Οι εξεγέρσεις πραγματοποιούνται μονάχα όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι και οι ευκαιρίες συμβιβασμών εκλείπουν λόγω αυτής ακριβώς της επιθετικότητας του κράτους κατά των πολιτών του, αυτής της παρατεταμένης επέλασης κατά των νοικοκυριών.

Στην Ελλάδα, η επέλαση αυτή κρατά χρόνια, όμως η χώρα δεν φημίζεται για τις επαναστατικές καταβολές της. Τουναντίον, οι Έλληνες πολίτες πολλές φορές στο παρελθόν συμμετείχαν στο φαγοπότι της διαφθοράς και με τον τρόπο αυτό δεν αντιδρούσαν στην όποια σκληρή φορολόγηση, αφού ήταν συμμέτοχοι σε όλη αυτή την διαδικασία, βοηθούσης της προσχηματικής αλλαγής των κυβερνήσεων και της άσκησης πανομοιότυπης πολιτικής.

Δεν βρίσκουν τον λόγο οι Έλληνες να βγουν στους δρόμους, αφού εμμέσως πλην σαφώς έχουν αποδεχθεί την ενοχή τους για τις περασμένες δεκαετίες, όπου το φαγοπότι προηγήθηκε του τωρινού οικονομικού τέλματος.

Βέβαια, δεν θα μπορούσε να πει κανείς πως όλοι οι πολίτες συμμετείχαν  σε εκείνο τον χαλασμό από τον χρηματιστηριακό τζόγο, τα σκάνδαλα κάθε μορφής και την τεράστια φοροδιαφυγή, δεν θα ισχυριζόταν ότι όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δημιούργησαν όλη αυτή την αθλιότητα, για να φτάσει σήμερα το βιοτικό επίπεδο να έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια επικινδυνότητας.

Όμως, υπάρχει και άλλος τρόπος συντήρησης της νοσηρής αυτής της κατάστασης, με την σιωπή και την ανοχή. Το αν τις δεκαετίες του 70, 80 και 90 αλλά και Millennium δεν μιλούσε κανείς για τις αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο, το αν οι μη «τακτοποιημένοι» πολίτες δεν κατήγγειλαν την γιγάντωση των κομματικών στρατών, αυτό δεν ήταν παρά μια έμμεση συνηγορία στην αθλιότητα και άτακτη υποχώρηση απέναντι σε ένα αδηφάγο κράτος που εξυπηρετούσε μόνο τους πιστούς υπηκόους του.

Υπάρχουν μάλιστα, κάποιοι που λένε ευθαρσώς πως «αν είχες βολευτεί και εσύ, δεν θα μιλούσες», κάποιοι που επιμένουν να συντηρούν την αθλιότητα με λεκτική και προτασιακή αναμόχλευση. Σε αυτούς, καλό είναι να απαντηθεί πως δεν είναι όλοι βουτηγμένοι στην εγωπαθή στάση του να «βολεύομαι εγώ και ας καταρρεύσουν τα πάντα».

Κάποιοι σκέπτονται περισσότερο την κοινωνία που ζούμε, την πορεία του κόσμου, τις νοοτροπίες και τους κατασκευασμένους μηχανισμούς. Κάποιοι πολύ απλά, δεν ανέχονται την νοοτροπία του βολέματος, γιατί αυτούς ακριβώς που συνηγορούν σε αυτό, τους αντιμετωπίζουν καθημερινά, από τους δρόμους, τις υπηρεσίες και τα γραφεία, μέχρι τις συναναστροφές και κάθε είδους συναλλαγές.

Όχι, δεν είναι όλοι οι πολίτες πειθήνια όργανα. Πάραυτα δεν συμβαίνει κάποια κοσμογονική αλλαγή. Αυτό που περιμένουμε επί χρόνια, να αφυπνιστεί ο κόσμος, να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, να αξιώσει σαρωτικές αλλαγές στην νοοτροπία και την κοινωνία, δεν φαίνεται να συμβαίνει. Και δεν συμβαίνει, όχι γιατί δεν υπάρχουν παράπονα και κατηγορίες, αλλά επειδή το σύστημα το ίδιο έχει κατηγοριοποιήσει τους πολίτες, προκαλώντας γενική ανάφλεξη στις μάζες, οι οποίες, όμως, παραμένουν άπραγες παρά τις συνεχείς προκλήσεις.

Ας προχωρήσει λοιπόν, ο κόσμος. Ας συνεχίσει να γεύεται τα «θαύματα» της τεχνολογίας, τα επιτεύγματα για την διευκόλυνση και μόνο της ζωής. Λες και υπάρχει πίεση χρόνου να επισκεπτόμαστε με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέρη, που σε άλλη περίπτωση θα αργούσαμε να το κάνουμε. Λες και ο σκοπός της ζωής είναι να εξασφαλίζουμε κάθε φορά μια θέση στο άγνωστο, αφού αυτά που έχουμε μάθει, δήθεν δεν αρκούν για να νοιώσει κάποιος ολοκληρωμένος. Λες και νόημα υπάρχει μόνο στο να τρέχεις απροσδιόριστα και η μόνη σου έγνοια να είναι το χρήμα. Γιατί περί αυτού πρόκειται.