Έχει παραγίνει το κακό με τις υποσχέσεις για καλύτερες μέρες, υποσχέσεις που δόθηκαν λίγο μετά την είσοδο της χώρας στα μνημόνια και εξακολουθούν να δίδονται ακόμη και τώρα, οκτώ χρόνια, μετά που οι πολίτες υπέφεραν σε αφάνταστο βαθμό, έχοντας πάνω από το κεφάλι τους κυβερνήσεις που ποτέ δεν είπαν την ξεκάθαρη αλήθεια για το τι περίμενε και περιμένει την χώρα.

Αυτό εξακολουθούν να κάνουν και τώρα οι κυβερνώντες, υποσχόμενοι τεχνητούς παραδείσους και απότομη ανάπτυξη, όταν όλοι γνωρίζουμε πως για να έλθει αυτή η ανάπτυξη, θα πρέπει να συνεχιστεί η λιτότητα, με αμφίβολα αποτελέσματα στο τέλος. Αυτού του τύπου ο τραγέλαφος, που μοιραία βάζει την σφραγίδα στην μνημονιακή και μεταμνημονιακή ταφόπλακα, αναστατώνει μεν τους πολίτες, δεν τους ξεσηκώνει όμως και ο λόγος είναι ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βολεύονται ή σαν τα μικρά παιδιά, έχουν πιστέψει σε φανταστικές ιστορίες και σενάρια.

Οι ιστορίες αυτές που αφηγήθηκαν και  αφηγούνται οι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις που κατεύθυναν τον τόπο, γίνονται πιστευτές όχι γιατί τα επιχειρήματά τους είναι πειστικά, αλλά περισσότερο γιατί κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τις κρίνει ακούγοντάς τες. Σου λέει ο μέσος πολίτης: «Για να μιλούν συνεχώς για ανάπτυξη, φαίνεται πως τα μνημόνια έκαναν καλό...». Παρά τις καταστροφικές πολιτικές που διέλυσαν στην κυριολεξία τον κοινωνικο-οικονομικό ιστό, παρά τις περικοπές σε συντάξεις και μισθούς που προκάλεσαν έμφραγμα και στάσεις πληρωμών, εντούτοις η μάζα δεν θέλει να πιστέψει πως το πρόβλημα ήταν αλλού και όχι μόνο στις σπατάλες της χώρας.

Το πρόβλημα ήταν ότι στην ευρωζώνη θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα άλλοθι για εφαρμογή γενικής λιτότητας, να υποστούν αρχικά κάποιες χώρες με χαμηλό ΑΕΠ τις πολιτικές περικοπών για  τον απλό λόγο ότι το καπιταλιστικό σύστημα της Δύσης καταρρέει σαν χάρτινος πύργος, παρά το γεγονός ότι από το 1990 και μετά, το αντίπαλο δέος του κρατικού καπιταλισμού της Ανατολής δεν υφίσταται.

Η υπόθεση είχε να κάνει με το να βρεθούν τρόποι συμπιέσεων μισθών, να καταστρατηγηθούν οι συμβάσεις εργασίας και να οδηγηθούν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενοι ώστε να επικρατήσει η λογική των πολυεθνικών, των μεγάλων τραπεζικών ομίλων και συμπράξεων, που παραπέμπει ευθέως σε μεγιστοποίηση των κερδών και μαζικό περιορισμό των εξόδων.

Φανταστείτε απλά μια επιχείρηση που για να μεγαλώσει τα κέρδη της, παρουσιάζει πλασματικά στοιχεία για την κεφαλαιακή της κατάσταση, βαφτίζει ξαφνικά  το προσωπικό που διαθέτει  «πλεονάζων», και προβαίνει σε απολύσεις λόγω της υποτιθέμενης συρρίκνωσης των κερδών και με βασικό επιχείρημα ότι αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, δεν θα έχει να πληρώσει μισθούς.

Η δικαιολογία έχει να κάνει και με την γενικότερη κατάσταση της αγοράς που δήθεν δημιουργεί προβλήματα ρευστότητας, όταν είναι τοις πάσι γνωστό, ότι τα προβλήματα αυτά και αιτία έχουν και υπευθύνους. Η επιχείρηση λοιπόν, μειώνοντας το προσωπικό με απολύσεις και υπογραφή εκβιαστικών ατομικών συμβάσεων πετυχαίνει ό,τι επιθυμούσε επί χρόνια, να λειτουργεί με τα λιγότερα δυνατά έξοδα και να αποκομίζει πολλαπλάσια κέρδη στο όνομα της εκάστοτε αυτοβαπτιζόμενης κρίσης.

Αυτό έγινε και στην ευρωζώνη, αυτό γίνεται συνολικά στην Δύση, αλλά και σ' ολόκληρο τον κόσμο. Φτηνά εργατικά χέρια, συμπίεση μισθών, αύξηση ωρών εργασίας και απολύσεις με πρόσχημα την επιβίωση με ελαστικές μορφές απασχόλησης. Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, οι υποσχέσεις από τις κυβερνήσεις για καλύτερες ημέρες εξακολουθούν να δίδονται χωρίς σταματημό.

Στην Ελλάδα, το παιχνίδι αυτό παίζεται από το 2011 και μετά, αφού αφέθηκε προς χώνεψη ένας τουλάχιστον χρόνος από την είσοδο στα εξυγιαντικά μνημονιακά προγράμματα. Κανείς λοιπόν δεν θα πρέπει να λησμονεί ότι τα σκόρπια λόγια για ανάπτυξη και έξοδο από τα μνημόνια,  δεν στοχεύουν παρά στον εφησυχασμό των πολιτών που θα διευκολύνει τα μάλα το έργο των τωρινών και μελλοντικών κυβερήσεων.

 Γιατί αν τελικά η ΝΔ πάρει στις ερχόμενες εκλογές την εξουσία, κανείς δεν πρόκειται να υποσχεθεί σε κανέναν πως θα αλλάξουν άρδην τα πράγματα στην οικονομία. Το μόνο που θα γίνει, είναι η αρχική έκκληση για πίστωση χρόνου, προκειμένου να διορθωθούν οι ζημιές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και μετά από λίγο διάστημα όπου το μαγικό ραβδάκι θα κάνει και πάλι την δουλειά του, να γίνεται λόγος για «νέα εποχή». Η κλασική συνταγή των νέων κυβερνήσεων που πάντα παραλαμβάνουν «καμένη γη» από τις προηγούμενες.