Όσο πιο έντονος ακούγεται ο προεκλογικός ρόγχος της κυβέρνησης, όσο πιο κοντά έρχεται η ημερομηνία λήξεως της θητείας αυτής της Βουλής, τόσο τα φαινόμενα που παρακολουθούμε δικαιώνουν, για μια ακόμη φορά, την ρήση, που είχε πει στον γράφοντα, ο διαπνεόμενος από γνήσια λαϊκή σοφία αλλοτινός πρόεδρος του κοινοβουλίου, αείμνηστος Γιάννης Αλευράς: «Η μόνη σταθερή ιδεολογία κάθε βουλευτή είναι το άγχος της επανεκλογής του». Με την πιπεράτη προσθήκη, που, ενώ αναφερόταν σε κάποιους παλαιότερους, ταιριάζει πράγματι στην συμπεριφορά πολλών σημερινών: «Και αν εκλεγεί, να πέφτει στο κρεβάτι με το κοστούμι, μήπως και του τηλεφωνήσουν νύκτα για κανένα χαρτοφυλάκιο».

Άλλοι από τους ΑΝΕΛ (Παπαχριστόπουλος, Χρυσοβελώνη, Κουίκ, Κουντουρά, Κόκκαλης), άλλος από το Ποτάμι (Δανέλλης), άλλος από την Ένωση Κεντρώων (Σαρίδης, με χθεσινή δήλωσή του), ένας-ένας, μας εξηγούν ότι θέλουν να στηρίξουν αυτή την κυβέρνηση, για εθνικούς λόγους. Για να ολοκληρώσει το εθνωφελές έργο της. Αντιστοίχως, το ίδιο ισχύει και για όσους είχαν εκλεγεί είτε με την σημαία αριστερού βουλευτή όπως ο Τατσόπουλος, είτε με τον αέρα του «ανατροπέα» του παλιού πολιτικού συστήματος, όπως ο πρώην  «ποταμίσιος» Θεοχάρης, αλλά τώρα αναζητούν ασφαλές καταφύγιο πολιτικής επιβίωσης στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας.

Όλοι τους προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα κίνητρά τους είναι ...ιδεολογικά. Ότι δεν τους κινεί ο φόβος ότι τα πολιτικά οχήματα με τα οποία εισήλθαν στην Βουλή, δεν προβλέπεται να τους εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους. Για μας, καλέ, θυσιάζονται, όχι για την βόλεψή τους.

Όσο για εκείνους που φοράν ήδη υπουργικό κοστούμι, αλλά δεν έχουν εκλεγεί βουλευτές, ο «εθνικός» και «ιδεολογικός» τους στόχος είναι να εξασφαλίσουν εισιτήριο επιβίβασης σε κάποιο ασφαλέστερο κομματικό τραίνο. Που θα τους παρέχει την ελπίδα ότι μπορεί να τους οδηγήσει στην πολυπόθητη βουλευτική έδρα.

Εκείνο που «με χάλασε» περισσότερο, δεν είναι τα καμώματα, ο κραυγαλέος αμοραλισμός, αυτών που είναι έτοιμοι να «αποστατήσουν», ευελπιστώντας ότι έτσι θα διασωθούν. Αλλά η ευκολία με την οποία γίνονται αποδεκτοί από τον εκάστου Αρταξέρξη, στην αυλή του οποίου καταφεύγουν.

Από τους αγχωμένους για την ατομική πολιτική τους επιβίωση δεν περιμένω ...καλλιγραφίες. Θα περίμενα, όμως, από τα κόμματα που διεκδικούν να οδηγήσουν τον τόπο σε καλύτερες μέρες, τα «κόμματα» εξουσίας να δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα δημόσια ήθη και την πολιτική αισθητική.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr