Τα σύμβολα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης κάποτε χάνονται, αλλά η μνήμη τους διατηρείται ζωντανή από τις συζητήσεις για τις πράξεις τους που κάνουν αυτοί που ζουν. Ίσως για κάποιους αυτές οι ειδήσεις -που περνάν στα ψιλά- να μην έχουν το ειδικό βάρος ή την βαρύτητα που χρειάζεται για να τους κάνουν να αφυπνιστούν. Η είδηση και μόνο, όμως, ότι για κάποιους η ανθρωπιά δεν εξαντλείται στα μεγάλα Gala και το φιλανθρωπικό έργο των επωνύμων, αλλά γίνεται γνωστή με τις πράξεις τους, το λιγότερο που κάνει, είναι να δημιουργεί ελπίδες πως ο κόσμος μπορεί ακόμη να αλλάξει. 

Το όνομά της, Μαρίτσα Μαυραπίδου, παιδί προσφύγων, όπως διαβάζω, από τα Μοσχονήσια της Μικρασίας, και μία από τις τρεις γιαγιάδες που αποτέλεσαν σύμβολο της αλληλεγγύης του λαού της Λέσβου στους εκατοντάδες χιλιάδες Σύρους -στη μεγάλη πλειοψηφία τους- πρόσφυγες, που πέρασαν τη διετία 2015-2016 από τις απέναντι ακτές στο χωριό της, τη Σκάλα Συκαμιάς.

Θα μου πείτε γιατί αυτή αναφορά; Απλά διότι η γυναίκα αυτή άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 90 ετών, κληρονομώντας, όμως, στις επόμενες γενεές ένα σημαντικό έργο ανθρωπιάς, αλλά πάνω απ' όλα ανθρώπινης αλληλεγγύης, που τόσο λείπει από την ελληνική κοινωνία.

Χρειαζόμαστε αυτές τις πράξεις, όχι για να βγει προς τα έξω ότι οι Έλληνες είναι φιλόξενος και πονετικός λαός, με πολίτες που σπεύδουν να βοηθήσει ο ένας τον άλλο στις δύσκολες καταστάσεις κάτι που δεν συμβαίνει ούτε για να καταγγείλουμε την ψυχρότητα των υπολοίπων Ευρωπαίων, που τάχα είναι αδιάφοροι ο ένας για τον άλλο που δεν συμβαίνει επίσης.

Εικόνες σαν και αυτή της γυναίκας που αφιερώνει λίγο χρόνο από την ζωή της για να περιθάλψει πρόσφυγες, ανθρώπους που από την μια στιγμή στην άλλη απώλεσαν τον φυσικό τους χώρο, αντιδιαστέλλονται με τα κηρύγματα μίσους των νεόκοπων εθνικιστών αλλά και του πλήθους των (συνειδητά) ρατσιστών, που αγανακτούν όταν κάποιος τους αποκαλεί έτσι και που μάλιστα αναρτούν καθημερινά τις άθλιες ατάκες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ότι δήθεν δηλαδή, αποτελούν και στόχους τρομοκρατίας ή εκφοβισμού, ενώ δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην μαμά-πατρίδα.

Οι φιγούρες αυτών των γυναικών, που δεν χρειάζεται να εξομοιώνονται με αυτές του ελληνο-αλβανικού μετώπου, ούτε με κανένα άλλο έπος, γιατί πολύ απλά όταν εκδηλώνεται η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη ούτε πόλεμοι χρειάζονται, ούτε παρασημοφορήσεις, φαντάζουν ως φωτεινές εξαιρέσεις στο καθημερινό πολεμικό ανακοινωθέν μιας ζωής που έχει χάσει την σημασία της στον εύκολο πλουτισμό και την πονηριά που τον συνοδεύει.

Θα μπορούσε κανείς να αφιερώσει πολλές σελίδες για τις πράξεις αυτές, που ενίοτε αντιμετωπίζονται από τους κακοπροαίρετους με καχυποψία. Όμως, από μόνες τους αυτές οι πράξεις βυθίζουν στην σιωπή του θαυμασμού τον καθένα. Δεν πρόκειται για μεγαλεπήβολες πράξεις, ούτε για θαύματα της φύσης. Για ανθρώπινη αλληλεγγύη πρόκειται και συνέχιση του ρόλου που θα έπρεπε να επιτελεί ο άνθρωπος. Το κακό είναι, όμως, ότι αυτές ακριβώς τις πράξεις εξυμνούν και οι πολιτικοί που την ίδια στιγμή που συγχαίρουν κάποιους πολίτες για την περίθαλψη των προσφύγων, συνεχίζουν να τους μαντρώνουν στα κέντρα υποδοχής κολαστήρια.

Η Μαρίτσα Μαυραπίδου ήταν παιδί προσφύγων, ως εκ τούτου είχε προφανώς ζωντανές αναμνήσεις από την προσφυγιά. Ένας ακόμη άνθρωπος που αγνόησε τα κηρύγματα μίσους της ακροδεξιάς, αλλά και τις φιλοφρονήσεις της αριστεράς, που συνήθως απουσιάζει προκλητικά όταν τα βάσανα διαρκούν. Ένας ακόμη άνθρωπος που δεν συμμερίστηκε προφανώς τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας βουτηγμένης στην διαφθορά, τον εγωισμό, τα χαχανητά και την εμπορευματοποίηση των πάντων.

Αν μη τι άλλο, μια ξεχωριστή παρένθεση της σημερινής μίζερης ζωής, όπου ο γονέας δεν διδάσκει, αλλά μόνο απαιτεί από τα παιδιά του. Μια διαφορετική εικόνα των ανθρώπων που νοιάζονται να βιώσουν την αξία της ζωής. Όσοι τους μέμφονται, δεν τους αφορούν. Όσοι στήνουν γιορτές και πανηγύρια για τις πράξεις τους, δεν τους απασχολούν. Απλά κάποτε αναχωρούν ησύχως και την σκυτάλη παίρνουν αυτοί που έχουν μάθει να συζητούν και να μην θυμούνται μόνο τις πράξεις τους.