Και μέσα σε όλα να που εμφανίζεται και η Τουρκία ως εγγυήτρια δύναμη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, αυτή τη φορά στρέφοντας τα όπλα της κατά των Κούρδων της Συρίας και προκαλώντας ήδη πολλά θύματα, αλλά και τον εξανδραποδισμό περίπου 200 χιλ ανθρώπων.

Προς τα πού να στραφούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, πού να καταφύγουν, ποιες περιοχές να επιλέξουν να εγκατασταθούν; Το κλείσιμο του ματιού στους Τούρκους από Τραμπ και Πούτιν, η απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από την επίμαχη περιοχή που η Τουρκία θέλει να μετατρέψει σε «ζώνη ασφαλείας», η κατά γενική ομολογία περίπλοκη ισορροπία στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και οι υποκριτκές φωνές καταδίκης από την ΕΕ για την δράση των τούρκικων ενόπλων δυνάμεων, συνθέτουν ένα δυσεπίλυτο παζλ που θα πρέπει να μελετηθεί καλά για να υπάρξει κάποια διέξοδος.

Οι Τούρκοι πολιτικοί ομοιάζουν με τους Αμερικανούς στο ότι όταν αντιμετωπίζουν εσωτερικά προβλήματα και δη σοβαρά, προβαίνουν σε πολεμικές επιχειρήσεις για να τονώσουν το εθνικιστικό ιδεώδες, όπως ακριβώς κάνουν οι Αμερικανοί αλλά και οι Ρώσοι εδώ και πολλές δεκαετίες. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν, των Ρώσων παλαιότερα και των Αμερικανών πριν από μερικά χρόνια, ούτε, όμως και την γενικότερη πολεμοχαρή συμπεριφορά της Κίνας. Το Χονγκ Κονγκ δεν είναι μακριά.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε βέβαια, ότι στις περιοχές των Κούρδων έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία μοντέλα κοινοκτημοσύνης αλλά και πραγματικού ελευθεριακού κομμουνισμού στον τρόπο ζωής και τις συναλλαγές, αλλά και πολλά εναλλακτικά οικολογικά αμεσοδημοκρατικά μοντέλα διαβίωσης, κάτι που δεν έχει καμία σχέση με τον σταλινισμό του παρελθόντος και πολύ περισσότερο με τον αδυφάγο καπιταλισμό των δυτικών χωρών. Αυτά τα πειραματικά μοντέλα ζωής έχουν βάλει στο μάτι όχι μόνο ο Ερντογάν, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι ενδιαφερόμενοι για την κατευθυνόμενη σχεδιοποιημένη οικονομία, που βασική λογική της είναι η συντήρηση της φτώχειας στις περισσότερες περιοχές του πλανήτη που προκαλεί κύματα φτηνών εργατικών χεριών, θείο δώρο για τα κέρδη των πολυεθνικών και των μεγαλοεταιρειών.

Τα κύματα προσφύγων, η καταδυνάστευση των φτωχότερων λαών, αλλά και η επιβολή του στρατιωτικού στάτους απέναντι σε κάθε τι που βάζει ένα λιθαράκι για μια διαφορετική ζωή, είναι η πάγια τακτική των αυταρχικών καθεστώτων παγκοσμίως, που και παρελθόν έχουν και παρόν, δεν ξέρω, όμως, μέλλον.

Αυτό ανήκει αποκλειστικά στην θέληση των λαών, αν δηλ. πραγματικά επιθυμούν να ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση. Στην περίπτωση της τούρκικης επέμβασης, τα πράγματα για τον Ερντογάν δεν θα είναι και τόσο εύκολα, όσο και αν η υπεροπλία της Τουρκίας είναι δεδομένη. Και εδώ δεν μιλάμε για την όποια «κάλυψη» των αμερικανικών πολεμικών δυνάμεων, ούτε για την υποτιθέμενη αλλά στην πράξη ανύπαρκτη ζώνη αεροπορικού αποκλεισμού για τα τούρκικα πολεμικά αεροσκάφη. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα γεράκια συνεννοούνται με άψογο τρόπο και ας αφήσουν κατά μέρος τις δήθεν «κοντινές επιθέσεις» των Τούρκων προς τις αμερικανικές δυνάμεις, αφού όπως είπαν, έχουν ήδη δοθεί από πριν οι συντεταγμένες.

Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο και αυτό μπορεί να το καταλάβει και ένα μικρό παιδί. Στην περίπτωση της τούρκικης εισβολής, όλα ήταν κανονισμένα και προσυμφωνημένα. Μην περιμένετε λοιπόν, κάτι αξιόλογο και οι δηλώσεις Τραμπ περί καταστροφής της τούρκικης οικονομίας ή των Τούρκων περί ανταπόδωσης, προκαλούν τον γέλωτα.

Η πλανητική κυριαρχία έχει μέλλον μονάχα, από την στιγμή που οι λαοί έχουν επιλέξει να απέχουν από την πολιτική. Αν κάτι είχαν οι προηγούμενες δεκαετίες ήταν τα ψήγματα πολιτικοποίησης και συντονισμού των αντιδράσεων. Βέβαια και τότε εξέλειπαν τα κοινωνικά συνθήματα κυριαρχούντων των κλαδικών. Με λίγα λόγια, δεν υπήρξε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αυτό που συνέβαινε παγκοσμίως από τον 17ο μέχρι τα μέσα του 19ου  αιώνα από πλευράς λαϊκών αντιδράσεων και εξεγέρσεων.

Σήμερα, όμως, το πράγμα έχει ξεφύγει. Και το βλέπεις αυτό από τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Μέση Ανατολή, που δεν προκαλούν κύματα διαμαρτυριών, όπως θα συνέβαινε άλλοτε. Ο Ερντογάν δεν είναι παρά μια ακόμη απόδειξη, ότι η εξουσία και ο επεκτατισμός είναι έννοιες στενά συνυφασμένες.

Εναπόκειται λοιπόν, στον καθένα να σκεφθεί σοβαρά κατά πόσο τον απασχολεί η εκάστοτε πολεμική επιχείρηση. Για να μην πω πως στην Ελλάδα κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση που οι Τούρκοι δημιουργώντας αυτή την ζώνη μέσα στην Συρία και εγκαθιστώντας εκεί χιλιάδες πρόσφυγες που βρίσκονται στο έδαφός της διευκολύνουν και εξυπηρετούν την πολιτική διακρίσεων κατά των προσφύγων.

Γιατί μπορεί να σκέπτεται ο μέσος Έλληνας: «Καλύτερα να κινδυνεύουν στο έδαφός τους οι Σύροι πρόσφυγες ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά παρά να έρχονται στη χώρα μας...». Φωτεινό παράδειγμα ρατσιστικής και απάνθρωπης σκέψης.