Κάθε μέρα που περνά και ένα στοίχημα για τους λαούς δείχνει πως μπορεί να κερδηθεί. Όσο από την πλευρά της παγκόσμιας εξουσίας εξακολουθεί να εφαρμόζεται το δόγμα της λάβρας φτωχοποίησης από την ραγδαία αύξηση των τιμών, την θεαματική πτώση των μισθών, την μεγάλη ακρίβεια και την συνολική αδιαφορία απέναντι στην κοινωνία, τόσο οι πιθανότητες για μια μαζική εξέγερση θα πολλαπλασιάζονται και οι εξουσίες θα παραμένουν αμήχανες απέναντι στα πολλαπλά αιτήματα των λαών, που από την μια στιγμή στην άλλη μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά.

Στην Χιλή, όπου η αύξηση των εισιτηρίων του μετρό στάθηκε η αφορμή για γενικευμένη εξέγερση, τα πράγματα για την κυβέρνηση δεν είναι τόσο καλά και απόδειξη είναι ότι 9.500 στρατιώτες βγήκαν στους δρόμους με τεθωρακισμένα για να αντιμετωπίσουν την όλη κατάσταση, καθώς κρίθηκε ότι η χώρα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση.

Πρόκειται για μια χώρα που φιγουράρει ως μία από τις πιο σταθερές οικονομικά στην Λατινική Αμερική, η κυβέρνηση της οποίας, όμως, προσπαθεί να επιβάλλει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, κατεβάζοντας θεαματικά τους μισθούς και αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες του λαού. Οι Χιλιανοί όμως, ένας παραδοσιακά δυναμικός λαός, δεν φαίνεται να πτοούνται ούτε από την παρουσία του στρατού, ούτε από την βίαιη καταστολή.

Αποτέλεσμα, χιλιάδες άνθρωποι να βρίσκονται στους δρόμους με πολλαπλά αιτήματα που δεν περιορίζονται στην αύξηση των τιμών, αλλά στην καλυτέρευση των συνθηκών ζωής, μακριά και πέραν των όποιων κλαδικών αιτημάτων. Είναι άραγε, η Χιλή εξαίρεση; Μπορεί η χώρα αυτή να αποτελέσει το φωτεινό παράδειγμα για όλους εκείνους τους λαούς που δεν εκδηλώνουν την δυσαρέσκειά τους και παραμένουν εγκλωβισμένοι στις υποσχέσεις των πολιτικών; Πιστεύω πως ναι.

Αν μη τι άλλο, όλα αυτά δείχνουν πως ο κόσμος εκεί δεν βρίσκεται σε ύπνωση. Αν στην Ελλάδα οι πολίτες επέλεξαν να βρίσκονται σε στασιμότητα απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, αν η ακρίβεια και οι χαμηλοί μισθοί δεν λειτουργούν ως εφαλτήριο για την επιδίωξη μιας πραγματικά καλύτερης ζωής, αυτό δεν σημαίνει ότι σε άλλα σημεία του πλανήτη πρυτανεύει η αμηχανία απέναντι στην επιχειρούμενη ακραία φτωχοποίηση.

Θέλω να πω ότι υπάρχουν περιθώρια ακόμη για να σκεφθεί ο κόσμος αλλιώς, να αποτινάξει την μιζέρια και να επιθυμήσει πραγματικά το διαφορετικό. Πάντα από κάποια αφορμή ξεκινούν όλα. Παρόλο που συνήθως τελειώνουν με τους απευκταίους συμβιβασμούς και τις εικονικές προσφορές της εξουσίας, που παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατήσει τους πολίτες στα σπίτια τους. Η ιστορία διδάσκει, όμως, ότι μόνο μέσα από την συνεχή διεκδίκηση των αιτημάτων μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο για τους λαούς. Αυτό βέβαια, δεν πρέπει να μεταφράζεται σε βία και αντεκδίκηση, παρά σε ετοιμότητα και επαγρύπνηση.

Αν οι πολίτες θέλουν να διεκδικήσουν πραγματικά, κανείς δεν θα μπορέσει να τους εμποδίσει, ούτε καν η αναμενόμενη κρατική καταστολή. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ορισμένες ελευθερίες που απολαμβάνουμε σήμερα, είναι απόρροια των αγώνων που έλαβαν χώρα τις προηγούμενες δεκαετίες. Κάποιοι πολίτες, με λίγα λόγια, θυσιάστηκαν για να μπορούμε σήμερα να έχουμε κάποια δικαιώματα σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Η καταφυγή της όποιας κυβέρνησης στον στρατό δείχνει απλά πανικό και αμηχανία. Στην Χιλή, το παιχνίδι θα κριθεί στο κατά πόσο οι αντοχές των πολιτών θα κρατηθούν σε υψηλά επίπεδα. Η καταστολή θα συνεχιστεί, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Με την προσχηματική βεβαιότητα, όμως, πως «όλα στο τέλος θα τελειώσουν» δεν μπορεί να υπάρχει όραμα για κάτι καλύτερο.

Με το κλασικό επιχείρημα του τύπου «είναι χαμένο εξαρχής το παιχνίδι» καμία κυβέρνηση δεν θα εξαναγκαστεί σε θεαματικές υποχωρήσεις. Τουναντίον, θα έλεγα, το μέλλον είναι καταδικασμένο όσο δεν υπάρχουν διεκδικήσεις, δυναμικές και επίκαιρες.

Τα μηνύματα από την Λατινική Αμερική είναι πάντα ενδιαφέροντα. Όχι ντε και καλά προς την κατεύθυνση μιας παγκόσμιας «επανάστασης», αλλά για την σταδιακή υλοποίηση των οραμάτων για μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία.

Εξάλλου, οι αποδέκτες των μηνυμάτων, οι πολίτες, θα αποφασίσουν πώς θα κινηθούν. Γιατί υπάρχουν κινήματα που ήρθαν για να μείνουν και στην Ευρώπη και αλλού. «Κίτρινα γιλέκα» πέστε τα, πράσινη εξέγερση για το κλίμα, δεν ενδιαφέρει τόσο το όνομα. Και μόνο που οι πολίτες  αγρυπνούν, αυτό είναι μια αισιόδοξη νότα.