Η κενότητα αυτής της εποχής δεν αναγνωρίζεται μόνο μέσα από την απάθεια των πολιτών, αλλά από την αναλγησία των εξουσιών ανά τον κόσμο, οι οποίες δεν ενδιαφέρονται καν ούτε για την όποια εξέλιξη των κοινωνιών, ούτε για την επούλωση των «μαύρων τρυπών» των οικονομιών, από ένα σύστημα που αναπαραγάγει κρίσεις και φτώχεια στον βωμό του κέρδους και της αντιδημοκρατικής σκέψης.

Δεν θα έλεγα ότι οι πολίτες το γνωρίζουν αυτό καλά, καθώς τα προσφερόμενα πολυπροϊοντικά δέλεαρ τείνουν να τους αποζημιώσουν μέσα στην επανάπαυση και πεποίθησή τους ότι αυτή είναι μάλλον η πραγματική ζωή και πως ο εικονικός κόσμος μας ταξιδεύει ήδη αλλού. Τρόπον τινά η φαντασία, κατά την άποψη των ιθυνόντων, παίρνει σάρκα και οστά, όταν η επιστήμη κατορθώνει να αυξάνει το προσδόκιμο όριο ζωής και η τεχνολογία που συντομεύει τις αποστάσεις, φέρνει τάχα τους ανθρώπους πιο κοντά, όταν τους έχει ήδη αποστερήσει την διαπροσωπική επαφή.

Και ενώ σε περιοχές όπως το Χονγκ Κόνγκ ο κόσμος αγωνίζεται για περισσότερη δημοκρατία, ενώ στις ΗΠΑ η βασική είδηση είναι το κατά πόσο ο Τραμπ έχει εμπλέξει την χώρα σε περιπέτειες με την ανάμιξη τρίτων χωρών στις προεδρικές εκλογές, ενώ στην Ρωσία ακόμη παλεύουν για να ακούγονται οι αντιφρονούντες, στην Ευρώπη αγκομαχούν για την εξέλιξη της συνοχής και τον τρόμο που προκαλεί ένα επικείμενο Brexit στις οικονομίες της. Θα έλεγε κανείς ότι στην ΕΕ βρίσκονται στη δική τους νιρβάνα, από την στιγμή που ουδείς νοιάζεται ούτε για τα ποσοστά ανεργίας, ούτε για την αστεγία, ούτε για τις στρατιές των απολυμένων.

Το μόνο που ενδιαφέρει και αυτό που μάλλον προέχει, είναι η γενικόλογη αποζητούμενη «ισορροπία», που δεν εδράζεται, όμως, σε καμία στέρεα οικονομική βάση, όταν αυτό που αποκαλείται ευημερία ουδαμώς σχετίζεται με την πραγματικά επικρατούσα κατάσταση. Και να σκεφθεί κανείς ότι οι διεθνείς διαμαρτυρίες για το κλίμα, που ανάγκασαν και τους κύριους υπεύθυνους της κλιματικής αλλαγής να πράξουν αλλιώς αν αυτό δεν είναι παρά μια ακόμη τρικλοποδιά των πολυεθνικών δεν θα διαρκέσουν ακόμη πολύ, με δεδομένο ότι η καθημερινότητα απαιτεί την εξεύρεση τρόπων επιβίωσης σε αυτό τον πολυμέτωπο κυκεώνα.

Τι προβλέπεται λοιπόν; Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα περιθώρεια έχουν στενέψει απελπιστικά και οι όποιες συνδιασκέψεις για την πορεία των οικονομιών και της διευθέτησης της κλιματικής αλλαγής, με μαθηματική ακρίβεια δεν θα αποδώσουν τίποτε, γιατί πολύ απλά ο στόχος των μεγαλοσχημόνων δεν είναι να υπάρξει βελτίωση, αλλά να καταδυναστευθούν περαιτέρω οι λαοί. Στο μέτρο αυτό θα πρέπει να κυμανθούν και οι παγκόσμιες διαμαρτυρίες, αφού οι υπαίτιοι και όνομα έχουν και σαφή εικόνα, ενώ οι αποδέκτες είναι εκατομμύρια ανώνυμοι. 

Θα πρέπει να αλλάξει λοιπόν, η κατεύθυνση των διαμαρτυριών και των διαδηλώσεων, αφού το κλίμα είναι συνάρτηση εγκληματικών πολιτικών ενός συστήματος που αναπαράγει φτώχεια και εξαθλίωση και που κάνει τον καθένα να αδιαφορεί για τον διπλανό του στο όνομα της προσωπικής ικανοποίησης που περιορίζεται σε μερικά μέτρα γης ή χώρου.

Θα πρέπει, πιστεύω, να επιστερέψει ο κόσμος στην γνώση και την Παιδεία, να επιθυμήσει πάλι να μορφωθεί, αλλά πάνω απ' όλα να απομυθοποιήσει την τεχνητή υλική ευημερία που τον έχει μεταλλάξει. Αν αυτό δεν γίνει, αν οι άνθρωποι δεν στρέψουν το ενδιαφέρον τους στην δημιουργία μιας ελεύθερης και αυτόνομης κοινωνίας, αν αυτοπεριοριστούν στις επιλεκτικές διαμαρτυρίες είτε αφορούν το κλίμα, είτε τις κλαδικές κατακτήσεις, αν πραγματικά δεν επαναφέρουν τα ξεχασμένα συνθήματα του παρελθόντος, κάθε άλλη προσπάθεια θα πέσει στο κενό.

Εκτός και αν αρέσκονται στην εικόνα του κάθε ηγέτη που υπόσχεται μέτρα και δρακόντειους νόμους για το περιβάλλον, την ίδια στιγμή που οι ρυπαντές και μολυντές παγκοσμίως συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο. Είναι αυτό που έλεγαν κάποτε ότι οι πολιτικοί και τα κόμματα λειτουργούν με επαγγελματισμό που τον ξέρουν καλά, το ίδιο όπως και αυτοί που μοιράζουν επιλεκτικά το χρήμα, σαρώνοντας τις συνειδήσεις και μεταλάσσοντας τους χαρακτήρες.