Ολοκληρώθηκε η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Την τρίτη δηλαδή, επιχειρηθείσα αναθεώρηση στην ανατολή της τρίτης χιλιετίας: Μια από την κυβέρνηση Σημίτη με το ατιμωτικό στίγμα ότι έδωσε συνταγματική ισχύ στο άρθρο περί ευθύνης δηλαδή ατιμωρησίας- υπουργών, που ήταν κατασκεύασμα της δικτατορίας. Μια από την κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, την πλέον άδοξη, αφού τα μόνα άρθρα που άλλαξαν, τα μόνα για τα οποία υπήρξε διακομματική αλληλοκατανόηση και συναντίληψη,  ήταν εκείνα που αναφέρονταν στα ...κλαδικά συμφέροντα των βουλευτών, όπως η κατάργηση του ασυμβιβάστου. Και τώρα αυτή που ξεκίνησε από την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και ολοκληρώνεται από την σημερινή Βουλή.

Ψάξτε όσο θέλετε. Και αν βρείτε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να έχει αλλάξει, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, τρεις φορές το Σύνταγμά της και μάλιστα με τόσο πενιχρές αλλαγές, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις, να μου τρυπήσετε την μύτη.

Υπάρχουν, σε τούτη την αναθεώρηση, τρία σαφή κέρδη: Η κατάργηση επιτέλους του κατάπτυστου άρθρου για τις ...φαστ-τρακ παραγραφές των αδικημάτων των υπουργών. Η αποσύνδεση της εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας από την διάλυση της Βουλής και την εκβιαστική προκήρυξη εκλογών. Και η παροχή του δικαιώματος ψήφου στους ξενιτεμένους Έλληνες. Από κει και πέρα, κατατάσσεται και αυτή η αναθεώρηση στην σειρά των χαμένων ευκαιριών. Διότι:

*** Δεν μειώθηκε ο αριθμός των βουλευτών στους 200, όριο που επιτρέπεται από τις βασικές διατάξεις του Συντάγματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

*** Δεν αναβαθμίσθηκαν σε επίπεδο τοπικών κυβερνήσεων με τοπικά βουλευτήρια οι περιφερειακές διοικήσεις, με ανάλογη εξασφάλιση των αναγκαίων πόρων τους, ώστε το κεντρικό κράτος να έχει καθαρώς επιτελικό και συντονιστικό ρόλο.

*** Δεν αποτολμήθηκε η θέσπιση καθαρών διατάξεων που να επιτρέπουν την λειτουργία αληθινών μη κρατικών πανεπιστημίων, ικανών να καταστούν μια «βιομηχανία» ανάλογη του τουρισμού, με την προσέλκυση ξένων σπουδαστών, όπως γίνεται στην Κύπρο, όπου ο θεσμός αποδείχθηκε χρυσοτόκος όρνιθα.

*** Δεν αποτολμήθηκε το αυτονόητο ως προς την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Η αυτόματη δηλαδή, άρση της σε περίπτωση καταδίκης για ατιμωτικό αδίκημα. Ούτε καν επιχειρήθηκε η συνταγματική κατοχύρωση του θεσμού της αξιολόγησης όλων εκείνων που μισθοδοτούνται από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Είναι και πολλά άλλα, που έπρεπε να γίνουν, αλλά παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες. Μακάρι, οψέποτε επιχειρηθεί άλλη μια αναθεώρηση, να είναι τουλάχιστον ουσιαστικότερη.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr