Ας ελπίσουμε ότι δεν ισχύει και στην σημερινή μας πραγματικότητα εκείνο το οποίο διατύπωσε ο Θουκυδίδης προκειμένου να χαρακτηρίσει την αβελτηρία της Αθηναϊκής Πολιτείας να κατανοήσει πλήρως τους κινδύνους που την απειλούσαν, ώστε και να οργανώσει εγκαίρως και αποτελεσματικώς την αντίδρασή της. Η περίφημη δηλαδή, φράση «των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν».

Είναι πλέον απολύτως σαφές, για όποιον δεν στρουθοκαμηλίζει, ότι μετά την επιτυχή έκβαση των σχεδίων του έναντι των Κούρδων, ο σουλτάνος της Άγκυρας Ταγίπ Ερντογάν, προετοιμάζεται συστηματικώς για μια νέα επίδειξη ισχύος. Η οποία μας αφορά αμεσότατα. Διότι πρόκειται για το επιμελώς προετοιμαζόμενο και προπαρασκευαστικώς διαφημιζόμενο διεθνώς, σε αναζήτηση δήθεν νομικών ερεισμάτων, σχέδιο για την «γαλάζια πατρίδα».

Μέρος αυτής της επιχείρησης είναι και η επιστολή την οποία κατέθεσε στις 13 Νοεμβρίου στα Ηνωμένα Έθνη ο Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Τουρκίας στον οργανισμό Φεριντούν Σινιρλίογλου. Με την οποία «η Τουρκία επιφυλάσσεται των δικαιωμάτων της να καταθέσει περαιτέρω γεωγραφικές συντεταγμένες της τουρκικής ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας δυτικά του 28ου μεσημβρινού, οι οποίες εκτείνονται ως τα απώτατα όρια των χωρικών υδάτων νησιών με έναντι ακτές στη Μεσόγειο, δεδομένου ότι τα νησιωτικά χαρακτηριστικά σε αυτή τη θαλάσσια περιοχή δεν δύνανται να επηρεάσουν ή να αποκόψουν την προβολή της τουρκικής ακτογραμμής ή της υφαλοκρηπίδας».

Πρακτικώς η αναφορά στον συγκεκριμένο μεσημβρινό σημαίνει ότι η Άγκυρα διεκδικεί «δικαιώματα» όχι μόνον επί της ΑΟΖ αλλά και της υφαλοκρηπίδας, πέραν του Καστελόριζου, ακόμη και επί της Ρόδου. Και το πώς «υπερασπίζεται» αυτά τα «δικαιώματά» της η Τουρκία, αποδείχθηκε καθαρότατα στην περίπτωση των Κούρδων της Συρίας.

Ελπίζω ότι δεν έχουμε αυταπάτες. Καλό το αξιόμαχο των ενόπλων μας δυνάμεων και όλα τα συναφή. Αλλά οι συσχετισμοί δεν είναι υπέρ ημών. Το μόνο που μπορεί να μας βοηθήσει είναι να αποδειχθεί στην  πράξη ότι δεν είμαστε μόνοι. Διό και ελπίζω, κυβέρνηση αλλά και αξιωματική αντιπολίτευση, να θέσουν ως πρώτη προτεραιότητά τους αυτό ακριβώς. Να κινηθούν δηλαδή, με κάθε τρόπο, ώστε να πάρει σάρκα και οστά το άρθρο 42 παρ. 7 της Συνθήκης της Λισαβόνας, το οποίο ορίζει ότι: «Σε περίπτωση κατά την οποία κράτος-μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη-μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους».

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr