«Το άδειο σπίτι»

Της Ρόζαμουντ Πίλτσερ

Εκδόσεις «Ψυχογιός»

Τιμή: 13,30 ευρώ

Η Βιρτζίνια έχει ένα κρυφό όνειρο: να της δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία με τον ψηλό, αρρενωπό αγρότη που γνώρισε κι έχασε το καλοκαίρι των δεκαεφτά της χρόνων. Ο συμβατικός γάμος με έναν αριστοκράτη που διάλεξε η μητέρα της, ο αιφνίδιος θάνατος του συζύγου της και ο αυταρχισμός της πεθεράς της και της νταντάς των παιδιών της, έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στην ψυχή της. Ώσπου αποφασίζει να πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Επιστρέφει στη γραφική Κορνουάλη για να νοικιάσει ένα σπιτάκι για την ίδια και τα παιδιά της. Και για να ανακαλύψει αν αυτή τη φορά μπορεί να γεμίσει ένα άδειο σπίτι με αγάπη.

«Δράκος στο χιόνι»

Της Καίτης Οικονόμου

Εκδόσεις «Ψυχογιός»

Τιμή: 16,60 ευρώ

Ο Χρήστος είναι ένας καταξιωμένος δημοσιογράφος της μικρής οθόνης, με πολλές επιτυχίες και ρεπορτάζ που ανοίγουν καινούργιους δρόμους στα τηλεοπτικά δεδομένα. Χαρακτήρας ακέραιος, αυτοδημιούργητος, άτομο καλλιεργημένο, με αρχές που υπηρετεί πιστά, όσο κι αν αυτό στοιχίζει στην καριέρα του και στην προσωπική του ζωή. Η προσωπικότητά του έχει σμιλευτεί από πόνο και αγώνα. Έχασε μικρός όσους αγαπούσε, έμεινε κυριολεκτικά στον δρόμο μια πληγή ανοιχτή η παιδική του ηλικία, αλλά πάλεψε περήφανα για να ζήσει χωρίς συμβιβασμούς και κέρδισε μια ξεχωριστή θέση στην κοινωνία. Η Δήμητρα, δικηγόρος με ιδιαίτερες ευαισθησίες και επιλογές που την ωθούν να σταθεί απέναντι στον δυναμικό και απόλυτα πετυχημένο επαγγελματικά πατέρα της, θα επιδιώξει να ακολουθήσει τον δικό της δρόμο. Θα δοκιμαστεί σκληρά, αλλά θα σταθεί όρθια, γιατί στηρίζει τις αξίες της και θέλει να μείνει πιστή στις αρχές της. Ποια παραμυθένια συνθήκη θα φέρει κοντά αυτά τα δύο πρόσωπα; Πώς δύο εντελώς διαφορετικές διαδρομές θα καταλήξουν σε μια απρόσμενα δυνατή ένωση, έναν «μυθιστορηματικό» έρωτα; Δυνατοί και ταυτόχρονα ευάλωτοι, δέσμιοι των αρχών τους και των τειχών που οι ίδιοι υψώνουν, θα υποκύψουν τελικά στον σαϊτοφόρο θεό, ο οποίος θα τους οδηγήσει στη λύτρωση και την ευτυχία.

 

«Ο καθρέφτης που καπνίζει»

Της Βλασίας Έξαρχου

Εκδόσεις «Κέδρος»

Τιμή: 11 ευρώ

Ερωτικές συναντήσεις αφήνουν τα πρόσωπα του βιβλίου εκτεθειμένα και ανήσυχα. Σαν να στέκονται μπροστά από έναν καθρέφτη αρχίζουν να παραμιλούν. Δεν μπορούν να απαλλαγούν από το είδωλό τους. Η γλώσσα παρασύρεται σε εξομολογήσεις. Ο ερωτικός λόγος κάνει κύκλους, τροφοδοτείται με εικόνες που ανασύρονται από τη μνήμη... Επιχειρεί τη διέξοδο, την αυταπάρνηση. Ο καθρέφτης συσσωρεύει θερμότητα. Το είδωλο αποσυντίθεται και εξαϋλώνεται. Ο καπνός φτιάχνει λέξεις...

 

«Συμφωνία ζωής»

Του Φρ. Μπάκμαν

Μετάφραση: Γ. Μαθιόπουλος

Εκδόσεις «Κέδρος»

Τιμή: 10 ευρώ

Ένας άντρας που έχει κατακτήσει όλα όσα οι περισσότεροι άνθρωποι απλώς ονειρεύονται επιχειρήσεις, ακίνητα, περιουσία έρχεται αντιμέτωπος με τον καρκίνο. Στο νοσοκομείο κάνει έναν απολογισμό της ζωής του. Τις επιτυχίες στα επαγγελματικά διαδέχονται οι αποτυχίες στις προσωπικές σχέσεις, και κυρίως στη σχέση με τον γιο του.

Στο ίδιο νοσοκομείο νοσηλεύεται ένα πεντάχρονο κορίτσι που περνά τον χρόνο του ζωγραφίζοντας, θαρρείς και έτσι θα καταφέρει να νικήσει την αρρώστια. Έχει καταλάβει βέβαια, ότι αυτό είναι αδύνατο, αλλά συνεχίζει, για να δίνει κουράγιο στους μεγάλους.

Την παραμονή των Χριστουγέννων ο άντρας συνειδητοποιεί ότι μπορεί να ανατρέψει την προδιαγεγραμμένη μοίρα της μικρής και αποφασίζει να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να τη σώσει. Για να το καταφέρει πρέπει πρώτα να μάθει αν η δική του ζωή είχε πραγματικά κάποια αξία· ο γιος του είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει την απάντηση.

Με αυτή την τρυφερή ιστορία ο Μπάκμαν μας υπενθυμίζει ότι η ζωή είναι ένα ανέλπιστο δώρο· αυτό που αφήνουμε πίσω μας εξαρτάται από τον τρόπο που μοιραστήκαμε τη ζωή μας με όσους αγαπήσαμε.

 

«Η τυχερή μέρα του Γκούντερ Νόιμαν»

Του Χρ. Ντεκίδη

Εκδόσεις «Κέδρος»

Τιμή: 18 ευρώ

Διαβλέποντας την πτώση του την άνοιξη του 2012, ο Μουτασίμ Καντάφι προσπαθεί να εξασφαλίσει μια οδό διαφυγής. Για τον λόγο αυτό μεταφέρει και κρύβει εκτός Λιβύης ένα μέρος από τους αμύθητους θησαυρούς του.

Λίγα χρόνια αργότερα, στις απέραντες ερημιές της Αφρικής, ο Γκούντερ Νόιμαν, υπάλληλος διεθνούς μεταλλευτικής εταιρίας, θα κάνει μια ανακάλυψη που θα αλλάξει τα πάντα στη ζωή του.

Μεγιστάνες και σκληροτράχηλοι μισθοφόροι, αντάρτες και δόλιοι έμποροι διαμαντιών, μαζί με ανθρώπους του υποκόσμου, Λίβυους πρώην αξιωματούχους και φανατικούς τζιχαντιστές, οδηγούμενοι από την απληστία, θα επιδοθούν σε έναν ανελέητο και βίαιο αγώνα με στόχο να αρπάξουν από τον Γκούντερ το εύρημά του.

Η ανθρώπινη ζωή χάνει κάθε αξία και ο Γκούντερ θα αγωνιστεί για την επιβίωσή του κάνοντας μια φρενήρη διαδρομή από την υποανάπτυκτη Κεντροαφρικανική Δημοκρατία στην κοσμοπολίτικη Αμβέρσα και από κει στη βαυαρική ύπαιθρο και στις ειδυλλιακές λίμνες της Ελβετίας, μέχρις ότου η άστατη θεά Τύχη αποφασίσει σε ποιον πραγματικά θα χαμογελάσει.

 

Νέα συλλογή διηγημάτων

Του Ξενοφώντα Μαυραγάνη

«Ανάμεσα στη Λέσβο και πιο ειδικά στο Πλωμάρι και στη Θεσσαλονίκη, βίωσε, φαντάσθηκε ή επινόησε ιστορίες και παραμύθια που συγκίνησαν τον γραφιά αυτών των κομματιών.

Οι φτωχοί απόμαχοι της ζωής, που βρήκαν τρόπο να διασκεδάσουν τον επερχόμενο θάνατο στις απάνθρωπες συνθήκες της κρίσης, ο νέος ξενιτεμός των βλασταριών της ελληνικής επαρχίας, η δυστυχία και η πάλη για ζωή των νεοπροσφύγων, οι λιτανείες για τον εξανθρωπισμό του θείου, αγιορείτικες και λεσβιακές περιηγήσεις, ερωτικές φαντασιώσεις, με τα κατάλοιπα της ανίκητης κυριαρχίας  της βαθιάς συντηρητικής αντίληψης, συνθέτουν ένα πανόραμα της κοινωνικής μας πραγματικότητας των τελευταίων εξήντα χρόνων, που αποτυπώνονται σ' αυτήν την συλλογή διηγημάτων».

Αυτά είναι τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο διηγηματογράφος Ξενοφών Ε. Μαυραγάνης,  στην έβδομη κατά σειρά συλλογή του, που κυκλοφορεί από τις θεσσαλονικιές εκδόσεις ΝΗΣΙΔΕΣ, τις μόνες ίσως εκδόσεις που εκδίδουν βιβλία με μόνο κριτήριο την ποιότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό τους.

 

 

 

ΠερσεΦΟΝΗΣ Δομένικου - Αναγνώστου

Τέσσερεις ποιητικές συλλογές

                                             Παρουσίαση: Δημήτρης Πατίλας

«Ο στίχος της ρέει αβίαστα, ρυθμικά, είτε αυτός είναι στην κλασσική μορφή της ρίμας, είτε στη νέα μορφή του ελεύθερου στίχου... Είναι ψυχή ευαίσθητη, πλούσια σε ευγενικά αισθήματα, γεμάτη καλοσύνη και ανθρωπιά. Αυτός ο ψυχικός της κόσμος αντικατοπτρίζεται σε όλο το έργο της».

(Ιω. Αναγνώστου, Προλόγισμα στη συλλογή «Στα μονοπάτια της ζωής»

       Η ΠερσεΦΟΝΗ Δομένικου - Αναγνώστου, συνταξιούχος δασκάλα, εδώ και πολλά χρόνια αποταμιεύει σε στίχους άλλοτε έμμετρους και άλλοτε ελεύθερους, τα λυρικά αναβρύσματα της ευαισθησίας της, «λουλούδια που απόθεσε η θάλασσα η πανώρια της ψυχής της σε έρημη ακρογιαλιά» (στίχος παραλλαγμένος  του αείμνηστου, λιγόζωου Λέσβιου, φιλόλογου και ποιητή, Γιώργου Ξενέλλη). 

       Με επιμέλεια του αείμνηστου συζύγου της Ιωάννη Αναγνώστου, που έφυγε από τη ζωή πρόσφατα (ήταν ένας  σεμνός, ευγενικός, μειλίχιος άνθρωπος, ξεχωριστός, πρωτοπόρος δάσκαλος και λόγιος με σημαντική προσφορά στα πολιτιστικά πράγματα) έχουν τυπωθεί ποιήματά της στα εξής ολιγοσέλιδα βιβλιαράκια:  Στα μονοπάτια της ζωής (2005), Από τα μύχια της ψυχής (2009), Αγγίγματα αγάπης (2011), Σκόρπιοι στίχοι (2013), Τα φτερά της σκέψης και άλλοι στίχοι (2016), Δροσοσταλίδες (2017), Σκέψεις ψυχής (2018), Με το βλέμμα της ψυχής (2019).

          Μερικές σημειώσεις με βάση τις τέσσερεις πρώτες συλλογές της θα παραθέσω στη συνέχεια.

         Η κ. Φόνη εκφράζει με αδρές λυρικές εικόνες βιώματα και στοχασμούς της, χωρίς αφηρημένους διαλογισμούς, υπαινιγμούς ή αποσιωπήσεις. Τίποτα το σκοτεινό, το ακατάληπτο, το αλλόκοτο. Γάργαρα νερά τα ποιήματά της, άμεσα, ευθύβολα σε ύφος καθημερινό, κουβεντιαστό. Τα προσλαμβάνει κανείς με τη «ζεστή καρδιά και τη ζεστή αφή». (Γιάννης Ρίτσος)

          Η άπειρη ομορφιά της φύσης, η αθωότητα και η καλοσύνη, ο έρωτας, «ο καλλίτερος σκοπευτής», ανεκπλήρωτα όνειρα, υπαρξιακές αναζητήσεις, η έκφραση της ευτυχίας του να υπάρχει  μέσα στον κόσμο και μιας ευγνωμοσύνης για ό,τι είδε και έζησε, χάρηκε ή πόνεσε, είναι το υλικό των ποιημάτων της. Ομορφιά / ασχήμια, φως /σκοτάδι, τρικυμία/ γαλήνη, πόνος /χαρά, δύσφορη πραγματικότητα / φυσική ομορφιά οι δεσπόζοντες, αντιθετικοί σημασιακοί άξονές τους. 

          Πέρα από την έκφραση καθαρά προσωπικών βιωμάτων η κ. Φόνη ρίχνει συχνά ματιές και σε τρέχοντα κοινωνικοπολιτικά θέματα. Τα αντιμετωπίζει με λεπτή ειρωνική, σατιρική διάθεση.

       ΑΥΞΗΣΗ ΤΙΜΩΝ

Προχθές η τηλεόραση μας είπε για αυξήσεις

σ' όλα τα είδη των τροφών, ως και τις υποδήσεις.

Επτά κι οκτώ τοις εκατό, κι ακόμα παραπάνω

σ' όλα που χρειαζόμαστε. Το μπούσουλά μου χάνω.

 

Όπου κι αν πας κι όπου σταθείς, στη λαϊκή ακόμα,

όλα ακρίβηναν πολύ. Αύξηση και στο χώμα.

 

Όμως αυτό που έτσουξε, δεν είναι τυριά και φέτες,

ούτε ψωμί, ούτε φαί, μον' είναι οι... σερβιέτες.

 

Γι' αυτό προσέξετε καλά μην τρώτε με μανία,

για να σας φτάνουν τα λεφτά για ...σερβετομανία.

          Το γοργό κύλισμα του χρόνου την απασχολεί, όπως κάθε άνθρωπο. Ο χρόνος, γράφει, είναι «δρομέας ανίκητος». Και «η ζωή σύντομη γιορτή». Γι' αυτό και η βιασύνη στο ποίημα «Βιάζομαι» να χαρεί ακόμα λίγες εξαίσιες στιγμές από το «πανηγύρι της ομορφιάς».

            Μια παροδική δραπέτευση από τις δυσχέρειες του παρόντος (χάρη στην ακμαία μνήμη κρήνη ζωής και λόγου κατά τον αείμνηστο καλό ποιητή και κριτικογράφο Μήτσο Τσιάμη - είναι η νοσταλγική επιστροφή στο ευτυχισμένο παρελθόν. Ωστόσο, δεν αργεί η μοναξιά να δυναστεύσει αφόρητα την ύπαρξή της.

    ΤΟ ΛΙΟΠΥΡΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Ολόγυρα χορεύουνε τρελούς χορούς οι μνήμες

Τα νιάτα, στα δεκαοχτώ τα χρόνια,

ολόγυρα μου Φίλοι, γονιοί και πρόγονοι με τη ζεστή ανάσα,

ως με χαϊδεύουνε γλυκά, φουντώνουν τη χαρά μου.

 

Μεγάλ' απόψ' η συντροφιά με τους αγαπημένους

Μα σα σε λίγο φύσηξε βοριάς στο παραθύρι,

κατάλαβα, πως μόνη μου, φύλλο ξερό τ' ανέμου,

βρίσκομαι μέσ' της μοναξιάς το φοβερό λιοπύρι.

        Δεν αφήνεται, όμως, να την κυριεύσει η θλίψη. Προσπαθεί να ισορροπήσει ακροβατώντας κάποτε πάνω από το κενό. Η ομορφιά και η καλοσύνη όπου τις συναντά, η ζεστή, ανθρώπινη επικοινωνία και η ποιητική δημιουργία συμβάλλουν στην υπέρβαση των αρνητικών βιωμάτων και στην ψυχική ανάταση.                                       

   ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΜΟΛΥΒΟ

Κι αν μέσ' τη θαλασσινή γαλήνη / ξεπετιούνται /φωτερά σημάδια / της κοσμικής κίνησης, / η αγνή, η καθαρή ομορφιά /υπερέχει, /κεντρίζοντας της αισθήσεις./

Σαν το φεγγάρι ανάψει / στο θολωτό ημικύκλιο, τα κύματα ασημώνονται, /

γαρνίροντας / τους στρογγυλούς ορμίσκους.

Και το πυροφάνι / σβήνει σιγά-σιγά κι αποκοιμιέται. (..)

          Τελικά η ποιήτρια χωρίς να κλείνει τα μάτια στη δύσκολη πραγματικότητα, ξέροντας πως «το παραμύθι της ζωής γράφεται με δάκρυα», υποβάλλει μια αισιόδοξη προοπτική, πιστεύοντας στην τελική κατίσχυση του καλού, που συνήθως στους στίχους της συγκεκριμενοποιείται στις έννοιες ομορφιά, αγάπη, καλοσύνη, ελευθερία. «Δόρυ κι ασπίδα της η ελπίδα» (Γιώργος Ξενέλλης).

  ΚΑΠΟΤΕ

Κάποτε θα ξημερώσει.

Φως και ζεστασιά

απ' τον ήλιο θάρθει.

Θα ξημερώσει.

Το περιμένω.

Μα πρώτα πρέπει

να βραδιάσει.

  = == =  == = =  == = =  == = =  = = = = = = == = == =

  

  ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ, ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

                                                  Παρουσίαση Δημήτρης Πατίλας

 

Μια νοσταλγική επιστροφή τους παλιούς, καλούς καιρούς περιγράφει το αφήγημα «Παραμονές Χριστούγεννα» του Φώτη Κόντλογλου (1895 -1965) που υπήρξε ένας αφοσιωμένος στις πατροπαράδοτες αξίες. Μέσα στη σαρωτική επέλαση του Δυτικοευρωπαϊκού ορθολογιστικού πνεύματος, στην παρακμή των συναισθημάτων, στο στέγνωμα της εσωτερικότητας, ο Φώτης Κόντογλου  από πεποίθηση επέστρεφε με τα γραπτά του στους παλιούς, καλούς καιρούς, τότε που οι άνθρωποι ήταν πιο κοντά στη φύση, πιο αυθόρμητοι, πιο αυθεντικοί και ήξεραν να τιμούν με ευλάβεια τις ρίζες τους.

Το διήγημα αρχίζει με δυο αντιπαρατιθέμενες εικόνες. Η πρώτη εικόνα συνιστά μια λιτότατη περιγραφή του καφενείου, όπου συχνάζουν οι πλούσιοι θαμώνες: καλοπερασμένοι νοικοκυραίοι, πλούτος, άπλετο φως, θαλπωρή βεβαιότητα, ζωντανές φιγούρες.

«Ο καφενές του Ασημένιου είχε μεγάλη φασαρία χαρούμενη φασαρία. Είχε μέσα δυο σόμπες, και τα τζάμια ήτανε θαμπά, απ 'όξω έβλεπες σαν ίσκιους τους ανθρώπους. Οι μουστερήδες είχανε βγαλμένες τις γούνες από τη ζέστη, κόσμος καλός, καλοπερασμένο νοικοκυραίοι».

Η δεύτερη, αρκετά εκτενής και συνειδητά ζωηρότερη, αποτελεί μια ρεαλιστική περιγραφή της γενικής παρακμής, της φθοράς, της στέρησης που χαρακτηρίζουν το φτωχικό καφενείο του Μπάρμπα Γιαννακού του Χατζή: γέροι σκεβρωμένοι, μεροκαματιάρηδες, μισοσκόταδο, κρύο, ανέχεια, φασματικές φιγούρες - ίσκιοι απρόσωποι.

       «Ίσια αντίκρυ στο μεγάλο καφενέ ήταν ένα μικρό καφενεδάκι, το πιο φτωχικό σ' όλη την πολιτεία, μια ποντικότρυπα. Ενώ ο μεγάλος καφενές φεγγοβολούσε και τα τζάμια ήταν θολά από τη ζέστη, η ποντικότρυπα ήταν σκοτεινή, γιατί η λάμπα, μια λάμπα τσιμπλιασμένη, μια άναβε, μια έσβηνε, όπως έμπαινε ο χιονιάς από τα σπασμένα τζάμια της πόρτας. ...Η πελατεία ήταν συνέχεια μέσα στο καφενείο του Γιανακού. Όλοι-όλοι πέντε, έξι γέροι σκεβρωμένοι, σαράβαλα, με κάτι τρύπιες γούνες που δεν τις έπιανε αγκίστρι. Δυο τρεις ήτανε γιαλικάρηδες, δηλαδή είχανε καμιά σάπια βάρκα και βγάζανε θαλασσινά για μεζέδες, που τα λέγανε γιαλικά, γιατί βρίσκουνται στο γιαλό, δηλαδή στα ρηχά νερά. Οι άλλοι ήτανε φρουκαλάδες, δηλαδή κάνανε φρουκαλιές. Ήτανε και κανένας νεροκουβαλητής και κανένας καρβουνιάρης. Να αυτή ήταν η  πελατεία».                                    

Η εκτεταμένη,  ρεαλιστική εικονογράφηση του φτωχικού καφενείου σε αντίθεση με τη σχεδόν ουδέτερη και συνοπτικότατη του μεγάλου στοιχειοθετεί μια παράφωνη συγχορδία μέσα στο γενικό κλίμα ευφορίας της χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας που περιγράφεται εντονότατα σ' όλο το αφήγημα. Είναι μια στοργική ματιά του Κόντογλου στους ταπεινούς και καταφρονεμένους. 

Η κύρια αντίθεση, όμως, που διατρέχει το αφήγημα είναι η διαφορά ανάμεσα στις παλιές, ουσιώδεις εορταστικές συνήθειες και στις σύγχρονες εκφυλισμένες, επιδερμικές, τυποποιημένες μορφές τους. Αντίθεση, που στο έργο του Κόντογλου ανάγεται στη μια και μονίμως επανερχόμενη αντίθεση: Ανατολή /Δύση και γενικότερα παράδοση / σύγχρονος δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός.

  «Κάθε τόσο άνοιγε η πόρτα και μπαίνανε τα παιδιά που λέγανε τα κάλαντα και δεν τα λέγανε μισά και μισοκούτελα, μα τα λέγανε απ' την αρχή ίσαμε το τέλος, με φωνές ψαλτάδικες, όχι σαν τώρα, που λένε μονάδα πέντε λόγια μπρούμυτα χι ανάσκελα και κείνα παράφωνα».

    Και σ' άλλο σημείο: «Τώρα στεγνώσανε οι άνθρωποι και γινήκανε σαν ξερίχια από τον πολιτισμό. Πάνε τα καλά τα χρόνια ...ώσπου αρχίζανε και χτυπούσανε οι καμπάνες από τις δώδεκα εκκλησιές της χώρας. Τι γλυκόφωνες καμπάνες! Όχι σαν τις κρύες τις ευρωπαϊκές που θαρρείς πως είναι ντενεκεδένιες».

Στην κατακλείδα του αφηγήματος αξιοπρόσεκτα είναι η έκφραση της υλικής και πνευματικής αγαλλίασης μετά από μια ουσιαστική βίωση των Χριστουγέννων και η ταύτιση των ανθρώπων μέσω της παρομοίωσης (σαν  τ' αρνιά) με την αθωότητα.

 «Σαν τέλειωνε η Λειτουργία γυρίζανε στα σπίτια τους. Οι δρόμοι αντιλαλούσανε από χαρούμενες φωνές. Οι πόρτες των σπιτιών ήτανε ανοιχτές και φεγγοβολούσανε. Τα τραπέζια περιμένανε στρωμένα μ' άσπρα τραπεζομάντιλα κι είχανε απάνω ό,τι βάλει ο νους σου. Φτωχοί και πλούσιοι τρώγανε πλουσιοπάροχα, γιατί οι αρχόντοι στέλνανε απ' όλα στους φτωχούς. Κι αντίς να τραγουδήσουνε στα τραπέζια, ψέλνανε το Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει, Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον. Αφού εφραινότανε απ' όλα πλαγιάζανε αξέγνοιαστοι,

σαν τ' αρνιά που κοιμόντανε κοντά στο παχνί, τότε που γεννήθηκεν ο Χριστός εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας».