Διάβασα ολόκληρο τον κατάλογο των ονομάτων εκείνων οι οποίοι διαμαρτύρονταν για όσα συνέβησαν στο Κουκάκι. Μεταξύ αυτών υπήρχαν και φίλοι μου, αλλά και άνθρωποι με τους οποίους μπορεί μεν να μην έχω προσωπικές σχέσεις, πλην εκτιμώ την προσωπικότητα τους. Οπότε αφήνω στην άκρη το γεγονός ότι στον κατάλογο αυτόν κυριαρχούσαν τα ονόματα ανθρώπων που είτε είναι προσδεδεμένοι στο άρμα του Σύριζα, είτε ακόμη, κάποιοι, αποζούν από τις υπηρεσίες που προσφέρουν στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, εργαζόμενοι σε διάφορα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει. Στέκομαι στους υπόλοιπους.

Είμαι πρόθυμος να συμμερισθώ τις ευαισθησίες και τις ανησυχίες τους. Και συντάσσομαι απολύτως με την αξίωση τους να σέβονται οι αστυνομικοί, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, την δημοκρατική νομιμότητα και τα ανθρωπινά δικαιώματα. Ιδίως δε να αποφεύγουν την αλόγιστη, την αναίτια και την απρόκλητη βία.

Όμως, μετά το Κουκάκι ήλθε το Μαρούσι. Όπου το μεσημέρι της Κυριακής ομάδες Μπαχαλάκηδων, αυτών πουν υπερασπίζονται το ...δικαίωμα τους να κάνουν «καταλήψεις παντού», όπως γράφουν στα συνθήματα τους, επιτέθηκαν στην αγορά του συγκεκριμένου προαστίου, καταστρέφοντας καταστήματα, καταστρέφοντας τα μηχανήματα του σταθμού των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων και ξυλοκοπώντας αστυνομικούς και πολίτες.

Δεν είδα όμως κανέναν από εκείνους που υπέγραφαν την διαμαρτυρία για όσα διαδραματίσθηκαν στο Κουκάκι, να υπογράφουν ένα ανάλογο κείμενο και για όσα διαπράχθηκαν στο Μαρούσι. Και μου μένει η απορία. Υπάρχουν αποχρώσεις της βίας, που είναι αποδεκτές από πνευματικούς ανθρώπους; Η μια βία είναι καταδικαστέα, αλλά την άλλη την κάνουμε γαργάρα, διότι την θεωρούμε ενδεχομένως ...προοδευτική;

Δυστυχώς, της σιωπής για όσα είδαμε να εξελίσσονται στο Μαρούσι, έχει προϋπάρξει πολύ χειρότερο προηγούμενο. Όταν οι μπαχαλάκηδες, οι κουκουλοφόροι «επαναστάτες» του γλυκού νερού έκαψαν ζωντανούς τρεις ανθρώπους στην Marfin. Την Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών (έγκυος 4 μηνών), τον Επαμεινώνδα Τσάκαλη, 36 ετών και την Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών.

Δεν θυμάμαι να είδα κανέναν κείμενο, που να φέρει τις υπογραφές όλων αυτών των ανθρώπων, για την καταδίκη της θανατηφόρας, της ανθρωποκτόνου βίας των μπαχαλάκηδων. Όπως δεν θυμάμαι να είδα τις υπογραφές τους σε ανάλογο κείμενο όταν οι κουμπουράδες της «17Ν» δολοφονούσαν τον Παύλο Μπακογιάννη, ή τον Μιχάλη Βρανόπουλο.

Σεβαστές οι ευαισθησίες. Αλλά να μην είναι επιλεκτικές. Διότι άλλως κινδυνεύουν να θεωρηθούν ότι όζουν σκοπιμότητας. Ότι είναι «στρατευμένες» και «καπελωμένες».

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas