Τελευταία πράξη του Ντόναλντ Τραμπ στο Λονδίνο ήταν ένα γεύμα «κερασμένο από μένα», όπως είπε, στους ηγέτες των χωρών που είναι «καλά παιδιά», πληρώνοντας το 2% του ΑΕΠ τους για εξοπλισμούς, ώστε το ΝΑΤΟ να είναι ισχυρό. Από το τραπέζι απουσίαζαν οι πλουσιότεροι και ισχυρότεροι της συμμαχίας. Γερμανία, Γαλλία, Καναδάς, Τουρκία κλπ. Διότι δίνουν λιγότερα. Αλλά ήμασταν εμείς εκεί. Ανάμεσα σε άλλα πρόθυμα φτωχαδάκια, όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Αφού, όμως, είμαστε «ταμειακώς εντάξει» έναντι της συμμαχίας, δικαιούμεθα να ερωτήσουμε: Η Συμμαχία τι προσφέρει σε εμάς; Παλιά έλεγαν ότι μας προστατεύει από τον «εκ Βορρά κίνδυνο», μιας πιθανής κομμουνιστικής επίθεσης. Τώρα;

Τώρα μόνο μία απειλή υπάρχει κατά της χώρας μας. Και αυτή προέρχεται από χώρα μέλος του ΝΑΤΟ. Την Τουρκία. Αλλά το ΝΑΤΟ, στις περιπτώσεις «διενέξεων» μεταξύ μελών του, ακολουθεί την τακτική του Πιλάτου. «Δεν επεμβαίνει». Όπερ επιβεβαιώθηκε και στην Σύνοδο του Λονδίνου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε τα θέματα που προκύπτουν από την συνεχή προκλητικότητα της Τουρκίας. Τα άκουσαν, αλλά δεν είπαν τίποτε. Ούτε μια ...φιλική σύσταση.  

Αυτό που παρακολουθούμε με πάει μισόν αιώνα πίσω. Παραμονές Πάσχα 1968. Υπηρετούσα στο 568 Τάγμα Πεζικού και περιμέναμε επιθεώρηση από στρατηγούς του ΝΑΤΟ. Διό και επί ημέρες μας υπέβαλλαν σε συστηματική «Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση», ώστε να είμαστε σε θέση να απαντήσουμε σε πιθανές ερωτήσεις των νατοϊκών επιθεωρητών, περί την ιστορία, την δομή και την δράση της «ατλαντικής συμμαχίας». Μάζεψαν όλο το τάγμα, και ο λοχαγός Α2 άρχισε τις ερωτήσεις ξεκινώντας από τους ελάχιστους «σεσημασμένους» που δεν είχαμε υπογράψει «δήλωση μετανοίας».

Ο πρώτος, ένας μαθηματικός, ο Παπαδόπουλος, την έβγαλε «καθαρή», διότι η ερώτηση ήταν «τι είναι το ΝΑΤΟ», οπότε έπρεπε να απαντήσει «ένας αμυντικός οργανισμός δεκαπέντε ελευθέρων κρατών». Εισέπραξε μια επίπληξη διότι είχε παραλείψει το «ελευθέρων». Αμέσως μετά έπρεπε εγώ να απαντήσω «για ποιο σκοπό ιδρύθηκε το ΝΑΤΟ». Οπότε απάντησα βάσει της λογικής «για την άμυνα των χωρών που το αποτελούν», ενώ έπρεπε να προσδιορίσω, κατά τα μαθήματα που μας είχαν κάνει, ως συγκεκριμένο εχθρό τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Έτσι άρχισαν τα βασανιστήρια.

Τώρα, μισόν αιώνα μετά, με τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» ανύπαρκτο στην Ευρώπη, ποιος είναι ο σκοπός του ΝΑΤΟ; Μήπως έχει δίκιο ο Πρόεδρος Μακρόν, όταν διαπιστώνει ότι είναι «εγκεφαλικώς νεκρό»;

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr