Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία για το ελληνικό κράτος που αποζητά επενδύσεις, είναι η τεράστια γραφειοκρατία που συνοδεύει την εκάστοτε υποψήφια επένδυση και η γνώριμη καθυστέρηση από τους αρμοδίους προς τον υποψήφιο επενδυτή, που άλλοτε σήμαινε και σημαίνει μίζα, και άλλοτε μπλεκόταν ή εξακολουθεί να μπλέκεται στα γρανάζια των αλλεπάλληλων υπογραφών, που για να μπουν και αυτές θα έπρεπε ή πρέπει «να πέσει πεσκέσι».

Αυτή η κατάσταση μη νομίζετε πως σήμερα έχει αλλάξει, σήμερα που υποτίθεται πως έχει μπει τάξη από τα αλλεπάλληλα μνημόνια της συμφοράς. Το όλο θέμα βγαίνει, βέβαια, σε καθημερινή βάση από τους «άμεμπτους» συναδέλφους των μεγάλων ιδιωτικών καναλιών, που κάνουν ό,τι μπορούν, προκειμένου να δώσουν μια διαφορετική εικόνα για την χώρα αναφορικά με την διαφθορά. Η πραγματικότητα, όμως, μάλλον τους διαψεύδει. Το λέω αυτό γιατί και οι μίζες πέφτουν βροχή και οι χρηματισμοί αποτελούν κάτι σαν στάτους, αν αναλογιστεί κανείς τα στοιχεία για την κατάταξη της Ελλάδας σε παγκόσμιο επίπεδο σε ότι αφορά την διαφθορά.

Η τεράστια γραφειοκρατία, λοιπόν, εξακολουθεί να είναι το σήμα κατατεθέν στην χώρα της γενικευμένης ανομίας. Οι διοικητικοί μηχανισμοί δεν μπορούν να αλλάξουν, γιατί πολύ απλά το όλο πελατειακό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά. Θα πρέπει με κάποιον τρόπο να πάψουμε να βολεύουμε «τα δικά μας παιδιά», τους γιους, τις κόρες, τα εγγόνια και τα ξαδέρφια. Θα πρέπει να αλλάξουν εκ βαθέων τα πάντα, να ξαναφτιαχτεί εξαρχής όλος ο ελεγκτικός μηχανισμός και να αλλάξει άρδην ο τρόπος διοίκησης αλλά πάνω απ' όλα η ίδια η νοοτροπία του βολέματος. Το «ποιον ή ποια έχω και πού» θα πρέπει να αντικατασταθεί από το κοινό συμφέρον και τον αλληλοσεβασμό. Αυτό, όμως, θα επιφέρει τεράστιες αλλαγές στην άσκηση των εργασιακών καθηκόντων, που σε τελική ανάλυση δεν βολεύει κανέναν. Αυτή είναι η αλήθεια και τα περί εντοπισμού των «κοπανατζήδων» ή των «χρηματιζομένων» δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια του κόσμου.

Αναλογίζομαι, λοιπόν, πώς θα σταματήσει αυτή κατάσταση και πώς, για παράδειγμα, θα δοθεί η δυνατότητα σε επενδύσεις να προχωρήσουν χωρίς τον ασφυκτικό κλοιό της κωλυσιεργίας λόγω χρηματισμού. Τα μέτρα που λαμβάνονται με τις οδηγίες των εταίρων, μάλλον δεν επιφέρουν ουσιαστική αλλαγή. Εν ολίγοις, το όλο σύστημα θα διατηρηθεί για καιρό, αφού κανέναν δεν βολεύει η παραμικρή αλλαγή. Κάποιοι βέβαια θα μπαίνουν φυλακή για να κατευνάζεται η λαϊκή αγανάκτηση. Την ίδια ώρα, όμως, θα παραμένει κοινό μυστικό πως οι μηχανισμοί δεν θα αλλάξουν. Κάτι που και η ίδια η τρόικα γνωρίζει καλά αλλά και οι ευρωπαίοι εταίροι έχουν παρόμοιες βιωματικές εμπειρίες.

Το 54% των Ελλήνων πολιτών που ρωτήθηκαν πριν λίγο καιρό σε έρευνα για την διαφθορά, πιστεύει ότι αυτή έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, τονίζοντας τη σοβαρότητα του φαινομένου στο δημόσιο τομέα. Σχεδόν 1 στους 4 πολίτες (23%) δηλώνει ότι έδωσε φακελάκι κατά την επαφή τους με ιατρική υπηρεσία. Όπως και στη συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κρατών, τα πολιτικά κόμματα, σύμφωνα με την αντίληψη των ερωτηθέντων στην Ελλάδα, εκλαμβάνονται ως ο πιο διεφθαρμένος θεσμός. Οι «άμεμπτοι συνάδελφοι», πάντως, συνεχίζουν να βγάζουν τα φακελάκια στην κάμερα, ωρυόμενοι πως η κατάσταση πρέπει να σταματήσει εδώ. Όμως, δεν σταματά.

Και οι διωκτικές αρχές πιάνουν δουλειά μέχρι το θέμα να ξεχαστεί. Η γνωστή συνταγή του «βρίσκω και μεγαλοποιώ το θέμα και την άλλη μέρα το αποσιωπώ» σε όλο της το μεγαλείο. Και είναι να αναρωτιέται κανείς, με ποιο τρόπο θα αλλάξει η κατάσταση, αφού και το μικροβόλεμα, αλλά και η μικροδωροδοκία μας βολεύει, επειδή στο τέλος πάντα «κάνουμε την δουλειά μας». Η γραφειοκρατία δεν θα επιβίωνε αν δεν υπήρχαν οι λάτρεις του είδους αλλά και όλοι αυτοί κου ψυχανεμίζονται στις οθόνες για τα «παραθυράκια» αλλά πάντα αφήνουν χώρο για τα περιβόητα φακελάκια.