Πειραματίζονται σήμερα οι άνθρωποι αναφορικά με τα όρια αντοχής τους απέναντι σε κάθε προσπάθεια λεκτικής κακοποίησης που συνεπιφέρει με την ανοχή σε κάθε νεωτερισμό την πολυπόθητη άρνηση απαλοιφής των νέων δεδομένων που καταδικάζουν την ανθρώπινη επικοινωνία και αλληλεγγύη σε αφανισμό.

Άλλος θα μπορούσε να πει μάλιστα, πως αυτό δεν είναι πειραματισμός παρά αυτοκτονία, αφού εις γνώσιν όλων διαπράττεται ωμός αυτοεγκλεισμός σε υποτυπώδη νοήματα, που γίνονται αντιληπτά όσο μειώνεται η πνευματική αντίσταση.

Αν πειραματίζονται οι άνθρωποι με το φτηνό λεξιλόγιο, αν θεωρούν πλέον πως η δύναμή τους έγκειται στο να παραμορφώνουν τις ιδέες προς όφελος της καθημερινής ευκολίας, ετούτος ο συμβιβασμός με την εν λόγω ελεεινολογία δεν αποτελεί παρά το κερασάκι στην τούρτα στην εξελισσόμενη διαδικασία φαλκίδευσης των ιδεών και υψηλών νοημάτων, που πολλά χρόνια πριν δημιουργούσαν φανταχτερές οάσεις στην έρημο της αμορφωσιάς και αγραμματοσύνης.

Σήμερα, ωστόσο, που αυτή η ερημιά σε όλα τα επίπεδα τείνει να καταπνίξει κάθε προσπάθεια απαγκίστρωσης από τον καθωσπρεπισμό στην συμπεριφορά και την υποταγή στα νέα τεχνολογικά δεδομένα, οι άνθρωποι δεν συλλαμβάνουν και πολύ περισσότερο δεν ενδιαφέρονται για τα υψηλά νοήματα, διακωμωδώντας τα ως περιττή σκέψη από ανθρώπους που ξοδεύουν τα λόγια τους σε θεωρίες.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να σπαταλάται ο χρόνος σε φτηνές απολαύσεις και θεάματα και όχι σε υψηλές αξίες που εκπαιδεύουν τον άνθρωπο σε μια πραγματική δημοκρατία. Για δε την τελευταία ουδείς λόγος, καθώς το πολίτευμα αφορά την απουσία της όποιας αυτονομίας και συλλογικοτήτων χάριν μιας ψευδοεκπροσώπησης από επαγγελματίες του είδους που ξέρουν καλά την δουλειά τους ως πολιτευτές.

Κάθε απόπειρα ανασύνταξης των δυνάμεων για την επιδίωξη ενός διαφορετικού κοινωνικού στάτους συντρίβεται με συνοπτικές διαδικασίες, από αυτήν ακριβώς την ελαφρότητα στις ιδέες και πράξεις, που δεν ταλαιπωρούν, σύμφωνα με τους κήρυκες μιας συνηθισμένης ζωής, τον ανθρώπινο νου. Αυτό αποκαλείται δεόντως «αληθινή ζωή», την οποία δήθεν πρόσφερε στους ανθρώπους το Υπέρτατο Ον, που όλως περιέργως, όμως, συνεχίζει να απομακρύνεται από όσους προσπαθούν να το πλησιάσουν με την σκέψη.   

Τα νοήματα της σημερινής εποχής δεν έχουν να κάνουν με την αυτονόμηση του ανθρώπου, πολύ δε λιγότερο με την ελευθερία του. Αν η βασική επιδίωξη είναι σε σταθερή βάση, οι υλικές απολαύσεις και η τήρηση των κανόνων, αν ο στόχος παραμένει η συντήρηση της εχθρότητας και του μίσους, παρά το γεγονός ότι πολλά ιστορικά ντοκουμέντα περιγράφουν την φρίκη των πολέμων και των αλληλοσφαγών, τότε για το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ένα ηχηρό «τίποτα», στην εποχή όπου το να αντιπροσωπεύει κανείς καθαρές ιδέες θεωρείται μέχρι και ιδεοληψία.

Χρειάζεται λοιπόν, να δοθεί στους ανθρώπους ένα κίνητρο, μια ώθηση για να αλλάξουν τα δεδομένα, να αποφύγουν τον εγκλεισμό σε κατεστημένες θεωρίες και συμβολισμούς, χρειάζεται να βρεθεί ένας  τρόπος που θα τους κάνει να σκεφθούν πως όσα χρόνια και να περάσουν, ποτέ δεν είναι αργά για συλλογικές ανατροπές. Ο πειραματισμός έχει να κάνει περισσότερο με το φρεσκάρισμα των ιδεών και όχι με το πόση αντοχή μπορεί να δείξει ο καθένας στην εξελισσόμενη από χρόνια διαδικασία της πνευματικής καταρράκωσης και καθυπόταξης.  

Δεν θα πρέπει να ενδιαφέρουν κανέναν τα καθημερινά μηνύματα θεωρητικού αφοπλισμού και επιτηδευμένης ευκολίας σε ανόητες πράξεις. Αυτό που επιβάλλεται να ξαναδημιουργηθεί, είναι ο προσωπικός χώρος ενατένισης νέων ιδεών, που θα φέρουν πιο κοντά τους ανθρώπους μεταξύ τους, αλλά πάνω απ' όλα θα τους κάνει να συγκινηθούν εκ νέου.

Δεν περισσεύουν δηλ. πλέον άλλοι πειραματισμοί για την οικειοποίηση του ρομποτοποιημένου μοντέλου ζωής τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να περισσεύουν. Τα υποτυπώδη νοήματα μιας αδιάφορης απέναντι στα αισθήματα και τα όνειρα καθημερινότητας, θα πρέπει να μπουν στην γωνιά και να ξαναγεννηθούν νέες προτάσεις για έναν ελεύθερο κόσμο, απαλλαγμένο από τις αγκυλώσεις του συντηρητισμού και της γενικευμένης αυθαιρεσίας. Αυτός ο κόσμος είναι που θα καταργήσει στην πράξη τον λεκτικό βιασμό, αίροντας την καθ' οιονδήποτε μέσο και τρόπο, επικρατούσα πνευματική ερημιά.