Ανοχή σε ποιους και γιατί; Αποθέματα υπομονής για να περνούν μέτρα, που οι παρενέργειές τους φαίνονται στην καθημερινότητα και τις συναλλαγές; Αν μελετήσει κανείς την συνολική συμπεριφορά μεγάλης μερίδας του κόσμου, θα διαπιστώσει εύκολα πως το μόνο που δεν θέλει κανείς να κάνει, είναι να πάρει την ευθύνη των πράξεών του και να αλλάξει την καθημερινότητα με αποφασιστικές ενέργειες, που θα αφορούν την συλλογικότητα και την ομαδικότητα.

Θέλω να πω, πως ο κόσμος εξακολουθεί να δίνει άφεση αμαρτιών σε πολιτικούς που με την σειρά τους ολοκληρώνουν το έργο που επιτελούν, με το να μην δίνουν δηλαδή, στίγμα για τις μελλοντικές τους προθέσεις. Τα παραδείγματα είναι πολλά και αφορούν πολλές υποθέσεις που δεν κλείνουν, γιατί πολύ απλά είναι τόσες πολλές εκείνες που ανοίγουν και που θα έπρεπε να επιδειχθεί η δέουσα από την εξουσία προσχηματική προσοχή, σε σημείο που να μην θυμάται κανείς τις παλιές εκκρεμότητες.

Μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα στην χώρα σκεπάζουν τις παλαιότερες αμαρτίες και αυτό που μένει, δεν είναι παρά η τάση εκχώρησης των αρμοδιοτήτων σε αυτούς που λένε τα περισσότερα ψέματα. Γιατί λοιπόν, να δοθεί ακόμη μια παράταση χρόνου σε όλους εκείνους που διαχειρίζονται σοβαρά θέματα του τόπου και να επιτραπεί για μια ακόμη φορά ο εμπαιγμός με όλα τα μέσα και τους τρόπους;

Όσοι ακόμη έχουν αμφιβολίες για όλα όσα διαδραματίζονται πίσω από τις πλάτες τους και που το ζητούμενο για αυτούς είναι πότε και αν θα γίνουν πρόωρες εκλογές, δεν έχουν παρά να κάνουν μια βόλτα στους δρόμους της πρωτεύουσας ή των άλλων πόλεων και να δουν ιδίοις όμμασι, για ποια πράγματα δίνουν άφεση αμαρτιών, ποιο χάλι στις δημόσιες υπηρεσίες, τα σχολεία, τα νοσοκομεία και την εκπαίδευση ανέχονται, κρεμώμενοι στην κυριολεξία από την αυθάδη ρήση του κάθε πολιτικού, που όχι μόνο πλέον δεν υπόσχεται, αλλά σιγοψυθυρίζει προκλητικά πως όλα δεν μπορούν να διορθωθούν.

Ναι, αυτή την φορά οι πολιτικοί ιθύνοντες δέχονται ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, πως θαύματα δεν γίνονται, πως για αυτή την κατάντια το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να περιορίζουν τις παρενέργειες. Και φορτώνουν τον κόσμο με φαντασιώσεις για μια ελαφρώς καλύτερη ζωή, με ελπίδες για νοικοκύρεμα της οικονομίας, για αυξήσεις στον βασικό μισθό που λανσάρονται ως ελπιδοφόρα μηνύματα ενός καλύτερου μέλλοντος, αλλά πάνω απ' όλα κάνοντας θρασύτατο απολογισμό του εκάστοτε κυβερνητικού έργου που απέδωσε καρπούς. Όλα αυτά φυσικά είναι η καλύτερη πάσα στην ακροδεξιά, να αυξήσει περαιτέρω τις δυνάμεις και να ονειρεύεται να βρεθεί  κάποια στιγμή στην εξουσία.

Όχι, κανείς δεν φταίει περισσότερο για όλα αυτά, παρά ο λαός, που μαζικά στηρίζει συνειδητά ή ασυνείδητα όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Δεν φταίει ο επαγγελματίας πολιτευτής, που η οικονομική του ονείρωξη έγινε σταθερή πειθώ για πολλούς από τους πολίτες, που μάλιστα βγαίνουν μετά και παραπονούνται πως εξαπατήθηκαν. Δεν φταίει που ο αριστερός γίνεται δεξιός και τούμπαλιν μέσα σε μια νύχτα στην αίθουσα του κοινοβουλίου, ούτε που οι συγκυβερνώντες μετατρέπονται σε εχθρούς από την μια μέρα στην άλλη. Φταίει η συνειδητή επιλογή πολλών πολιτών, που εξακολουθούν να στηρίζουν τις επιλογές των κομμάτων.

Μιλούν κάποιοι πως σήμερα έχουν αλλάξει πολλά και πως κάποιας μορφής αξιοκρατία έχει κάνει την εμφάνισή της το τελευταίο χρονικό διάστημα. Σίγουρα κάτι έχει αλλάξει, είναι αλήθεια: κανείς δεν μπορεί να πάει ούτε μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς του, αν δεν έχει κάποιον γνωστό ή φίλο. Τα υπόλοιπα μερί της προσωπικής αξίας είναι στα παραμύθια.  

Είναι να λυπάται κανείς για τις ερχόμενες γενιές, για το τι βρίσκουν και τι καλούνται να διαχειριστούν. Γιατί, όμως, να δείξουν ανοχή και εγκράτεια; Γιατί να ικανοποιηθούν οι νέοι εργαζόμενοι για την αύξηση του κατώτατου μισθού; Γιατί να πλέξουν το εγκώμιο των κυβερνώντων, που τάχα οδηγούν με ασφάλεια τους πολίτες στην νέα εποχή;

Ερωτήματα που απασχολούν τον κάθε υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Η διαφορά, όμως, είναι ότι αυτοί που δεν αναρωτιούνται, εξακολουθούν να κάνουν του κεφαλιού τους και μπροστά στο ατομικό τους συμφέρον σκάβουν τον λάκκο των υπολοίπων. Κάποτε, όμως, ο αγώνας απαιτεί και αξιώνει να μην στρέφεις το βλέμμα στην ερημιά και την κενότητα. Κάποτε η επιβράβευση των προσπαθειών έρχεται με μία και μόνο ευθεία και σταθερή πορεία.