Τι περιμένουμε άραγε, από την συνάντηση Τσίπρα Ερντογάν; Αρκετές φιλοφρονήσεις, αλλά και αιχμές για τις σχέσεις των δύο χωρών, είτε με αφορμή τους οκτώ Τούρκους αξιωματικούς, είτε με τους μουσουλμάνους της Θράκης, είτε με τις παραβιάσεις στο Αιγαίο, είτε πάνω απ' όλα με την πορεία του Κυπριακού.

Στον αντίποδα, βέβαια, υπάρχει και το δέλεαρ των εμπορικών συμφωνιών με την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν που θα περνά μέσω Τουρκίας, Ελλάδας και Αλβανίας, την σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας Θεσσαλονίκης ή άλλες επιχειρηματικές δράσεις προς όφελος των δύο χωρών.

Πόσο, όμως, αυτές οι συμφωνίες θα εξαλείψουν τις διαφορές στο Αιγαίο ή την Κύπρο; Και ο αντίποδας: μήπως οι διαφορές αυτές χρησιμεύουν για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου και να κρατούν σε εγρήγορση τους δύο λαούς, την ίδια στιγμή που και εμπορικές συμφωνίες θα κλείνονται κάτω από το τραπέζι και ανταλλάγματα θα υπάρχουν και οι πολιτικές λιτότητας στην Ελλάδα ή η εξάλειψη της ελεύθερης έκφρασης στην Τουρκία, θα εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα στο παρασκήνιο;

Τα ερωτήματα είναι πολλά, όπως πολλά είναι και τα χρόνια της διαμάχης των δύο αυτών κρατών. Φυσικά ουδείς λόγος αμφιβολίας περί του δεσποτικού καθεστώτος Ερντογάν, ούτε, όμως και της συντηρητικής -και ενίοτε δεξιάς επινόησης- πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ έχουμε πλέον μάθει να λέμε σε όλα ναι, να μην προβάλλουμε αντιρρήσεις στους εταίρους που μας χρηματοδοτούν και να πληρώνουμε τους φόρους και τα χαράτσια σαν καλοί και ευυπόληπτοι πολίτες. Στην γειτονική Τουρκία, να μην μιλά κανείς και να αποδέχεται αμαχητί το εξόχως θεοκρατικό τούρκικο καθεστώς.

Πέρα από τις υποτιθέμενες προσκλήσεις φιλίας και τα πλουσιοπάροχα γεύματα, λοιπόν, τις γονυκλισίες εκατέρωθεν, γιατί και η Τουρκία θέλει να μπει κάποια στιγμή στην ΕΕ και η Ελλάδα να εξακολουθεί να παίζει το ρόλο του φύλακα των νότιων εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, αλλά και το ψευδοεπιχείρημα περί δήθεν συνεργασίας των δύο χωρών στο προσφυγικό που ανάγεται σε συνηγορία του εμπορίου ψυχών στο Αιγαίο, πέρα από τις φιλοφρονήσεις και τους αμοιβαίους λόγους συμπάθειας, υπάρχει στο παρασκήνιο μια δόλια κατάσταση στα ελληνοτουρκικά, μια κατάσταση που κρατά δεκαετίες ολόκληρες, παγιδεύοντας τους δύο λαούς σε εθνικιστικά διλήμματα.

Είναι λοιπόν, περίπου αδιάφορες τέτοιες επισκέψεις, ειδικά όταν διανθίζονται με ποικίλα σχόλια από τους ίδιους τους συμμετέχοντες, λίγο μετά την πραγματοποίησή τους. Θυμηθείτε μόνο πόσα σχόλια έγιναν μετά την επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα, πόσες αντεγκλήσεις έλαβαν χώρα και πόσα θερμά επεισόδια αποφεύχθηκαν. Κοινώς, ούτε εθιμοτυπικό ρόλο δεν έχουν παρόμοιες επισκέψεις.

Καλούνται λοιπόν, οι δύο λαοί να χωνέψουν και πάλι την κάθε υποκρισία και παραπλάνηση, που ακούει στο όνομα ελληνοτουρκική φιλία. Μια φιλία που κατά βάσιν εδράζεται στις μπίζνες και μόνο, με τις τεχνητές προκλήσεις να παίζουν το ρόλο τους αναφορικά με τον αποπροσανατολισμό του κόσμου και την καλλιεργούμενη εχθρότητα να διοχετεύεται την κατάλληλη στιγμή.

Το ελληνοτουρκικό πρόβλημα αφορά μόνο τις ασκούμενες πολιτικές των εξουσιών δύο χωρών, που με πρόσχημα την ιστορία προσπαθούν να συντηρούν την διαμάχη σε πολλά επίπεδα και θα το ξαναπώ, για να υπάρχει πάντα το αντίπαλο δέος, να αγοράζονται οπλικά συστήματα και να εκπληρώνονται οι στόχοι που τίθενται εξαρχής.

Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια, σχεδόν αμέτρητα. Είναι πλέον βασικό θέμα στην ατζέντα των τούρκικων και ελληνικών κομμάτων και πρωταρχικό θέμα άσκησης εξωτερικής πολιτικής.

Για τον λόγο αυτό και μόνο και επειδή η όποια αναθέρμανση των σχέσεων έχει να κάνει με τις μπίζνες, όπως προανέφερα, παρόμοιες επισκέψεις δεν παρουσιάζουν το παραμικρό ενδιαφέρον.

Τουναντίον, δημιουργούν και συντηρούν τεχνητά προβλήματα και κρίσεις, για να αποκοιμίζουν τους λαούς.