Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Με μια χώρα να βρίσκεται για ένατο χρόνο σε κρίση, με μια κυβέρνηση σε συνεχή αμφισβήτηση από μεγάλο μέρος των πολιτών και ψηφοφορίες εντός κοινοβουλίου που δεν επιφέρουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, οι ενέργειες για το αύριο υπολείπονται της ουσίας για μια νέα πραγματικότητα, εντός ή εκτός κοινοβουλίου.

Βέβαια και να αφηνόταν στην τύχη του το πράγμα, σου λέει ο άλλος, και να μην γινόταν καμία πρόταση μομφής, ούτε να συζητούσαν το ενδεχόμενο πρόωρης διενέργειας ή μη κοινοβουλευτικών εκλογών, και πάλι δεν θα άλλαζε τίποτε, τουναντίον η όλη κατάσταση θα έδειχνε ότι οι πάντες δέχονται αδιαμαρτύρητα τα όποια νέα μέτρα.

Οι αποφάσεις για την τύχη μας είναι καθημερινές. Οι φόροι σχεδόν προβλέψιμοι, όσο οι αντιστάσεις δεν διαρκούν. Βρίσκει πεδίο η εκάστοτε κυβέρνηση και επιβάλλει τις όποιες φοροεπιδρομές με χαρακτήρα απλών αλλαγών, μεγάλων, όμως, επιβαρύνσεων στα πορτοφόλια των πολιτών.

Το παζλ συμπληρώνουν οι τιμές που δεν πέφτουν παρά μονάχα όταν το αδιέξοδο φτάσει στο αποκορύφωμα. Για παράδειγμα, η τιμή του καφέ όχι μόνο δεν μειώνεται, τουναντίον σε πολλές των περιπτώσεων στο κέντρο της Αθήνας φτάνει μέχρι και τα πέντε ευρώ. Οι δικαιολογίες πολλές, τα επιχειρήματα εξίσου.

Το ίδιο βλέπει κανείς και στα τρόφιμα, όπου δήθεν εκπτώσεις και προσφορές από τις μεγαλοεταιρείες και τις αλυσίδες σούπερ μάρκετ δεν μειώνουν την σημασία του γεγονότος ότι η τιμή ενός μπουκαλιού γάλακτος παραμένει απαγορευτική για τα φτωχά νοικοκυριά. Η υποκρισία από τις εταιρείες είναι τόσο μεγάλη, που θεωρούν πως με το μάρκετινγκ πέτυχαν να μετριάσουν την εικόνα της ακρίβειας που σαρώνει εδώ και χρόνια την χώρα.

Και από την μεριά του κράτους, βέβαια, δεν εκδηλώνεται η παραμικρή αντίδραση για μείωση ή πλαφόν στις τιμές, ένα κράτος που υπηρετεί την καπιταλιστική λογική της μη παρέμβασης στον επιχειρηματικό ανταγωνισμό. Και ας ρημάξουν τα νοικοκυριά, ας μην μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα κιλό ψωμί αμέτρητες οικογένειες, και παρακαλώ όχι με ειδικά προβλήματα.

Στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, τα πράγματα εξακολουθούν να είναι τραγικά. Τα «βερεσέ» -που να σημειώσω δεν έπαψαν ποτέ ούτε τις εποχές των παχιών αγελάδων και του μαύρου χρήματος είναι καθημερινό φαινόμενο και μάλιστα σύνηθες για τους πολλούς. Τίποτε δεν άλλαξε εδώ και δεκαετίες, όταν τα κομματικά τσιράκια έκαναν χρυσές δουλειές με τα βολέματα των μεσοαστών.

Τώρα λοιπόν, μιλάμε απλά για ανθρωπιστική καταστροφή και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο. Μιλάμε πολύ απλά για πολλαπλασιασμό των ρακοσυλλεκτών, αλλά και των ανθρώπων που αναζητούν τροφή στα σκουπίδια, όσο και να σας φαίνεται παράξενο. Μια βόλτα τις νυχτερινές ώρες, θα πείσει τον καθένα για του λόγου το αληθές. Μπροστά λοιπόν, σε μια τέτοια κατάσταση, μπροστά στις εικόνες ρακένδυτων χωρίς την δυνατότητα του παραμικρού μεροκάματου, που δήθεν δεν υπάρχει λόγω κρίσεως, σύμφωνα με τα επιχειρήματα των μεγαλο-μεσοαστών, το κράτος ιδροκοπά να παρουσιάσει στους εταίρους τα επιθυμητά νούμερα.

Πόσο άραγε, απέχουν οι προτάσεις δυσπιστίας από την λιμοκτονία ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, ανθρώπων που όχι απλά δεν έχουν να πληρώσουν την ΔΕΗ και τον ΟΤΕ, αλλά αγωνιούν για την τροφή της επόμενης μέρας; Όμως, αυτοί συνεχίζουν τα παιχνίδια στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων. Και η αγορά, λέει, θα επιστρέψει κάποτε στους κανονικούς προ κρίσης ρυθμούς.

Αν αυτό δεν είναι υποκρισία, τι είναι; Αν με τον τρόπο αυτό δεν αποκοιμίζεται ο άτολμος λαός, τότε τι κάνει; Αυτός που είχε πει κάποτε ότι οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν, έχει δίκιο, αλλά κατά το ήμισυ. Θα έλεγα καλύτερα, πως οι λαοί συνεχίζουν να αλλάζουν τους ηγέτες σαν τα πουκάμισα, χωρίς ουσιαστικά να τολμούν χωρίς αυτούς. Αποτέλεσμα, κάθε φορά και μια νέα τραγωδία. Χθες η ασύλληπτη φοροδιαφυγή, σήμερα η ακραία φτώχεια, αύριο η βουβή αποδοχή και η παρατεταμένη σιωπή στο άκουσμα νέων φοροεισπρακτικών μέτρων.

Τόλμησαν, όμως, ποτέ άραγε, να αυτοοργανωθούν οι πολίτες στις γειτονιές και τα σοκάκια; Πείστηκαν πως το παιχνίδι είναι στημένο από κάθε άποψη; Κατ' ουσίαν ποτέ. Στην Ελλάδα με την μακρά ιστορική παράδοση του αρχαίου αμεσοδημοκρατικού μοντέλου, η Ελλάδα της εκκλησίας του Δήμου και της φιλοσοφικής παράδοσης, δεν είναι παρά η Ελλάδα των μνημονίων, της υποταγής, της αμορφωσιάς και της έλλειψης Παιδείας.

Απέχει παρασάγγας από μια Ελλάδα που δεν έδωσε απλά τα φώτα στον κόσμο, αλλά ήταν η περιοχή όπου εφαρμόστηκε στην πράξη η άμεση Δημοκρατία δια των αιρετών - ανακλητών εκπροσώπων του λαού. Από τότε όλα άλλαξαν. Και σήμερα δεν έχει απομείνει παρά αυτή ακριβώς η ανάμνηση, πως κάποτε ο κόσμος ζούσε διαφορετικά.

Και ίσως ούτε και αυτό, παρά μονάχα η πραγματικότητα της στρατιάς των αστέγων και ανέργων από τον «σωτήριο» κοινοβουλευτισμό και τις παραφυάδες του. Ενώπιον μιας χώρας που βρίσκεται για ένατο χρόνο σε κρίση, το μόνο επιχείρημα που ευσταθεί είναι ότι έχει τους ηγέτες που της αξίζουν, όπως όλος ο κόσμος που δεν μπορεί χωρίς αυτούς. Η διαφορά είναι μόνο στην δυνατότητα κατανάλωσης και στο είδος των επιχειρηματικών συμφερόντων.