Είναι κάποιοι διεθνείς οργανισμοί, ειδικευμένοι στον τομέα της οικονομίας, που διαθέτουν αξιόλογα ερευνητικά τμήματα. Όπως ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ. Διαθέτουν επιστήμονες με εξαιρετικές γνώσεις και ικανότητα ανάλυσης των δεδομένων. Εκεί που συνήθως «χάνουν», είναι όταν δεν αρκούνται στην ανάλυση, αλλά θέλουν να κάνουν και προτάσεις. Όταν δηλαδή δεν περιορίζονται στο επιστημονικό τους έργο, αλλά θέλουν και να χαράσσουν και να ...επιβάλουν πολιτική. Πράγμα που οι Έλληνες το ζήσαμε στο πετσί μας.  Με τις λάθος συνταγές τόσο του ΔΝΤ, που έβαλε την σφραγίδα του στα προγράμματα λιτότητας, όσο και του ΟΟΣΑ με τις περίφημες «εργαλειοθήκες» του, που διεκδικούν αξιώσεις ...πανάκειας.

Αλλά ας σταθούμε στις διαπιστώσεις. Πολλές από τις οποίες, οι πολίτες τις γνωρίζουν «από πρώτο χέρι». Χωρίς να διαθέτουν λαμπρά μεταπτυχιακά από προβεβλημένα διεθνή πανεπιστήμια. Απλώς και μόνον επειδή εκείνα που περιγράφουν οι επιστήμονες στις μελέτες τους, είναι ακριβώς εκείνα που βιώνουν οι πολίτες, πολύ πριν τα αντιληφθούν και τα καταγράψουν οι ειδικοί.

Στην τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ, για τις προοπτικές των χωρών-μελών του, γίνεται, λίαν οψίμως, μια διαπίστωση, για την Ελλάδα. Διαπίστωση την οποία, κάθε πολίτης αυτής της χώρας, από όσους διαθέτουν κοινή λογική και δεν φορούν κομματικές παρωπίδες, γνωρίζει ήδη από τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Ότι δηλαδή, από το ξέσπασμα της κρίσης, το 2008, έως τώρα, χτυπιέται αλύπητα η ραχοκοκαλιά αυτής της χώρας. Η ραχοκοκαλιά της οικονομίας, αλλά και γενικώς της κοινωνίας: Η μεσαία τάξη. Η οποία, κατά την διατύπωση της έκθεσης του ΟΟΣΑ «έχει συνθλιβεί».

Είναι ακριβώς αυτό που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν αυτοί που μας κυβερνούν. Ότι δηλαδή, μια χώρα που δεν μεριμνά για την ευημερία της μεσαίας τάξης της, δεν μπορεί να ελπίζει σε πραγματική ανάπτυξη. Και αυτό δεν αφορά μόνον τους καθαρώς οικονομικούς στόχους και δείκτες. Διότι η μεσαία τάξη με τις εισφορές της είναι εκείνη που μπορεί να καταστήσει βιώσιμο το ασφαλιστικό σύστημα, το επίπεδο των υπηρεσιών υγείας, αλλά και τις προοπτικές μιας καλύτερης παιδείας, χωρίς τις οποίες δεν υπάρχει πραγματική προκοπή.

Τα προγράμματα «διάσωσης», είτε ήταν «πράσινα» και «γαλαζοπράσινα», είτε είναι ...ροζέ, συνέθλιψαν και συνθλίβουν την μεσαία τάξη. Την οποία οι ακραίοι Συριζαίοι απεχθάνονται ως «εσμό μικροαστών». Και αυτό πρέπει να αλλάξει.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr