Υπήρξαν και υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για να αφυπνιστεί ο κόσμος και να ξεμυτίσει από τις κρύπτες του, από τα καταφύγια αυτά που δεν πρόσφεραν ποτέ την παραμικρή προστασία, όχι μόνο γιατί ο κίνδυνος προερχόταν από αλλού, αλλά επειδή αυτού του είδους η καθήλωση επέφερε την μοιραία στασιμότητα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, σε μια χώρα όπου το να αντιδρά κανείς φαντάζει ασύλληπτο όνειρο, καθώς η πλειοψηφία επαφίεται πάντα σε κάποιον τυχαίο από μηχανής Θεό.

Υπήρχαν και υπάρχουν ακόμη πολλές δυνατότητες να αλλάξουν τα δεδομένα, να αυτοοργανωθεί ο κόσμος και να πιστέψει πως ακόμη υπάρχουν ελπίδες, η διαφορά είναι, όμως, πως σε αυτή την νέα εποχή η ενεργοποίηση των δυνατοτήτων πρέπει να ξεφύγει από τα κάθε λογής στάνταρτ που υποδεικνύονται από τους άνωθεν εντολοδόχους.

Ο κόσμος αρκεί να πιστέψει πως μπορεί να αποτινάξει την μιζέρια του, αρκεί να ασελγήσει στο πτώμα του καθωσπρεπισμού ή να αγνοήσει τα παζάρια για το αυτονόητο και μια νέα μέρα μπορεί να ξημερώσει για όλους αυτούς που καθημερινά διαμαρτύρονται για μια ανυπόφορη και μίζερη ζωή.

Δεν είναι λίγοι οι πολίτες που καθημερινά συζητούν κατ' ιδίαν για τα παλιά τα χρόνια, για τις εποχές εκείνες όπου «ο εχθρός είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ιδιότητες», για τις περιόδους εκείνες όπου το να δηλώνει κανείς ξεχωριστός τον απομόνωνε από τις μάζες, αλλά ήταν εκείνος και κάποιοι άλλοι που έφτιαχναν τα «κρυφά σχολειά» για να μυηθούν σε έννοιες, όπως παιδεία και εκπαίδευση.

Τις εποχές εκείνες που ακόμη υπήρχαν αξίες και ιδανικά και οι κοινωνίες δεν είχαν αλωθεί ακόμη από την διαφημιστική επικράτεια -χωρίς να σημαίνει πως οι εποχές αυτές ήταν πρότυπο για κανέναν, εντούτοις λειτουργούσαν διαφορετικά στην συνείδηση των πολιτών. Υπήρχε και η όρεξη αλλά και το κίνητρο για αντίσταση κατά του επικρατούντος συντηρητισμού σε όλα τα επίπεδα, του κομφορμισμού σε όλες του τις εκφάνσεις.

Αντιδιαστέλλοντας το σήμερα, όπου τα πάντα είναι ισοπεδωμένα και παρακμιακά, σε αντιπαραβολή με μια εποχή όπου ο τεχνητός πλουραλισμός αποκοιμίζει τις μάζες και οι ευκαιρίες ανάδυσης του πνεύματος από τον λήθαργο σπανίζουν, αυτό που μπορούμε να διαπιστώσουμε, είναι πως ενώ υπάρχουν ακόμη ευκαιρίες, εντούτοις είναι τέτοιου μεγέθους η αδιαφορία για την τύχη της κοινωνίας ειδικά στην Ελλάδα όπου το να διαμαρτύρεται κανείς διακωμωδείται σθεναρά από την μάζα, λες και τα συμφέροντα όλων είναι με την μεριά του κράτους, που τα τελευταία ειδικά χρόνια συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου, τα έσοδα με την τεχνητή ευημερία, τους φόρους με την υποτιθέμενη διόρθωση στην οικονομία, την λιτότητα με το νοικοκύρεμα της ασθμαίνουσας από καιρό οικονομίας.

Σήμερα, όπου τα επαγγέλματα κρίνονται από το τι προσφέρουν οικονομικά και όχι αν είναι ποιοτικά και αποτελεσματικά, την εποχή όπου η πολιτική ανήκει σε επαγγελματίες φανφαρόνους που καθοδηγούν στρατιωτικά την ζωή των πολιτών, σήμερα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναλογιστεί κανείς πόσα και ποια περιθώρια τού έχουν απομείνει για να ανανήψει από την αδράνεια και τον πνευματικό αφοπλισμό.

Το βαρέλι κοινώς έπιασε πάτο και όχι μόνο από οικονομικής, αλλά κυρίως από αξιακής πλευράς. Απομένει να δούμε αν σύντομα οι πολίτες θα αποτινάψουν τον ζυγό της πνευματικής αποχαύνωσης ή ενδιαφέρον για την σεξιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων, αλλά και την ρατσιστική θεώρηση απέναντι στις κοινωνικές μειοψηφίες, παρά το γεγονός ότι η διαφημιστική βιομηχανία προσπαθεί με κάθε μέσον και τρόπο να αποπροσανατολίσει τους πολίτες από την αποδοχή του διαφορετικού, κάνοντάς το σημαία υποβολιμιαίως στα τηλεοπτικά σήριαλ και τις εκπομπές που σε καμία περίπτωση δεν διαφωτίζουν κανέναν.

Έχει να ανατιπαλέψει με λίγα λόγια ο σημερινός πολίτης πολλές αντιξοότητες, αλλά πάνω απ' όλα την πονηριά και ευελιξία του συστήματος κυριαρχίας. Πάραυτα, η όλη υπόθεση είναι μόνο μια σπίθα που μπορεί να ανάψει από στιγμή σε στιγμή. Η δυνατότητα του να βρεθείς από την μια στιγμή στην άλλη στο δρόμο, να μην μπορείς να αναταπεξέλθεις στα στοιχειώδη, να βρεθείς από μέρα σε μέρα κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Όλοι αυτοί είναι παράγοντες που μπορούν να συμβάλλουν στον γενικό ξεσηκωμό με αιτήματα κοινωνικά και όχι κλαδικά. Το λέω αυτό γιατί σήμερα είναι σύνηθες το φαινόμενο για παζάρια των συνδικάτων με την εξουσία, για απλή διατήρηση της ισχύος των συλλογικών συμβάσεων χωρίς αυξήσεις και πριμοδοτήσεις. Είναι μόδα δηλαδή, να μιλά κανείς πως τουλάχιστον παίρνει τον μισθό στην ώρα του, χωρίς καθυστερήσεις και έναντι, το αυτονόητο δηλαδή.