Έχουμε εδώ και πολλά χρόνια εισέλθει σε μία εποχή, όπου αυτό που αναδεικνύεται ως πρώτης σημασίας προτεραιότητα είναι το χρήμα και η ευκολία σε όλα τα επίπεδα, το να μην κοπιάζει δηλαδή κανείς για το παραμικρό και να μην κουράζει τον εγκέφαλό του, ούτε να ταλαιπωρεί την σκέψη του για πράγματα που μπορεί να τα τακτοποιήσει με γρήγορες κινήσεις και εσπευσμένα χωρίς την παραμικρή διάθεση ενδοσκόπησης που θα απαιτούσε ευλόγως διάθεση αυτοκριτικής.

Η εποχή αυτή έχει ως σημαία την ανεμπόδιστη παραφιλολογία και τον καταιγισμό επιχειρημάτων γύρω από διάφορα θέματα που απασχολούν την επικαιρότητα, μετατρέποντας τον καθένα σε γιατρό, δικηγόρο, δημοσιογράφο ή μηχανικό εν ριπή οφθαλμού, χωρίς καν να σκεφθεί αν με την εμβάπτισή του στα διάφορα επαγγέλματα λόγω και της αποπροσανατολιστικής διαδικτυακής πληροφόρησης, το μόνο που πετυχαίνει, είναι να φιγουράρει ως αντιπρόσωπος της νέας παρακμής. 

Με ευκολία, θέλω να πω, σπεύδουν πλέον όλοι να ενδυθούν την απερισκεψία μέσω μιας αέναης τυχοδιωκτικής ενασχόλησης σε ξένα χωράφια, με μόνη επιδίωξη την προσωπική ανάδειξη σε κάτι υποτιθέμενα διαφορετικό από το συνηθισμένο. Αποτέλεσμα, να αναστατώνεται ολόκληρη η κοινωνία και κανείς να μην γνωρίζει ποιον ρόλο επιτελεί και βάσει ποιας Παιδείας λέει αυτά που λέει.

Πέρασαν τα χρόνια εκείνα όπου ο κόσμος αναζητούσε ευκαιρίες μάθησης, οι εποχές εκείνες όπου η τεχνολογία δεν αποτελούσε το κριτήριο δημιουργίας διαπροσωπικών σχέσεων και κατ' ουσίαν πελατειακών συναναστροφών. Δεν απομένει βέβαια, να κάνει κανείς τα μνημόσυνά του, ευλογώντας παλαιότερους συντηρητισμούς ή κοινωνικούς αποκλεισμούς, δεν περισσεύει, όμως, ούτε και ο χώρος για να εξυμνήσει την κενότητα μιας ολόκληρης εποχής, την στιγμή που από αυτή ακριβώς την εποχή απουσιάζουν σημαντικές αξίες που συντηρούσαν κοινωνίες ολόκληρες επί πολλές δεκαετίες.

Καλωσορίζουμε λοιπόν, την ανυπαρξία συμβόλων και ιδεών, την υποστολή των όποιων επαναστατικών σημαιών στο όνομα μιας ακατανόητης άνεσης που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πνευματική καθήλωση, αγκύλωση και κατ' επέκτασιν εξαθλίωση. Η βιασύνη στην σκέψη, η ανενδοίαστη καλοπέραση του νου σε σημεία πραγματικής ιδεοληπτικής εγκόλπωσης στο τετριμμένο και ποταπό που αποφέρουν αυτή την απίστευτη ερημιά σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας, όλα αυτά συνθέτουν την απόλυτη παύση ή αδράνεια των αμυντικών μηχανισμών στις κάθε λογής προκλήσεις ή λεκτικές επιθέσεις.

Περνώντας στην αντεπίθεση και προσδοκώντας κάποιο θετικό αποτέλεσμα από την ήττα της εκκεντρικότητας και του δυναμισμού της προσωπικότητας από έναν κόσμο που δεν σαγηνεύεται πλέον από έννοιες όπως κοινωνική αντίσταση και υπεράσπιση της ατομικής αξιοπρέπειας, οι κλειστές δομές εξουσίας ανατρέπουν τους συσχετισμούς προς όφελος ενός δογματικού τρόπου ζωής και εγκλεισμού στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, χωρίς την παραμικρή διάθεση κριτικής για μια ζωή που έχει χάσει το νόημά της λόγω της μη νοηματοδότησης βασικών εννοιών, όπως προάσπιση της ατομικής ελευθερίας ή διαφύλαξη των φιλοσοφικών αναζητήσεων για την εμβάθυνση της ζωής.

Η σημερινή εποχή δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτε, παρά μονάχα τις ψευδαισθήσεις για μια άνετη ζωή σε απόλυτο ψυχαναγκαστικό εγκλεισμό και τυπολατρικό θαυμασμό μιας αόριστης παράδοσης, η οποία, όμως, έχει προ πολλού καταργηθεί από τις συνταγές της μόδας και του βιομηχανοποιημένου πολιστισμού. Αν βρίσκει κανείς κάτι που να τον σιγκινήσει, ευθύς αμέσως το ξεχνά στο όνομα της επόμενης μέρας που δεν  περιμένει και που έχει αντικαταστήσει πληροφοριακά το χθεσινό γεγονός, περιορίζοντάς το σε μερικές μόνο στιγμές, λεπτά ή δευτερόλεπτα, όπου οι αυτόπτες μάρτυρες δεν θα αναζητηθούν ποτέ ξανά. Ο λόγος είναι απλός: άλλα ασήμαντα γεγονότα έρχονται και ανατρέπουν τα δεδομένα.

Χάνοντας την επαφή, ο άνθρωπος με την ανάλυση των γεγονότων και την εξήγηση των συμβάντων, παραχωρεί την θέση του σε αυτό το αυτοματοποιημένο τεχνολογικό τέρας που απειλεί να καταπιεί όλες τις προσπάθειες και τους μακροχρόνιους αγώνες για μια αναβαθμισμένη σε όλα τα επίπεδα κοινωνική ζωή.

Στην σημερινή εποχή, λοιπόν, ο αυτοματισμός αυτός έχει βρει την θέση που του ανήκει και το τεχνολογικό τερατούργημα επαρκή τροφή για την γιγάνωσή του. Αυτή η εποχή που ξερνά συστημικό πολιτισμό, η εποχή που τα εναπομείναντα αξιοθέατα γίνονται βορά των κάθε λογής «κοινωνικών» επιχειρήσεων, την εποχή όπου ο καθένας βρίσκει τον χώρο του αν δεν θελήσει κάτι περισσότερο από το βόλεμά του, όλα τακτοποιούνται κατά το δοκούν. Χρήμα, άνεση και κατευθυνόμενα πολιτισμικά πρότυπα γίνονται ο κανόνας μιας απόλυτα κομφορμιστικής διαβίωσης. Παραφιλολογία και ορυμαγδός επιχειρημάτων η μόνη αξία, λες και τα έμαθαν όλοι και όλα ξαφνικά χωρίς τον παραμικρό πνευματικό κόπο. Όλα σαν ένας εφιάλτης, που δεν λησμονείται την επόμενη ημέρα και που η διάρκειά του είναι και παραμένει άγνωστη.