Κάποτε η ανοχή εξαντλείται και η νέα εποχή της αμφισβήτησης αξιωμάτων και ιεραρχίας καταλαμβάνει την θέση που της ανήκει, με δεδομένο ότι οι άνθρωποι δεν ανέχονται για πολύ καιρό την επιβολή διαταγμάτων, αλλά πάνω απ' όλα την κοροϊδία και την εξαπάτηση του να καρπώνονται οι λίγοι τους κόπους των πολλών.

Κάποτε τα περιθώρια εξαντλούνται και ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία που αφορά την αναδιάταξη των κοινωνικο-οικονομικών σχέσεων, κάνει την εμφάνισή του δειλά δειλά, παρόλα αυτά, όμως, άκρως αποκαλυπτικά. Οι άνθρωποι δεν δέχονται να τους κάθονται στο σβέρκο όλοι αυτοί οι τυχάρπαστοι, που με υπόγειους τρόπους βρέθηκαν στον εξουσιαστικό θώκο, πεπεισμένοι πως θα μείνουν ανέγγιχτοι και θα συνεχίζουν να καθορίζουν τις τύχες των πολλών.

Η παθητικοποίηση του κόσμου, θέλω να πω με όλα αυτά, έχει κάποια όρια και το κόστος για τους λίγους που έκαναν από παλιά σημαία την αυθεντικότητα, μεγαλώνει επικίνδυνα. Κάποτε έρχεται το πέρασμα του χρόνου για να διαλύσει τις αμφιβολίες πως το σενάριο ήταν εκ των προτέρων κατευθυνόμενο και οι ηθοποιοί κατηγοριοποιημένοι, λες και κάποιο αόρατο χέρι προκαθόρισε τους ρόλους και διένειμε τα αξιώματα κατά τέτοιον τρόπο, ώστε κάποιοι να ζουν υπό την σκιά των άλλων και πολλοί άλλοι να χάνονται στις έρημες οδούς των μικρών ή μεγάλων πόλεων που πάσχουν από έλλειψη ανθρωπιάς και αναζήτησης αξιών και νοημάτων.

Είναι αυτή η κατάληξη που κάνει κάποιους να αγανακτούν και κάποιους τους εξαγριώνει σε σημείο που να θεωρούν πως ο κόμπος έφτασε στο χτένι και πως τα περιθώρια στένεψαν αρκετά. Είναι αυτό ακριβώς το σημείο που ωθεί πολλούς στο να αναζητήσουν όχι την τροφή στον εχθρό τους, αλλά την δύναμη στους ερειπωμένους κόσμους μιας αταλάντευτης ξεγνοιασιάς και ενός ξεκάθαρου τοπίου ιδεολογικής στειρότητας που λαμποκοπά και αστράφτει μυστηριωδώς.

Η έμπνευση δεν αργεί να έρθει και ο κόσμος αλλάζει μονομιάς όψη, λες και η δυστυχία αποτελεί την καλύτερη πρόφαση για να αναζητήσει κανείς την λύτρωση για τον εαυτό του και τους άλλους, όσους τουλάχιστον συνεχίζουν να υποφέρουν.

Κάποτε λοιπόν, οι αφορμές που δίνονται είναι τόσες πολλές, που νομίζεις πως δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν περισσότερες. Οι λόγοι για να αλλάξει κανείς τα δεδομένα ποικίλουν και σαφώς επαρκούν. Τα θαύματα στην ιστορία δεν σταμάτησαν, οι αληθινές ιστορίες ανθρώπων που θυσιάζουν την ξεγνοιασιά για χάρη της ευτυχίας πληθαίνουν και πολλαπλασιάζονται, σε σημείο που να μην αμφιβάλλει πλέον κανείς πως η νέα εποχή έφτασε.

Η αλλαγή σελίδας μπορεί εν ολίγοις να μην είναι μια εύκολη υπόθεση, όμως από ένα σημείο και μετά τα ψέματα τελειώνουν και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Η κατάληξη περίπου γνωστή γιατί στην ιστορία τίποτε δεν μπορεί να εκφραστεί με βεβαιότητα δίνει νέες ελπίδες πως κάτι καινούργιο μπορεί να γεννηθεί από τις στάχτες του γενικευμένου αμοραλισμού.

Κάποτε πιστεύω πως χάνεται οριστικά η γοητεία του υλικού πριμιτιβισμού, παραχωρώντας την θέση της στην αυθεντική θέληση για κάτι καλύτερο από το τι smartphone χρησιμοποιείς, σε ποιο σχολείο πηγαίνουν τα παιδιά σου και τι μάρκα παπούτσια φοράς. Κάποτε οι απαιτήσεις για την ζωή αλλάζουν γιατί χάθηκε οριστικά ο άγνωστος κόσμος του πνεύματος και οι άνθρωποι μίκρυναν σε προσωπικότητα.

Κάποτε η πίεση για αλλαγή νοοτροπίας είναι ασφυκτική και οι μέντορες του αυτοματοποιημένου πλουραλισμού μεταβάλλονται σε επαίτες και περιθωριακούς, παίρνοντας την θέση που πραγματικά τους ανήκει.

Γιατί έχουμε συνηθίσει όλοι να αποκαλούμε ως κοινωνικά απόβλητα όσους επιμένουν ακόμη να σκέπτονται. Όσους αναρωτιούνται όχι μόνο για την τύχη της κοινωνίας, αλλά για την θέση που έχει ο καθένας στην ιεραρχία ως ύψιστη μορφή ικανοποίησης για τον ρόλο που διαδραματίζει.

Έχουμε εθιστεί να κατηγορούμε αυτούς που ξεχωρίζουν για την έντιμη στάση τους, την ίδια στιγμή που αθωώνουμε αυτούς που συνεχίζουν να παίζουν ανενδοίαστα με την τιμή και την υπόληψή μας.

Κάποτε αυτή η παρωδία λαμβάνει τέλος.