Το να πεις πως ζεις σε μία χώρα όπου ο μέσος όρος των κατοίκων της ασχολείται με διαδόσεις και φήμες, κάνοντας με αυτό τον τρόπο πιστευτή και αρεστή την επιβίωσή του υπό πραγματικά τραγικές συνθήκες που σε άλλες περιπτώσεις θα χρειαζόταν πολύς καιρός για να το εμπεδώσει, αυτό δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο παρά μία ξενάγηση στην στεγνή ελληνική πραγματικότητα που βρίθει από «σίγουρους» πολίτες και χαρακτήρες που διαμορφώνονται αναλόγως του βαλαντίου που διαθέτουν.

Το να υποθέσεις ότι θα μπορούσες να ζεις καλύτερα στον τόπο όπου μεγαλούργησαν τα πιο ελεύθερα μυαλά στην αρχαιότητα και να προσπαθήσεις να συνταυτιστείς με εκείνον τον τρόπο ζωής όπου η Παιδεία γινόταν αντιληπτή σε κάθε εκδήλωση της καθημερινότητας, αυτό σημαίνει πως μάλλον έχεις απομακρυνθεί απελπιστικά από ιδέες, αξίες, τέχνη, και φιλοσοφία, αλλά και όλα τα υπόλοιπα που έκαναν τον πολίτη να περπατά χιλιόμετρα για να παραβρεθεί στην Eκκλησία του Δήμου και να αποφασίσει για την επόμενη μέρα.

Η πραγματικότητα είναι λοιπόν, τελείως διαφορετική. Τα δεδομένα αλλάζουν καθημερινά, αλλά κατ' ουσίαν οι εντυπώσεις παραμένουν οι ίδιες. Πρόκειται για μία πραγματικότητα που βιώνουν ευχάριστα οι σκεπτόμενοι ελαφρώς που δεν είναι κακό παρά μονάχα όταν αυτοί γίνονται κανόνας και ιδανικό. Θα πρέπει μάλλον να στρέψουμε το βλέμμα μας κάποτε και σε όλους αυτούς που όχι μόνο υποφέρουν οικονομικά, αλλά και ψυχικά.

Θα πρέπει να απομονώσουμε τις στιγμές του ευκαιριακού και του «σβέλτου», να γυρίσουμε πλάτη σε αυτά που μας πληροφορούν, προσέχοντας περισσότερο όχι τι λένε, αλλά αυτά που επιλέγουν να μας λένε, με το να μας βομβαρδίζουν με συνεχή κατεβατά, με οδηγίες και κανόνες συμπεριφοράς που στην πράξη δεν είναι παρά μία ακόμη διαφημιστική συνταγή καλής και προσήκουσας ζωής.

Δεν φτάνει λοιπόν, μονάχα να επικαλείσαι την ιστορία της χώρας που ζεις, να ευαγγελίζεσαι πως έχεις τα πρωτεία στον πολιτισμό και την Παιδεία αλλά για εκείνα μόνο τα χρόνια να κομπάζεις πως η χώρα σου ήταν πολύ μπροστά τότε και οι υπόλοιποι φάνταζαν βάρβαροι, όταν ακόμη και αυτή την λέξη δεν γνωρίζεις πως εκείνοι οι Έλληνες την πρόφεραν όχι για να τονίσουν την αμορφωσιά των άλλων, αλλά για να διαφοροποιήσουν την καταγωγή αυτών που ξεστόμιζαν απλά κάτι άγνωστες λέξεις.

Σήμερα όπου οι διαδόσεις, οι φήμες και τα σχέδια διαπλοκής παραγεμίζουν την πολιτική επικαιρότητα, σήμερα όπου οι νόμοι όχι απλά δεν εφαρμόζονται αλλά καταλύονται στην πράξη, σήμερα όπου ο καθένας ξεστομίζει αστήρικτα επιχειρήματα στην λογική του ασήμαντου που γίνεται σημαντικό λόγω ελαφρότητας, σήμερα οι πολίτες στην Ελλάδα αισθάνονται ακόμη περισσότερο την ανάγκη μετά από πολλά χρόνια σκληρής λιτότητας να δικαιολογήσουν την ζωή τους και να ομορφύνουν την καθημερινότητά τους με την κάθε ποταπότητα και ανοησία.

Φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά; Φαντάζουν σκληρά και μη ευκολοχώνευτα; Για τον μέσο όρο των Ελλήνων, ίσως. Υπάρχουν, όμως και αυτοί που δεν μεγάλωσαν στο ψέμα και την υποκρισία, αυτοί που δεν πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο για ένα κομμάτι ψωμί, όλοι εκείνοι που συνεχίζουν να βαδίζουν σε τεντωμένο σχοινί επειδή κάποιοι αποφάσισαν από πολύ παλιά να σβήσουν τα ιστορικά ίχνη και να μεταβάλλουν τον καθένα σε ντελάλη εικασιών και διαδόσεων περί ομοιότητας της αρχαίας Ελλάδας με την σημερινή.

Όχι, η σημερινή Ελλάδα είναι κάτι τελείως διαφορετικό, και αυτό το ξέρουν όλοι. Κοινό μυστικό, λοιπόν και όχι διαδόσεις. Γνωστό σε όλους και όλες. Απλά μας αρέσει το βαυκάλισμα και ο κομπασμός. Μας αρέσει να νοιώθουμε «κάποιοι», ξεχωριστοί. Ίσως τελικά επειδή ξέρουμε πόσο ρηχοί είμαστε στην καθημερινότητά μας, πόσο απέχουμε από την αρχαιότητα, χρονικά και πολιτισμικά. Αυτό είναι που γνωρίζουμε πολύ καλά. Πιστεύουμε δε κάθε φορά ότι μας συμφέρει ιστορικά. Νομοτελειακά, όμως, είμαστε μονίμως στην λάθος πορεία και κατεύθυνση.