Υπάρχουν πολλοί λόγοι να μην πιστέψει κανείς τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, παρά το γεγονός ότι αυτή παρουσιάζεται ως ο από μηχανής Θεός που θα νοικοκυρέψει τάχα την οικονομία και θα δώσει νέα πνοή στην κοινωνία.

Οι λόγοι που δεν κάνουν την κυβέρνηση πειστική, είναι ότι αφενός έχει δώσει δείγματα γραφής στο παρελθόν και αφετέρου το ότι πλέον δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας σε μια κοινωνία που κατακλύζεται από διαφόρων ειδών κλισέ και λανθασμένων τρόπων συμπεριφοράς των πολιτών της, που από τα πολλά μυθεύματα έχουν κυριολεκτικά χάσει τον δρόμο.

Θα χρειαζόταν πολύ ώρα για να παραθέσει κανείς με επιχειρήματα το πόσο αποτυχημένες ήταν οι πολιτικές των μνημονιακών κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας και άλλος τόσος χρόνος για να γίνει η επιθυμητή εμπεριστατωμένη ανάλυση.

Γεγονός είναι ένα: οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, συνεπικουρούμενες από όλες τις υπόλοιπες κομματικές παρατάξεις, έκαναν το παν για να στείλουν την χώρα στο ναδίρ, μεταβάλλοντας την κοινωνία σε χωνευτήρι νεόπτωχων και ανέργων, με αυτούς που εργάζονται να αισθάνονται τυχεροί που κάποιοι εργοδότες τούς πληρώνουν ακόμη στην ώρα τους.

Η κυβέρνηση βαφτίζει τα μέτρα που θα λάβει ως μέτρα ανακούφισης, με το να μειώσει τον ΕΝΦΙΑ και να προβεί σε κάποιες διευκολύνσεις στους χρωστούντες τα μαλλιά της κεφαλής τους στους Δημόσιους Οργανισμούς και τις τράπεζες. Καμώνεται δε, πως θα είναι η πρώτη κυβέρνηση που θα διαχειριστεί με ορθολογισμό τα οικονομικά και πως θα κάνει την διαφορά, καθώς είναι από καιρό έτοιμη να αντεπεξέλθει στις κακοτοπιές.  

Ποιος μπορεί να πιστέψει πλέον ότι η χώρα θα πάψει να χρωστά στους δανειστές και πως αυτή, αλλά και οι επόμενες κυβερνήσεις, θα αρχίσουν να δίνουν στους πολίτες όσα τα προηγούμενα χρόνια πρόσφεραν αυτοί από την τσέπη τους για την υποτιθέμενη διάσωση της χώρας;

Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος και με αφορμή ποιον προγραμματισμό, πως η τωρινή κυβέρνηση έχει τις λύσεις στο τσεπάκι και πως η όλη ιστορία δεν είναι ένα ακόμη πείραμα στις πλάτες των πολιτών, με στοιχεία που θα μιλούν και πάλι για οικονομική ανάκαμψη και πολιτικές, που αν μη τι άλλο θα στοχεύουν να περιορίσουν και πάλι τους πολίτες στα σπίτια τους;

Αν βάλει κανείς τα πράγματα στην θέση τους, αν κάνει την αναγκαία ιστορική αναδρομή, θα διαπιστώσει πως καμία κυβέρνηση -όχι μόνο τα χρόνια των μνημονίων αλλά και τα προηγούμενα- δεν έβαλε κάτω με χαρτί και μολύβι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία, αλλά ούτε και θέλησε να βρει τις λύσεις που θα απεγκλώβιζαν τους πολίτες από τα οικονομικά αδιέξοδα. Γιατί κακά τα ψέματα η κρίση δεν προέκυψε τα τελευταία χρόνια, παρά υπήρχε και από πιο πριν και ας κόπτονται κάποιοι για εποχές των παχιών αγελάδων και χρόνια όπου οι παροχές έδιναν και έπαιρναν αναφορικά με τα προνόμια και τις επαγγελματικές κατακτήσεις.

Η κρίση δεν έφυγε ποτέ, οι φτωχογειτονιές δεν έπαψαν να υπάρχουν, όλος ο πλούτος συγκεντρωνόταν στην μεσαία και την πιο πάνω τάξη και αυτό δεν σήμαινε σε καμία περίπτωση πως τα κοινωνικά δεδομένα είχαν το οποιοδήποτε θετικό πρόσημο.

Οι προγραμματικές δηλώσεις λοιπόν, της κυβέρνησης δεν προσθέτουν τίποτε το καινούργιο σε μια ήδη καταπονημένη κοινωνία που ψάχνει απελπισμένα να βρει διέξοδο. Οι λεγόμενες ελαφρύνσεις είναι ένα ελάχιστο μέρος απειροελάχιστο θα έλεγα των δανεικών και αγύριστων του κοινωνικού ιστού στο κράτος, που επί δεκαετίες ρήμαζε στην κυριολεξία τους πολίτες με την σκληρή φορολογία. Είναι τρόπον τινά μια εικονική μικροεπιστροφή στο όνομα μιας ψευδοκοινωνικής πολιτικής, την ίδια πολιτική που εφάρμοσε και η κυβέρνηση Τσίπρα πριν από λίγο καιρό και λίγο πριν τις εκλογές, με το να παράσχει επιδόματα και να κάνει ανάλογες επιστροφές.

Οι λόγοι λοιπόν, για να μην πιστέψει κανείς ό,τι λέγεται σε κυβερνητικό επίπεδο, είναι πολλοί. Αρκεί και μόνο να ψυχανεμιστεί τις πονηρές προθέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων, να υπολογίσει τις εικονικές επιστροφές και να κάνει τον απαραίτητο απολογισμό. Βασική προυπόθεση βέβαια, πάντα, είναι να μην τελεί υπό καθεστώς κομματικής λογικής.