Όχι, δεν θα ταυτιστώ με το επικοινωνιακό παιγνίδι του νέου υπουργού Εργασίας Γιάννη Βρούτση για τις «χρυσές συντάξεις». Θέμα που έγινε «καραμέλα» για τους ασκούντες την επιφανειακή «δημοσιογραφία» των εντυπώσεων. Για μένα ισχύει το «άπαγε του λαϊκισμού». Και εδώ έχουμε να κάνουμε με καραμπινάτο λαϊκισμό.

Είδα, στα «Νέα», το έγγραφο που είχε στείλει στις 18-7-2018, η προϊσταμένη Παροχών προς τη γενική διευθύντρια συντάξεων του ΕΦΚΑ. Όπερ αναφέρεται γενικώς στις συντάξεις των συμβολαιογράφων. Και επισημαίνει ότι «συμβολαιογράφος με συντάξιμες αποδοχές 40.648,30 και καταβληθείσες ασφαλιστικές εισφορές 7.804.473,80 με βάση το νέο νόμο και την αρχή της ανταποδοτικότητας θα λάβει μικτή σύνταξη ποσό: 23.008,84».

Βάλτε τα πράγματα σε μια λογική σειρά. Όλοι στέκονται στο πόσα θα πάρει το συγκεκριμένο άτομο. Το άλλο ερώτημα, που προκύπτει ευλόγως όταν διαβάσεις, χωρίς λαϊκιστική υστερία, επιπέδου «αυριανισμού», τα υπόλοιπα στοιχεία, δεν φαίνεται να τους απασχολεί. Πώς προκύπτει αυτή η «προκλητική σύνταξη»; Είναι προϊόν χαριστικής απόφασης;

Κανείς δεν στέκεται στο πόσα χρήματα κατέβαλε, το συγκεκριμένο άτομο, ως ασφαλιστικές εισφορές. Σχεδόν οκτώ εκατομμύρια ευρώ. Μια, δυο, περισσότερες περιουσίες. Για να χρησιμοποιήσω μια τυπική έκφραση του αυριανισμού, «γύρευε πόσα διαμερίσματα και βίλες» θα μπορούσε να είχε αποκτήσει με αυτά τα χρήματα και τι έσοδα θα απέδιδαν.

Ξέρετε πολλούς που να έχουν καταβάλει, ως ασφαλιστικές εισφορές, μερικές δεκάδες εκατομμυρίων ευρώ; Και αν κάποιος έχει πληρώσει τέτοια ιλιγγιώδη ποσά, γιατί δεν δικαιούται, με βάση την αρχή της αναλογικότητας και της ανταποδοτικότητας, να έχει και ανάλογη σύνταξη;

Αν κάτι είναι στραβό, αυτό ξεκινά από τον τρόπο αμοιβής των συμβολαιογράφων. Που ενώ κάνουν την ίδια εργασία, είτε πρόκειται για συμβόλαιο πέντε χιλιάδων, είτε πέντε εκατομμυρίων, δεν αμείβονται κατ' αποκοπήν, αλλά με ποσοστό επί της αξίας του συμβολαίου. Το ίδιο συμβαίνει και με τις αμοιβές δικηγόρων και μηχανικών σε παρόμοιες περιπτώσεις. Κάτι που επιβαρύνει υπερμέτρως όσους αποκτούν ακίνητα. Έτσι είναι. Και να δούμε ποιος θα τολμήσει να το αλλάξει.

Όταν δεν υπάρχει «οροφή» στις εισφορές, είναι λαϊκιστική υποκρισία να εξανίσταται κάποιος αν από τις εισφορές αυτές προκύπτει μια σύνταξη που «ξεφεύγει» από το κοινώς αποδεκτό όριο. Διότι, αν υπήρχε οροφή στις εισφορές, όλο το χρήμα που θα περίσσευε θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια «χρυσή σύνταξη», από ιδιωτική ασφάλιση. Και πολλά περισσότερα.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr