Η εποχή όπου το να εκφράζεις διαφορετική γνώμη μακράν της πλειοψηφίας, μιας γνώμης που πηγάζει από το φαντασιακό, χωρίς, όμως, να καθοδηγείται από αυτό, αποκαλείται χωρίς περιστροφές σκοταδιστική. Η εποχή όπου το στίγμα του ασθενούς είναι παρών σε κάθε ευκαιρία, η εποχή όπου οι κοινωνικές μειοψηφίες εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται με τα κάθε λογής στερεότυπα γιατί έτσι δικαιώνεται η πνευματική πενία με τους πολλούς συνένοχους και την απέκδυση της ατομικής ευθύνης, αυτή η εποχή ονομάζεται κενή.

Αν κάτι έχει να προσάψει κανείς στους πολίτες σήμερα, δεν είναι παρά η μη εγρήγορση και η απάθεια απέναντι στις κάθε είδους θλιβερές, αλλά κομβικές αποφάσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας. Θέλω να πω πως ενδιαφέρει, για παράδειγμα, πιο πολύ η κυπριακή ΑΟΖ και τα ελληνικά χωρικά ύδατα αλλά και η προκλητικότητα της γείτονος χώρας, παρά η  κάθετη πτωτική πορεία της πνευματικής καλλιέργειας που προκαλείται και καλλιεργείται από σωρό fake news, που εκλαμβάνονται ως τέτοια επειδή προκαλούν ευθέως την νοημοσύνη των πολιτών. Αναρίθμητα,  όμως, είναι όλα αυτά τα fake news, όπως και αναρίθμητοι είναι όλοι εκείνοι που στην κυριολεξία ζουν μέσα από ψευδείς ειδήσεις.

Η εποχή όπου το σαχλό κατοχυρώνεται ως καλοπληρωτέο σε σημείο ώστε να γίνεται ανταγωνισμός για το ποιος θα ξεστομίσει την καλύτερη σαχλαμάρα, την εποχή όπου ο συμβιβασμός με τον επιφανειακό τρόπο ζωής έχει γίνει η μόνιμη επωδός για τους επαΐοντες της απαιδευσίας, αυτή ακριβώς την εποχή επιλέγουν κάποιοι για να παπαγαλίσουν τις οδηγίες του συμπεριφοριστικού καθωσπρεπισμού με σημαία την κλισαρισμένη γλώσσα και έκφραση.

Αν απαριθμήσει κανείς όσα λέγονται και πράττονται καθημερινά, αν κατηγοριοποιήσει το μέγεθος της βλακείας που χαρακτηρίζει τους πολιτικούς αλλά και τους ακολούθους τους, το αποτέλεσμα θα είναι άκρως ενδιαφέρον για όλους αυτούς που ψάχνουν να βρουν θεματολογία που προκαλεί ευθέως το δημόσιο αίσθημα.

Το περιτύλιγμα σε όλα αυτά είναι οι φωνασκίες των προηγούμενων γενεών πως τάχα στις εποχές τους υπήρχε αξία, την στιγμή που είναι σε όλους γνωστό ότι η παρακμή ξεκίνησε από την δεκαετία του '60, όταν η τηλεόραση και το ραδιόφωνο ξεκίνησαν να λειτουργούν για χάρη των κυβερνήσεων, των μεγαλοεταιρειών και αργότερα των κάθε οίκων μόδας και διαφήμισης.

Το σήμερα λοιπόν, δεν αποτελεί παρά την φυσιολογική κατάληξη ενός αδυσώπητου αγώνα για την υποβάθμιση των προβλημάτων αλλά και της νοημοσύνης των πολιτών και την περαιτέρω περιδίνησή τους στον κυκεώνα της παραπληροφόρησης και των κατασκευασμένων ειδήσεων. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η παραίτηση των πολιτών από κάθε αξίωση, η παθητικοποίηση και ο οργασμός του σεξισμού και της απομάκρυνσης από κάθε αξία. Με λίγα λόγια, απαξίωση της γλώσσας, τεχνητή προετοιμασία νέων αργκό και καθοδήγηση για το ποιος ή ποια θα κάνει το καλύτερο σχόλιο στα πρωινάδικα.

Θύματα σε όλη αυτή την κατάσταση χιλιάδες πολίτες, που βρίσκονται σε ομηρία και απαξίωση. Και δεν είναι μόνο η παθητικότητα, αλλά και η μη ενεργοποίηση των αντανακλαστικών, όταν για παράδειγμα επιλέγεται ως πρώτη είδηση το ποιος ή ποια βραβεύτηκε στις Κάννες ή ποιο βιντεάκι έγινε viral στο διαδίκτυο. Κλειδαρότρυπα, Οργουελικό 1984, μία απέραντη Καφκική δίκη και πλήθος από γραφιάδες μίσους και ανθρωποφοβίας, για τον κάθε έναν από αυτούς που δεν επιλέγουν την πεπατημένη.

Θαρρείς πως τα προβλήματα λύνονται όταν αλλάζουν οι κυβερνήσεις; Πιστεύεις πως η νοοτροπία διαμορφώνεται αναλόγως της παρουσίας εξωκοινοβουλευτικών στην κάθε νέα κυβέρνηση;

Όλα αυτά δεν σχετίζονται ουδόλως με την αλλαγή προσώπων. Το όλο σύστημα συντηρείται στο έπακρο από σπασμωδικές αλλαγές, που στην πραγματικότητα το εξυπηρετούν.

Η εποχή λοιπόν, εργαλειοποιείται καταλλήλως, για να λανσαριστεί ως η καλύτερη δυνατή, τα μέτρα είναι ασφυκτικά και ως δια μαγείας μοναδικά. Οι δε αποδέκτες δεν πολυασχολούνται για να τα αμφισβητήσουν. Έτσι ο σκοταδισμός βασιλεύει και πάλι. Συνένοχους θα βρεις με ευκολία, κανένας, όμως, δεν θα το παραδεχθεί. Γιατί κενή εποχή είναι ακριβώς  αυτή, όταν οι συμμετέχοντες στο κοινωνικό γίγνεσθαι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως δεν είναι αυτοί υπεύθυνοι για το τωρινό κατάντημα.