Μιλούν και εκφράζονται κάποιοι πως τα πράγματα στην πολιτική δεν αλλάζουν και πως η όλη ιστορία επαναλαμβάνεται με διαφορετικούς ηθοποιούς και κομπάρσους. Ειδικά μετά από τα αποτελέσματα των εκάστοτε εκλογών, όπου το κάθε κόμμα κάνει την αποτίμησή του, εμφανίζονται κάποιοι εκ των υστέρων διαλαλώντας πως κανένας και καμιά δεν πρόκειται να σώσει την χώρα. Δεν έχω ασφαλέστατα κάποια αντίρρηση. Το μόνο που με προβληματίζει, είναι αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους πέρα από αυτή τη ζωή που ζουν ή απλά λένε κάτι για να κάνουν την διαφορά σε ένα ούτως ή άλλως βαρετό πολιτικό σκηνικό.

Με λίγα λόγια, θέλω να πω πως ευτυχές γεγονός θα ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να συνεχίσουν και μετά τις εκλογές να υπερασπίζονται αυτή την άποψη, προβαίνοντας, όμως και σε κάποιες ουσιαστικές ενέργειες για να αλλάξουν τα δεδομένα. Αυτό ενισχύεται από το γεγονός των μετανοημένων ψηφοφόρων, όταν το κόμμα της αρεσκείας τους που έγινε κυβέρνηση αθετεί ως είθισται τις υποσχέσεις. Οι απογοητευμένοι λοιπόν, πολλαπλασιάζονται, αλλά πάραυτα συνεχίζουν να μην αποτελούν απειλή για την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τα κόμματα της αστικής δημοκρατίας δεν έχουν λόγο να ανησυχούν, αφού ο περιφερόμενος θίασος των ψηφοφόρων θα κάνει και πάλι την γνωστή θεαματική τουρνέ.

Αυτό που θα έπρεπε όλους να μας προβληματίσει, θέλω να πω, είναι αυτή η παθητικότητα και κυρίως η λογική του «μη χείρον βέλτιστον» που επικρατεί στις τάξεις των πολιτών. Και ενώ περιμένει κανείς κάποτε να αλλάξει το τροπάρι και η λογική του απογοητευμένου, ενώ η επόμενη μέρα θα πρέπει να ήταν ένας μετριασμένος συλλογισμός για το πού βαδίζουν οι κοινωνίες που έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν, ενώ μία ακόμη απερίσκεπτη ψήφος εν είδει διαμαρτυρίας απέναντι στην προηγούμενη κυβέρνηση θα έπρεπε εκ των πραγμάτων να οδηγεί στην απόλυτη άρνηση ενός μελλοντικού χαρίσματος ψήφου, εντούτοις το μόνο που γίνεται, είναι τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης της χώρας από το νέο κόμμα και ενώ οι ασκούμενες πολιτικές έχουν φανερώσει τις μη αγαθές προθέσεις του νέου κυβερνώντος κόμματος, να ελεεινολογεί κανείς για την νέα αποτυχημένη επιλογή του στην κάλπη. Αυτό λέγεται καταδίκη και αυτοέγκλιση.

Εγκαλώ δηλαδή τον εαυτό μου για το ίδιο επαναλαμβανόμενο λάθος, αλλά δεν κάνω τίποτε περισσότερο γιατί θεωρώ εαυτόν αδύναμο να σκεφθεί παραπέρα. Αυτό που δεν διερωτάται λοιπόν σήμερα κανείς, όταν είναι σε φάση πολιτικής απογοήτευσης, είναι αν πρέπει να δραστηριοποιηθεί για να αλλάξει τους νόμους και τα ψηφίσματα, να συμμετάσχει ενεργά στο πολιτικό γίγνεσθαι, να ορίσει με λίγα λόγια τη μοίρα του και να μην υποκύπτει σε κάτι που τον έχουν εκπαιδεύσει ήδη από την παιδική ηλικία πως δεν αλλάζει.

Αυτό λοιπόν, που λείπει απελπιστικά κάθε φορά μετά την αποτυχημένη ψήφο στα λόγια του μετανοημένου, είναι η θέληση για πράξη και συμμετοχή στην διαμόρφωση μιας πραγματικά δημοκρατικής κοινωνίας, η έλλειψη αυτοπεποίθησης πως αυτό που πιστεύει έχει γερές βάσεις στην ιστορία, όταν οι λαοί αποφάσισαν να κινηθούν χωρίς ηγέτες και κόμματα. Λίγες βέβαια, αυτές οι στιγμές στην ιστορία, παρόλα αυτά, όμως, κομβικές για τις σχετικές ελευθερίες που απολαμβάνουμε σήμερα.

Δεν χρειάζεται λοιπόν, να απορεί κανείς, ούτε να μετανοιώνει για το ίδιο λάθος εξάλλου και η μετάνοια επαναλαμβανόμενη είναι μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση. Αυτό που πρέπει να γίνει, είναι να αναλογιστεί κανείς τι κάνει όταν βρίσκεται πάνω από την κάλπη και αν αυτό συμβαδίζει με τα πιστεύω του. Η λογική του «μη χείρον βέλτιστον», είναι ούτως ή αλλως η μόνιμη επωδός για να διατηρείται με ασφάλεια το σύστημα κυριαρχίας. Πάνω απ' όλα, όμως, δεν είναι πολιτική θέση με την πραγματική έννοια του όρου. Κατά τα άλλα, συνταγές πόρευσης στο μέλλον δεν υπάρχουν.