Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η ευνοϊκή απόφαση για τον Κορκονέα, που ανοίγει το δρόμο για σύντομη αποφυλάκισή του και ταυτόχρονα οπλίζει το χέρι και άλλων συναδέλφων του, που πλέον δεν θα φοβούνται και πολύ να ξεφύγουν από τα όρια, δείχνει ότι ο δικαστικός χώρος είναι μάλλον βαθύτατα διαβρωμένος ή σκληρός μόνο σε επιλεκτικές γνωστές περιπτώσεις.

Είναι αν μη τι άλλο, προκλητική η ετυμηγορία για τον δολοφόνο του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, σε μία δίκη όπου οι προκλήσεις ήταν πολλές από την μεριά της υπερασπιστικής γραμμής του κατηγορούμενου.

Είναι να απορεί κανείς, πως εν έτει 2019 ορισμένοι δεν πτοούνται από μια δολοφονία που συγκλόνισε το Πανελλήνιο, δεν λαμβάνουν υπόψιν τους πως ένα παιδί έχασε την ζωή του από αστυνομικά πυρά και δεν διστάζουν να προσβάλλουν την μνήμη του, που βέβαια δεν είναι  και η πρώτη φορά, αφού είχε προηγηθεί ένας άλλος 15χρονος, ο Μιχάλης Καλτεζάς το 1985, που έπεσε νεκρός από τα πυρά του αστυνομικού Μελίστα.

Και όχι μόνο αυτές οι δολοφονίες που άλλοτε βαφτίζονται «εν βρασμώ ψυχής», άλλοτε δικαιολογούνται από τον «εξοστρακισμό σφαίρας», και άλλοτε αποσιωπούνται επειδή έτσι επιλέγουν τα εκάστοτε καθεστωτικά ΜΜΕ, που στην περίπτωση Κορκονέα δεν εκτραχύνθηκαν όπως με την κατάργηση του ασύλου ή την αντιμετώπιση των όποιων κουκουλοφόρων.

Αυτή, όμως, είναι και η πάγια τακτική της κάθε εξουσίας, να προκαλεί και να μην λογοδοτεί και για να μιλάμε με πραγματικά περιστατικά, των αστυνομικών και δικαστικών αρχών που δεν ελέγχονται στο σύνολό τους.

Κάποτε ο Κορνήλιος Καστοριάδης έλεγε ότι αν λειτουργεί το όλο σύστημα είναι επειδή κάποιοι δικαστές και υπάλληλοι είναι ευσυνείδητοι, κάποιοι εργάτες κάνουν σωστά την δουλειά τους και λύνουν τα προβλήματα επιτόπου, παραβαίνοντας τους κανονισμούς, επειδή κάποιοι γενικότερα δουλεύουν και μοχθούν για την ασφάλεια του πολίτη. Έφερνε δε για παράδειγμα, την περίφημη «απεργία ζήλου» που έκαναν κάποτε οι Γάλλοι, που για μια μέρα εφάρμοζαν τους κανονισμούς κατά γράμμα και όλα παρέλυαν.  

Τι θέλω να πω; Πως πράγματι υπάρχουν άνθρωποι που μεριμνούν για τον πολίτη, που ενδιαφέρονται για την ομαλή του διαβίωση, είτε είναι δικαστές, είτε αστυνομικοί και τροχονόμοι, που δεν χαζεύουν στο κινητό τους στις διασταυρώσεις και μόλις δημιουργούν μποτιλιάρισμα κάνουν τον καουμπόι με τις φωνές τους κατά των οδηγών.

Αν κάτι διαφυλάσσεται σήμερα και που ακούει στην φράση «δράση για την κοινωνία» επαφίεται στην συνείδηση μεμονωμένων πολιτών και όχι της μάζας. Αν κάτι δουλεύει κουτσά στραβά στο κράτος είναι επειδή κάποιοι δεν σκέφτονται μόνο το τομάρι τους και δεν κλείνουν τα μάτια στην δυστυχία.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως η κοινωνία δεν έχει υποστεί κανιβαλισμό, πως οι πολίτες δεν έχουν κλειστεί ερμητικά στους εαυτούς τους. Η περίπτωση λοιπόν, Κορκονέα δεν είναι παρά μια ακόμη δικαστική παρωδία και το λέω με κάθε επιείκεια.

Τι μήνυμα δίνουμε στα νέα παιδιά; Ότι οι διαμαρτυρίες τους πριν από 11 χρόνια πήγαν στο βρόντο. Τα διδάγματα θα κληθούν να τα «μαζέψουν» οι δάσκαλοι και οι καθηγητές στα σχολεία, όπου οι μαθητές θα εξακολουθούν -και δικαίως- να θέτουν κρίσιμα ερωτήματα για το κατάντημα της κοινωνίας.

Πολλοί λοιπόν, είναι οι υπεύθυνοι. Χωρίς πολλά ευχολόγια, ας προσπαθήσουμε να είμαστε όσο το δυνατόν προετοιμασμένοι για αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν. Φυσικά και δεν μιλώ για επεισόδια ή πράξεις αντεκδίκησης που δεν οδηγούν πουθενά, καθώς η βία δεν έφερε ποτέ αποτελέσματα. Μιλώ για όλα αυτά που θα χάνουν σταδιακά οι πολίτες, τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη από την απώλεια των κατακτήσεων αυτών, που γενιές ολόκληρες αγωνίστηκαν για να κατοχυρώσουν.

Γιατί σήμερα είναι το άσυλο, αύριο τα δικαιώματα στην εργασία, μεθαύριο η κατάλυση των σχετικών δημοκρατικών ελευθεριών στο συνέρχεσθαι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο νέες εποχές αναμένονται.

Και με την βιομηχανία της ψυχαγωγίας να έχει καπελώσει με την μόδα τις όποιες αντισυμβατικές συμπεριφορές, το κερασάκι στην τούρτα για τον κοινωνικό διασυρμό είναι προ των πυλών. Ας όψονται οι παρέχοντες τα ηθικά διδάγματα.