Μια νέα εποχή έχει ανατείλει και ο λόγος δεν αναφέρεται μόνο στην ασημαντότητα της εποχής, αλλά στην κενότητα και την στεγνότητα των όποιων τεχνητών ιδεολογημάτων, μια περίοδος πνευματικής ξηρασίας που παράγει ανυπόστατες ή κατά προσέγγιση αληθοφανείς φήμες, οι οποίες χάνονται και αυτές στην χρονική επέλαση που κάνει τα δευτερόλεπτα να αγκομαχούν στην συνείδηση του συνηθισμένου μέσου πολίτη όταν ψάχνει να καλύψει το χρόνο και ξυπνά τις αναμνήσεις για να γεμίσει το παρόν.

Η νέα αυτή εποχή συνοδεύεται από πλήθος παντογνωστών λόγω της ταχύτητας fake ή μη news, από μαζική υπόκλιση στα λακωνικά συμπεράσματα των εμπειρογνωμόνων που δεν λένε να σταματήσουν τις ηθικές προσταγές χάριν ενός αδυσώπητου κατακερματισμού των απόψεων, γεγονός που υπηρετεί την συμπαγή λογική της εξουσίας των λίγων στα μάτια των οποίων οι πολλοί ομοιάζουν με τα εργατικά και το τονίζω- μυρμήγκια, που εκτελούν εντολές για να διατηρείται ατόφιο το βασίλειο των διακρίσεων.

Αν κάποιος θελήσει να περιγράψει με καθαρά λόγια το σήμερα, στην πραγματικότητα δεν έχει λόγια να το εκφράσει. Οι σκέψεις του περιπλέκονται με πλήθος από συμβάντα που δυσχεραίνουν την ασφαλή πρόβλεψη για το αύριο, την ίδια στιγμή που ο αγώνας επικεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο στην διάσωση μερικών διασωθέντων οπτασιών που αποκαλύπτονται κάθε φορά που υπάρχει δυσκολία.

Δεν υπάρχει, θα έλεγα, συνταγή για να αποκρυπτογραφήσει κανείς τα ανυπόγραφα τσιτάτα μιας εποχής που παραπαίει ανάμεσα στην φήμη και την αληθοφάνεια (γιατί η αλήθεια είναι αλλού), ανάμεσα σε γεγονότα που συγκλονίζουν και περιστατικά που κόβουν την ανάσα, αλλά επειδή είναι συνηθισμένα κάνουν τους ανθρώπους αδρανείς.

Χαίρεται σήμερα να μιλά κανείς με ευκολία για τον άλλο σα να μην έχει περάσει ποτέ κακουχίες, σα να μην θυμάται πώς ήταν κάποτε όταν δεν υπήρχαν χρήματα ούτε για δείγμα. Ενθουσιάζεται να εξηγεί με εικόνες εκεί ψηλά που βρίσκεται μέσω των αναρτήσεων στα social media, να μοιράζεται τον συμβιβασμό του με το καθιερωμένο και να κλείνει ερμητικά τα μάτια στις νέες γενιές που αναβλύζουν από αντίδραση, την οποία εκείνος έχει απολέσει με τον πρώτο παχυλό μισθό.  

Μιλάμε λοιπόν, για τη νέα εποχή όπου ο φανατισμός για την επανάληψη γίνεται viral τσιτάτο και η εμμονή για επιστροφή στο παρελθόν συνδυάζεται με την ανικανότητα επιβίωσης στο παρόν και την αποδοχή της γήρανσης από χρόνο σε χρόνο. Αισθάνεται κανείς πως η πνευματική ξηρασία που ανέφερα, έχει επεκταθεί παντού και το σημείο μηδέν βρίσκεται πολύ κοντά. Πέραν τούτου, το τίποτα.

Αν πρέπει να μιλήσει κανείς για το σήμερα, καλό θα είναι να αναλογιστεί πρώτα για ποιες κοινωνίες μιλάμε και έπειτα τι πολίτες υπάρχουν που δραστηριοποιούνται ενεργά για την βελτίωσή τους. Οι κοινωνικές επιταγές είναι εκ των προτέρων δοσμένες και καταχωρημένες στο αρχείο των αναζητήσεων διαφόρων συνομωσιών σε βάρος των πολιτιών εκείνων που δεν υποτάχθηκαν ποτέ στα κελεύσματα της συντήρησης. Ακολουθούνται δε, με απόλυτη αφοσίωση από τη μάζα, που οδεύει σταθερά σε κόσμους λίγο πριν το χείλος της απόλυτης καταστροφής της έννοιας άνθρωπος.

Αν όλα αυτά φαίνονται παράξενα ή αλλόκοτα για την σημερινή εποχή, δεν έχει παρά να κοιτάξει κανείς τα αποτελέσματα από αυτήν ακριβώς την αποσιώπηση των αξιών που συνόδευαν γενιές επί γενεών και με αυτό δεν εννοώ την μεροληπτική ηθική ή την απαξίωση των ιδεολογιών που με τόση χαρά εκφράζουν οι σημερινοί Λάζαροι, που δήθεν αναστήθηκαν από την θανατηφόρα μιζέρια τους.

Η σημερινή εποχή απλά δεν υφίσταται σαν νόημα και ουσία. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως πρέπει να καταθέσει κανείς για μια ακόμη φορά τα όπλα και να αφήσει χώρο στους νέους επαΐοντες. Τουναντίον, πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση γιατί αφενός το οριστικό τέλος δεν έχει ακόμη επέλθει και αφετέρου διότι υπάρχουν ακόμη ψυχικά αποθέματα.

Η απάντηση στην πνευματική ξηρασία πρέπει να δοθεί έστω σαν υστερόγραφο, σαν μια τελευταία απόπειρα ανάκτησης χαμένου εδάφους. Το χρωστάμε σε όλους αυτούς που συντέλεσαν στο να δοθεί ο μικρός χώρος ελευθερίας έκφρασης. Όλους αυτούς που αφιέρωσαν τη ζωή τους για να μας προσφέρονται ακόμη και σήμερα μικρές ανάσες μέσα σε αυτό τον αποκαλυπτικό μαραθώνιο της κενοδοξίας.