Από μέρα σε μέρα και από ώρα σε ώρα αλλάζουν τα δεδομένα και οι πολίτες στην Ελλάδα καλούνται να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που σε κάθε περίπτωση, τους έχουν εξουθενώσει από κάθε άποψη. Νέα προσαρμογή, νέα κόμματα στην εξουσία, νέα νομοσχέδια και διατάξεις, αλλά πάνω απ' όλα καινούργιες οδηγίες, για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κανείς στην καθημερινότητά του, πώς να ανέχεται τις νέες αποφάσεις υποτιθέμενα για το καλό του, αλλά και πώς να διεκδικεί τα κεκτημένα του.

Συνταγές και τρόποι απορρόφησης της κάθε ιδέας που αναφέρεται στην επιστροφή των δεδουλευμένων μέχρι την πριμοδότηση της υπομονής που επέδειξαν οι πολίτες από το 2010 και μετά. Θαρρείς πως όλα τούτα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, τρόπον τινά μια σταγόνα στον ωκεανό της υφαρπαγής των κάθε λογής δικαιωμάτων, η ύστατη ανταμοιβή για το γεγονός ότι όλα παρέμειναν στην θέση τους όλα αυτά τα χρόνια και οι κυβερνήσεις την έβγαλαν καθαρή.

Η ΝΔ θέλει να αποκαταστήσει το κράτος δικαίου, όπως ισχυρίζεται, και αυτό θέλει να το πετύχει με κάθε τρόπο, είτε με καταστολή, είτε με κάθε άλλη μορφή βίας ενάντια σε κάθε διαμαρτυρόμενο. Βέβαια, τα κόμματα γνωρίζουν από καταστολή και ιδιαιτέρως η δεξιά παράταξη έχει ένδοξο παρελθόν.

Το ζήτημα, όμως, έχει να κάνει με την ανοχή των πολιτών απέναντι σε νέες μεθόδους διακυβέρνησης του τόπου, λες και κανείς δεν γνωρίζει πώς και με ποιο τρόπο η ΝΔ θα χειριστεί λεπτά πολιτικά ζητήματα. Με την ίδια ευκολία που «αδειάζει» τα υπό κατάληψη κτίρια στο όνομα της έννομης τάξης, με τον ίδιο τρόπο αναμένεται να συμπεριφερθεί και στις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις, όταν τεθούν ζητήματα που αφορούν την ασφάλεια και την τάξη.

Ακούγεται παράλογο, αλλά ήδη έχουν αρχίσει αρκετοί πολίτες να ομιλούν για το «νοικοκύρεμα του τόπου», προφανώς ψηφοφόροι της ΝΔ. Στην αντίπερα όχθη, ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαύεται στις αγκάλες του 31% και με τα υπόλοιπα κόμματα να κάνουν ακόμη καλοκαιρινό τουρισμό, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η αστική δημοκρατία δείχνει για άλλη μια φορά το σκοτεινό της πρόσωπο.

Το πρόβλημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει, είναι αν όντως υπάρχουν ακόμη κοινωνικές αντιστάσεις. Αν με λίγα λόγια, οι πολίτες συνεπαίρνονται από ευδαιμονία, όταν ακούν για μειώσεις εισφορών ή αναθαρρεύουν στο άκουσμα άρσης περικοπών σε συντάξεις και μισθούς ή όταν μεθούν από χαρά στις εξαγγελίες για μείωση του ΕΝΦΙΑ. Το πρόβλημα στην ουσία του είναι αν μερικά «φτηνοδωράκια» είναι ικανά να τους κλείσουν οριστικά ερμητικά  στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους. 

Γιατί όπως είπα και στην αρχή, το στοίχημα βρίσκεται στην κάθε ημέρα ξεχωριστά, στην κάθε ώρα που τα δεδομένα αλλάζουν και ο μέσος πολίτης καλείται να πάρει θέση στο αν τελικά τα θέλει όλα ή βολεύεται με την μερική ικανοποίηση των καταναλωτικών αναγκών του.

Τα χρόνια περνούν, οι στερήσεις εξακολουθούν να υφίστανται, η διαλυμένη οικονομία κάνει ανελλιπώς την εμφάνισή της, οι ευκαιρίες λιγοστεύουν και τα οράματα εκλείπουν. Οι κάθε είδους συνταγές διακυβέρνησης του τόπου προσφέρονται χωρίς αιδώ από τους κυβερνώντες, επειδή και μόνο κάποιοι τους ψήφισαν και τους έδωσαν το δικαίωμα να φέρονται όπως φέρονται. Σήμερα η δεξιά με το λαμπρό παρελθόν, αύριο οι σοσιαλοδημοκράτες του πάλαι ποτέ σκληροπυρηνικού ΠΑΣΟΚ, αύριο και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ με πιθανές νέες παράδοξες συνεργασίες και η ιστορία δεν έχει τέλος με τις κομματικές αλχημείες.

Στο τέλος μένει μονάχα η εντύπωση πως αυτό που στοχεύεται, είναι και πάλι η άλωση της ατομικής αντίδρασης ή πρωτοβουλίας, η κατασίγαση των ιδεών και η απομάκρυνση των οραμάτων για μια καλύτερη κοινωνία, πραγματικά ελεύθερη και δημοκρατική.

Και γίνεται αυτό από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα και από λεπτό σε λεπτό, όταν κανείς δεν σκέπτεται από τι προέρχεται αυτός ο ασύγκριτος σκεπτικισμός την ώρα του δειλινού που κανείς δεν απολαμβάνει γιατί μόλις έχει γυρίσει από την δουλειά του, επιτελώντας για μια ακόμη φορά το ύψιστο καθήκον της κατευθυνόμενης κατάδυσης στα ρηχά νερά του κοινοβουλευτισμού.