Άλλοι εναποθέτουν την τύχη τους στο Θεό και άλλοι προφανώς ρεαλιστές κάνουν τον απολογισμό της ζωής τους, αντιπαραβάλλοντας τα θετικά με τα αρνητικά. Η ώρα της κρίσης έχει φτάσει από καιρό και ενώ άλλοι κάνουν στην κυριολεξία μετάνοιες, άλλοι σταυροκοπιούνται  που δεν τους έλαχε χειρότερη μοίρα.

Με λίγα λόγια, ζούμε σε έναν κόσμο όπου το τυχαίο καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του χρόνου, ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορούν να γίνουν σχέδια για το αύριο, από την στιγμή που οι οικονομίες είναι προβληματικές.

Θα έλεγε κανείς ότι πέρα από την όποια μυσταγωγία και -για να σοβαρευτούμε οικονομική κρίση, βρίσκεται και ο παράγοντας τύχη που παίζει σημαντικό ρόλο στα δρώμενα. Με μηδαμινές απολαβές και οφίτσια, ένα μεγάλο μέρος των πολιτών αγωνίζεται να επιβιώσει σε συνθήκες που υπαγορεύουν παρατεταμένη λιτότητα και ας υπόσχονται παλιές και νέες κυβερνήσεις ότι ο κίνδυνος έχει περάσει.

Η επιβίωση αυτή αντισταθμίζεται με τα κέρδη προφανώς λιγότερων, που, όμως, μπροστά στην επιθυμία τους να βγάλουν περισσότερα, συμπιέζουν τον κοινωνικο-οικονομικό ιστό. Αποτέλεσμα αυτού, να φουντώνει η υποαπασχόληση, καθώς είναι άμεσα συνυφασμένη με την μείωση του κόστους εργασίας και τα κέρδη να αποδίδονται μόνο σε αυτούς που ασπάζονται παρόμοιες αξίες.

Για πολλούς άλλους, όμως, ακόμη, ο παράγοντας τύχη διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και στις επιλογές που κάνουν και στις παραμέτρους αυτών που εκτείνονται σε όλα τα πεδία δράσης τους.

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: η τύχη ευνοεί περισσότερο όχι τους πιο τολμηρούς, αλλά όλους εκείνους που γίνονται «τσιμπούρια», αυτούς που έχουν θράσος και έπαρση για τις ικανότητές τους. Έχοντας αυτό ως δεδομένο, μπορούμε πάνω κάτω να υποθέσουμε ποιοι εναποθέτουν την τύχη τους στα Θεία και ποιοι είναι αυτοί που τα επικαλούνται λόγω της καλής οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκονται.

Στην πρώτη κατηγορία, δεν είναι και λίγοι εκείνοι που την αποτελούν, ενώ στην δεύτερη ανήκουν οι δοξασμένοι οπορτουνιστές που εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις απαιτήσεις της ζωής. Είναι αυτή η ζωή που τους ταιριάζει, όπως λέμε, αυτοί που δεν αφήνουν τίποτε να πέσει κάτω.

Εξετάστε, για παράδειγμα, τι κάνουν σήμερα κάποιοι και ποιες μεθόδους μετέρχονται, προκειμένου να αναρριχηθούν οικονομικά και να ισχυροποιήσουν το κοινωνικο-οικονομικό τους status. Ανακαλύψτε τους τρόπους αναρρίχησης και μοιραστείτε μαζί τους τα ποσοστά επιτυχίας, αν θέλετε να τους μιμηθείτε. Τι θα βρείτε; Πολλά και διάφορα, που θα σας καταπλήξουν. Εν ολίγοις, για να μην απεραντολογούμε: Είναι κοινό το μυστικό της οικονομικής ανέλιξης και πολύ περισσότερο τα μέσα που χρησιμοποιεί ο εκάστοτε υποψήφιος.  

Υπάρχουν, όμως, ακόμη πολλοί που επικαλούνται τα Θεία, για να μακροημερεύσουν και να τύχουν καλής μεταχείρισης από ένα σύστημα που δεν σέβεται κανέναν. Από την άλλη, δεν είναι και λίγοι όλοι εκείνοι που ευνοούνται κάθε φορά από την Θεά Τύχη, προκαλώντας την παράλληλα με την λογική του «τσιμπουριού». Σας φαίνεται περίεργο; Τουναντίον, θα έλεγα, συμβαίνει σε όλους μας συχνά να συναντάμε όλα αυτά τα «τσιμπούρια».

Ο οπορτουνισμός σε όλο του το μεγαλείο, αν θέλουμε να κάνουμε ένα  restart στην σκέψη μας. Και το πιο τραγικό απ' όλα είναι, ότι οι άνθρωποι αυτοί συνήθως πετυχαίνουν τον σκοπό τους στο τέλος, γιατί περί γενικότερης επιτυχίας ουδείς λόγος λόγω της σχετικότητάς της ως έννοια.

Προς αναζήτηση πάντως, είναι και άλλες παράμετροι, προκειμένου να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Αν δηλαδή, αρκεί να είσαι μόνο τυχοδιώκτης και βδέλλα για να προκόψεις. Και αν τελικά αυτή την «προκοπή» δεν την πληρώνεις με την κενότητα του χαρακτήρα σου, που άγεται και φέρεται αναλόγως των περιστάσεων.