Το πρώτο απεργιακό ραντεβού με την κυβέρνηση έλαβε χώρα χθες, αποδεικνύοντας πως από τα πρώτα της κιόλας βήματα η σημερινή κυβέρνηση συναντά τις παρθενικές δυσκολίες και η συνέχεια αναμένεται συναρπαστική από κάθε άποψη. Τι περίμενε δηλαδή, κανείς, ότι η ΝΔ θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη και δεν θα περνούσε μέτρα που θίγουν άμεσα τα δικαιώματα των εργαζομένων ή απλά θα συντηρούσε την επίσης νοσηρή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;

Κάθε κυβέρνηση θέλει να δείχνει πυγμή, αλλά πάνω απ' όλα η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι αυτή που της δίνει το δικαίωμα να παίζει κάθε φορά με τα νεύρα και την υπομονή των πολιτών. Και αυτό το κάνει θα το τονίσω για μια ακόμη φορά η κάθε κυβέρνηση που προκύπτει μετά τις εκάστοτε εκλογές, που έχοντας πάρει τον αέρα της νίκης δοκιμάζει με ασφάλεια την ασκούμενη αλαζονεία που απαιτείται κατά την περίσταση.

Στην αρχή, μετά τα πρώτα μέτρα όπου τεστάρονται οι αντιδράσεις του κόσμου, έρχονται τα παζάρια και ακολουθούν κατά πόδας οι συμβιβασμοί. Αυτούς καλούνται να τους κάνουν οι πολίτες στο όνομα της καλής θέλησης και της κατ' όνομα ανοχής της πρώτης κυβερνητικής περιόδου. Αυτή την φορά, όμως, οι απεργίες άρχισαν νωρίς, γιατί τα νομοσχέδια που θα κατατεθούν μέχρι τα Χριστούγεννα είναι πολλά. Αναμένονται λοιπόν, πολύ σύντομα και νέες αντιδράσεις από τον κοινωνικό ιστό και η ΝΔ δεν θα πρέπει να επαναπαυθεί στην λογική του περιπάτου λόγω της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Αυτού του είδους οι τακτικές του τύπου «αποφασίζω και διατάζω» χωρίς να υπάρχει η παραμικρή επικοινωνία με τους κοινωνικούς φορείς, χωρίς καν να ερωτηθεί ο μέσος πολίτης τι γνώμη έχει για αυτού του είδους τα προς κατάθεση και έγκριση νομοθετήματα, είναι είτε ξεπερασμένες, είτε αποτυχημένες. Η ΝΔ δείχνει ότι όχι απλά δεν έχει προσανατολισμό, αλλά ακολουθεί κατά γράμμα τις συνταγές του παρελθόντος, που την οδήγησαν αργά ή γρήγορα ως κυβέρνηση στην παταγώδη αποτυχία.

Βέβαια, από την άλλη, καλό θα ήταν να δει κανείς και να αξιολογήσει και την στάση της αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το μαξιλαράκι του 30% μπορεί να βαδίζει μεν με αισιοδοξία, όμως κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει την διατήρηση αυτού του ποσοστού μέχρι τις επόμενες εκλογές. Και ο λόγος είναι πολύ απλός: γιατί έχει δώσει δείγματα γραφής ως κυβέρνηση και ειδικά το καλοκαίρι του 2015. Θα πρέπει με λίγα λόγια να κάνει απότομη στροφή ο ΣΥΡΙΖΑ, για να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, αλλά πάνω απ' όλα για να ξεχαστεί εκείνο το τρισκατάρατο για όλους μας καλοκαίρι.

Υπάρχουν, βέβαια και άλλα κόμματα, όπως το ΚΚΕ που κρύβεται πίσω από την ακατάσχετη φλυαρία περί του αγωνιστικού δήθεν προφίλ του ψηφοφόρου, πίσω από τις μαρξιστικές ατάκες του παρελθόντος που πήραν σάρκα και οστά με το σταλινικό μοντέλο κυριαρχίας και τις επιπτώσεις του στον κοινωνικό ιστό. Ο λόγος περί του «γενικού ξεσηκωμού» δεν έχει πια καμία αξία γιατί πολύ απλά το κόμμα αυτό δεν ξεσήκωσε ποτέ τις μάζες, παρά τις καθήλωνε εσκεμμένα.

Υπάρχουν ελπίδες άραγε, από τα άλλα κόμματα; Πιστεύω πως η χρεοκοπία των ιδεών χαρακτηρίζει όλα ανεξαιρέτως τα κοινοβουλευτικά κόμματα, αν υποτεθεί πως κάποτε εκπροσωπούσαν κάτι. Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, σε μια διεφθαρμένη κοινωνία σε όλα τα επίπεδα, οι κυβερνήσεις της οποίας πασχίζουν να πείσουν πως απεχθάνονται την φοροδιαφυγή & διαφθορά. Τότε αν είναι έτσι, ποιος είναι ο βασικός υπαίτιος της παρατεταμένης χρεοκοπίας; Ποιος ή ποιοι έφτασαν την Ελλάδα σε αυτό το σημείο;

Ερωτήματα που έχουν απάντηση και σε κάθε περίπτωση σημαίνον παρελθόν. Γιατί πάντα απορούσε ο μέσος πολίτης γιατί στην Ελλάδα δεν συμβαίνει τίποτε συγκριτικά με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Απεργίες, λοιπόν και πάλι στο προσκήνιο. Διαμαρτυρίες και μια πρόβα τζενεράλε, για το τι θα επακολουθήσει στην συνέχεια. Αν μη τι άλλο, πρόωρες ενστάσεις για την δογματική και σκληρή κατά τα φαινόμενα πολιτική της κυβέρνησης. Σύντομα θα βρεθούμε προ εκπλήξεων, που δεν θα περιορίζονται μονάχα στις ρήσεις περί «ανθρώπινων σκουπιδιών» και μιασμάτων. Η πολιτική της ΝΔ είναι προβλέψιμη και πάνω απ' όλα γνωστή.