Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αδημονώντας για την επόμενη μέρα σημαντικών γεγονότων, θεωρώντας πως πλέον δεν είναι και τόσο εύκολο να πει κανείς πως οι πολίτες αυτής της χώρας μπορούν από την μια μέρα στην άλλη να αλλάξουν τα ισχύοντα δεδομένα, σκέφτομαι πως η αλλαγή είναι πάντα κάτι που δημιουργεί ευφορία και ανακούφιση από την μέχρι τώρα μονοτονία. Οι άνθρωποι, θέλω να πω, έχουν πάντα ανάγκη να εκφράζουν ενίοτε την δυσφορία τους και αυτό  γίνεται μαζικά και με προφανή στόχο η Δημοκρατία να επεκταθεί σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής.

Οι χιλιάδες των πολιτών, για παράδειγμα, που συγκεντρώθηκαν έξω από τα Δικαστήρια για να ακούσουν την τελική ετυμηγορία για την Χρυσή Αυγή, δεν βρέθηκαν εκεί για να διαμαρτυρηθούν μόνο κατά του φασισμού, αλλά για να προασπίσουν την Δημοκρατία που πιστεύουν και που φυσικά δεν ζουν στην καθημερινότητά τους. Με μικρές εξαιρέσεις που αφορούν τις κομματικές παρουσίες που πάντα υποκρύπτουν άλλα συμφέροντα, η συγκέντρωση αυτή έδειξε ότι ο κόσμος αφενός δεν ξεχνά τον φασισμό και αφετέρου δεν έχει παραιτηθεί από τις αξιώσεις για μια διαφορετική κοινωνία, που σαφέστατα και είναι ακόμη εφικτή.

Υπάρχει στα γεγονότα, λέω, και δη στα σημαντικά, μια αφορμή για να πυροδοτηθεί ένα νέο κίνημα πολιτών, που σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να είναι ακομμάτιστο και πάνω απ' όλα αυτόνομο και ανεξάρτητο. Η συγκεκριμένη αφορμή δόθηκε από το νεοναζιστικό μόρφωμα (για άλλους απλά ακροδεξιό) που με την προκλητική παρουσία του και στο κοινοβούλιο προκάλεσε το δημόσιο αίσθημα, ξεσηκώνοντας παράλληλα τους πολίτες που έβλεπαν την δύναμή του να αυξάνεται αλματωδώς. Αυτό το μόρφωμα απειλούσε ακόμη να περάσει και στην δεύτερη θέση εκλογικά, αν δεν γινόταν αυτό που έγινε με τον Παύλο Φύσσα. Η δολοφονία, εν ολίγοις, ενός ανθρώπου, στάθηκε η αφορμή για τον ξεσηκωμό αυτό.

Θα πρέπει λοιπόν, να βρίσκεται σε εγρήγορση ο κόσμος σε καθεστώς αστικής Δημοκρατίας, που οι ελευθερίες συχνά καταπατώνται με συνοπτικές διαδικασίες, γιατί ακριβώς αυτή η μορφή Δημοκρατίας δεν παρέχει καμία ασφάλεια για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Και Δημοκρατία δεν είναι ο κάθε εξτρεμιστής να ξεστομίζει τις κάθε είδους απειλές εναντίον αυτών που σκέπτονται διαφορετικά, μη γνωρίζοντας φυσικά τι ήταν ο Διαφωτισμός, τι πρέσβευε η σχολή της Φρανκφούρτης, τι έκανε το προλεταριάτο λούμπεν και μη- στον Ισπανικό Εμφύλιο του ΄36 και με ποιους οργανώθηκε στην πλειοψηφία του, ή τι σήμαινε η εξέγερση των ναυτών της Κροστάνδης ή το Μαχνοβίτικο κίνημα. Φυσικά για όλα αυτά ούτε που θα ήθελαν να ξέρουν οι οπαδοί του Στάλιν και του Χίτλερ. Για όλους αυτούς τα πάντα υπακούουν σε ένα και μόνο: στο κομματικό ευαγγέλιο.

Έλα ντε, όμως, που υπάρχει η ιστορία που τους προδίδει; Έλα που δεν ξεχνιούνται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, ούτε, όμως και τα Γκουλάγκ τα σοβιετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι εξορίες στην Σιβηρία στην πρώην ΕΣΣΔ; Μήπως τυχαίο είναι μάλιστα, που οι Νεοναζί προσπαθούν να αμφισβητήσουν τα εγκλήματα του Χίτλερ κατά των Εβραίων, των Ρομά, και όλων των υπόλοιπων κοινωνικών μειοψηφιών, το ίδιο όπως και οι όψιμοι νεοσταλινικοί τα εκατομμύρια των εκκαθαρίσεων από τον Στάλιν; Βέβαια, όπως έχω ξαναγράψει, το Σύμφωνο μη Επίθεσης μεταξύ των δύο ανθρωποφάγων της ιστορίας, θα παραμένει η πιο τρανή απόδειξη.

Και για όσους θέλουν να το ψάξουν περισσότερο, ας διαβάσουν τις συνθήκες φυλάκισης για τους ακροαριστερούς, τους αναρχικούς, τους αντιμιλιταριστές και τους τροτσικιστές ή αρχειομαρξιστές της εποχής στην Ελλάδα, όταν υπογράφηκε αυτό το σύμφωνο μη επίθεσης και την προνομιακή μεταχείριση των σταλινικών φυλακισμένων. Η ιστορία είναι πάντα ιστορία και καταγράφει τα πάντα, κρυφά ή φανερά.

Όσο, όμως, ο άνεμος της ελευθερίας θα σαρώνει τις συνειδήσεις των ανθρώπων, όταν και πάλι η πραγματική Δημοκρατία όπως αυτή της αρχαίας Αθήνας (που κάποιοι όψιμοι «αριστεροί» την αποκαλούν ως αστική ή ολιγαρχική και όχι άμεση) θα τεθεί επί τάπητος γιατί οι σημερινές κοινωνίες έχουν οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο, θα υπάρχει πάντα αυτή η κρυφή ελπίδα πως ο κόσμος όχι μπορεί, αλλά πρέπει να αλλάξει.

Κλείνω το σημερινό άρθρο, λέγοντας ότι οι πολίτες που αναζητούν τον πολιτισμό και την άμεση Δημοκρατία μέσω της κοινωνικής αυτονομίας, οι πολίτες εκείνοι που έχουν σεβαστεί την πραγματική ιστορία αυτού του τόπου και έχουν παλέψει σκληρά για την διατήρησή της, οι πολίτες αυτοί θα είναι και πάλι παρόντες στα κινήματα διαμαρτυρίας και ελευθερίας, ανεξάρτητα από το ποιες εποχές διανύουμε. Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ήταν ένα πάγιο αίτημα της πλειοψηφίας των πολιτών. Και ήταν η αρχή της αλλαγής που προανέφερα.