Η Γαλλία και πάλι στο επίκεντρο του ειδησεογραφικού ενδιαφέροντος μετά την νέα τρομοκρατική επίθεση. Και αυτό λίγες ώρες μετά την ευθεία αντιπαράθεση της χώρας με την Τουρκία για τα σκίτσα του «Charlie Hebbdo», που για τους καχύποπτους παρατηρητές σημαίνει αν όχι εμπλοκή της γείτονος χώρας, τουλάχιστον παρακίνηση ή έμμεση παρότρυνση.

Το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών καταδίκασε την ενέργεια αυτή και προς το παρόν αποφεύγει περαιτέρω δηλώσεις. Το κακό, όμως, έγινε και πάλι. Την επίθεση χαρακτήρισε ως ισλαμική τρομοκρατική ενέργεια ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, ανακοινώνοντας παράλληλα νέα μέτρα προστασίας, ανεβάζοντας έτσι το επίπεδο συναγερμού.

Έχουμε εδώ την εξής κατάσταση και προφανώς δύο κόσμους: την Δύση και το Ισλάμ, που αποδεικνύεται ιδιαίτερα ευαίσθητο στην σάτιρα και κάθε άλλους είδους κριτική, ως απολυταρχικό θρησκευτικό δόγμα. Θα μου πείτε, δόγμα δεν είναι και ο χριστιανισμός που ιστορικά έχει συνοδευτεί από πολλές πράξεις βίας και από κάθε τι άλλο πέραν της αγάπης προς τον πλησίον; Σαφώς.

Όλες οι θρησκείες συνδέονται ιστορικά με διάπραξη «αμαρτιών» που καταλήγουν μέχρι και το έγκλημα. Στο όνομα όλων αυτών των θρησκειών διεξήχθησαν ασταμάτητες πολεμικές συρράξεις, αλλά και ομαδικές εκτελέσεις στο παρελθόν. Η διαφορά έγκειται στο ότι στην Δύση όπου η αφθονία σαφέστατα έχει καταστρέψει μεγάλο μέρος του πολιτισμού της, δεν είναι μόνο οι αξίες που έχουν χαθεί, αλλά και το ότι ακόμη υπάρχει κάποια δόση ελεύθερης έκφρασης. Μια ελευθερία που δεν μπορεί κανείς να την βρει στην Σαουδική Αραβία, το Ιράν, την Τουρκία ή το Πακιστάν.

Βέβαια και αυτές ακόμη οι σχετικές ελευθερίες τείνουν να καταργηθούν, όμως υπάρχουν ακόμη. Τρόπον τινά ο ευρωπαϊκός και γενικότερα ο Δυτικός πολιτισμός, δεν μπορεί να πει κανείς ότι έχει χρεοκοπήσει παντελώς. Και αυτό οφείλεται περισσότερο στα κινήματα πολιτών που αναπτύσσουν και εξελίσσουν τις κοινωνίες.

Αντίστοιχα κινήματα υπάρχουν και στον ισλαμικό κόσμο, όμως εκεί καταστέλλονται εν τη γενέσει τους. Είναι πολύ πιο δύσκολη η επιβίωση μιας ακτιβίστριας, για παράδειγμα, στο Αφγανιστάν απ' ό,τι μιας φεμινίστριας σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Πολιτισμός, όμως, σημαίνει πάντα να αφήνεις πεδίο στην αντίθετη γνώμη και η κοινωνία να μην είναι ανθρωποφάγα.

Βέβαια και στην Δύση, στην Ευρώπη, αν θέλετε, σε χώρες όπως η Ελλάδα, οι κοινωνικές μειοψηφίες υφίστανται ρατσισμό και διακρίσεις και όχι μόνο από ακροδεξιές ομάδες, αλλά από μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Όμως, άλλο πράγμα οι διακρίσεις και άλλο η ψυχρή δολοφονία, όπως το τελευταίο αιματηρό περιστατικό στην Γαλλία.

Το μίσος λοιπόν και δη θρησκευτικό, μπορεί να οδηγήσει σε παρόμοιες πράξεις όπως αυτές στην Γαλλία. Υπάρχει περιθώριο να πει κανείς πως η κατάσταση θα καταλαγιάσει; Δεν νομίζω πως αυτό μπορεί να γίνει εύκολα.

Η Δύση δεν ξεμπερδεύει με το Ισλάμ πουλώντας όπλα και κάνοντας επενδύσεις, με γκάτζετ ή άλλου είδους προϊόντα από τον αστραφτερό  κόσμο της καταναλωτικής αφθονίας. Στον ισλαμικό κόσμο το θρησκευτικό αίσθημα είναι έντονο και οι παρρεκλίσεις από το Κοράνι κοστίζουν.

Λογικό είναι αυτού του είδους η σεξιστική σάτιρα του γαλλικού περιοδικού (που και στον Δυτικό κόσμο δεν λειτουργεί ως πρότυπο ιδεώδους κοινωνικής κριτικής, αφού ούτως ή άλλως με το σκίτσο αυτό η θέση της γυναίκας υποβαθμίζεται περαιτέρω με τον ρόλο της ως sex symbol) να βρίσκεται στο στόχαστρο από πλευράς θρησκευτικής ηθικής. Κάτι βέβαια που ενστερνίζεται και η ορθοδοξία ή ο καθολικισμός με την περί άσεμνου αντίληψη.

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι το άσεμνο, παρά το τι ακριβώς σατιρίζεται και πώς. Στην Δύση το πρόβλημα είναι ο σεξισμός και οι προεκτάσεις του. Στο Ισλάμ το θέμα έχει να κάνει με τον Μεγάλο Προφήτη. Τα αποτελέσματα είναι, στην μία περίπτωση η εκπόρνευση της κοινωνίας, στην άλλη ο θρησκευτικός φανατισμός, που φθάνει υπό οποιαδήποτε αφορμή μέχρι και στο έγκλημα.

Οι δύο κόσμοι εν ολίγοις μπάζουν από παντού, αλλά συγκριτικά θα προτιμούσε κανείς τις όποιες παραβιάσεις δικαιωμάτων από την αφαίρεση ζωής. Λαμβανομένου υπόψιν ότι στην μεν Δύση τα περιθώρια Δημοκρατίας στενεύουν απελπιστικά, ενώ στον ισλαμικό κόσμο ο βούρδουλας αντιπροσωπεύει την γλώσσα της ηθικής.