Χαμένος πολιτισμός & ελπίδα

Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η ελπίδα σε αυτή τη χώρα εναπόκειται στην συμπεριφορά των πολιτών, που θα πρέπει να αποφασίσουν κάποτε πώς θα πορευτούν σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής ζωής, όσο κι αν αυτή έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από την πανδημία.

Θέλω να πω, πως κάποια στιγμή όλοι θα πρέπει να αποφασίσουν είτε πώς θα αντισταθούν, είτε πώς θα εισπράξουν όλα αυτά που διαδραματίζονται το τελευταίο χρονικό διάστημα, είτε να τα παρατήσουν. Αυτό απαιτεί αφενός εγρήγορση και αφετέρου σωστή ενημέρωση των πολιτών και σαφώς όχι μέσα από τα διαθέσιμα ΜΜΕ ή τα Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης.

Και επειδή αυτά είναι που, δυστυχώς, έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον του κόσμου και όχι το βιβλίο ή η πνευματική κατάρτιση, επειδή ακόμη και το αν και πώς θα φοράς την μάσκα σου πρέπει να το μάθεις από συστάσεις και συμβουλές στο facebook ή το twitter, μηδέ εξαιρουμένων των εναπομεινάντων βασιλιάδων των ΜΜΕ που σπρώχνουν την ενημέρωση ακόμη πιο χαμηλά, ώστε μέχρι και ο βούρκος να φαντάζει λίγος, η καταρράκωση της ανθρώπινης προσωπικότητας που παραπαίει ανάμεσα σε Συμπληγάδες αμόρφωτων ηγετών και άσχετων συμβούλων τους, μοιραία φτάνει στο απόγειό της.

Από ένα σημείο και μετά, όλες οι εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής έχουν πιάσει πάτο και αυτό που απομένει δεν είναι παρά αυτός που θα κάνει την τελευταία κίνηση, οδηγώντας τα πάντα σε μια παρατεταμένη φθορά. Κάποτε γινόταν κριτική και δη δριμεία, όχι μόνο για τα έργα και ημέρες των κυβερνώντων, ούτε για τα σκάνδαλα των κομμάτων. Σήμερα το ενδιαφέρον εστιάζεται στον σχολιασμό και μόνο και φυσικά όχι στην νέα αποκάλυψη σκανδάλων. Λες και αυτά πέρασαν ή δεν αποτελούν πλέον την προσφιλή συνήθεια των ΜΜΕ, να ψάχνουν και να αναζητούν, λες και το κακό του παρελθόντος αποτελεί απλά έναν εφιάλτη. Ο εφιάλτης, όμως, είναι εδώ γιατί κανείς δεν ψάχνει.

Ο λόγος είναι ότι με αυτό το χαμήλωμα του πνευματικού επιπέδου, με την τεράστια αποδοχή της τεχνολογίας, παρά τις όποιες συζητήσεις ότι αυτή θα μας καταστρέψει, με την μαζική αποβλάκωση του κόσμου ότι γνωρίζει πλέον τα πάντα λόγω της ταχύτητας της ενημέρωσης και όχι της ποιότητας, με όλη αυτή την σιγουριά που πλανάται πάνω από τα κεφάλια των πολιτών πως πλέον έχουν αυτοί τον πρώτο λόγο και όχι αυτοί που τους διαφεντεύουν, όλα έχουν αλλάξει και μάλιστα προς το χειρότερο.

Η σιγουριά αυτή φαίνεται καθημερινά, στους δρόμους, στις συζητήσεις και τα σχόλια για τις κυβερνήσεις, ακόμη και για τις αιτίες που προκλήθηκε η πανδημία. Πρόκειται για μία σιγουριά που ενδύεται ο καθένας και η καθεμιά, για μια σταθερή πεποίθηση πως η κατάσταση έχει αλλάξει συγκριτικά με τα παλαιότερα χρόνια, πως η Δημοκρατία έχει τάχα παρόν και μέλλον.

Η ελπίδα πάντως, λέω, είναι που δεν πρέπει να χαθεί. Γιατί όλα αυτά δεν είναι παρά φαντασιώσεις και φαντασιοκοπίες που στηρίζονται στον στυγνό νεοφιλελευθερισμό, στην έκρηξη της επικοινωνίας και της υποτιθέμενης ελευθερίας λόγου και αθρόας έκφρασης ανοησιών ή ακίνδυνων θεωριών, θα έλεγα καλύτερα.

Αυτή η έκρηξη εδράζεται στην γενικευμένη πια αποχαύνωση που εξαγοράζεται με μία αστραπιαία ταχύτητα της παραπληροφόρησης, για να γίνεται το παιχνίδι πιο ενδιαφέρον. Σε τούτο το παιχνίδι, θέση έχουν και οι συνομωσιολόγοι ή οι θηρευτές του αυθορμητισμού, γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο υποβαθμίζεται η καχυποψία και τιθασεύεται η αμφισβήτηση. Και όλα στο όνομα μιας νέας εποχής, που υποτίθεται πως προσφέρει ελεύθερο πεδίο δράσης.

Οι πολίτες, όμως, κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουν αν όλα αυτά τους χαρίζονται ή τους επιβάλλονται για κάποιον λόγο. Αν με λίγα λόγια, αξίζει να αντισταθούν ή να τα παρατήσουν. Και αντίσταση σημαίνει το να ερωτοτροπείς ξανά με το ανθρώπινο, την αλληλεγγύη και την μόρφωση. Να μην βάζεις την ταχύτητα της πληροφορίας της όποιας πληροφορίας πάνω από το αληθινό νόημα της ζωής. Πάνω από τον ούτως ή άλλως χαμένο πολιτισμό.