Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν όρια αντοχής σε αυτό τον περίκλειστο κόσμο που έγινε τέτοιος όχι από την πανδημία του κορωνοϊού, αλλά από την απληστία των λίγων απέναντι στα βάσανα των πολλών; Μπορεί κανείς να πει πως με κάποιον τρόπο η επέλαση της πολυπροϊοντικής προσφοράς και κατανάλωσης επισκίασε τις λίγες αλλά αξιόλογες προσπάθειες κάποιων πολιτών να υπάρξει αλληλεγγύη, αλλά πάνω απ' όλα αυτοοργάνωση στον τρόπο ζωής;

Ξέρω, οι οάσεις Παιδείας και μόρφωσης έχουν πλέον εκλείψει, το ίδιο όπως και οι εστίες αντίστασης απέναντι σε αυτό το τερατούργημα αστοιχείωτης και αυθαίρετης συμπεριφοράς από παραπλανημένους πολίτες που το περισσότερο που κάνουν, είναι να διαμαρτύρονται απλά και μόνο για την λήψη του μηνιάτικου και μόνο και ούτε λόγος πια για αυξήσεις, καθώς όλο αυτό έγινε πλήρως αποδεκτό.

Θέλω να πω πως ήταν που ήταν αποπροσανατολιστικά και απολύτως κλαδικά τα αιτήματα τις προηγούμενες δεκαετίες και οι απεργίες γίνονταν για μερικά ψίχουλα παραπάνω και σαφώς χωρίς κοινωνικά αιτήματα, τώρα πια ούτε και αυτά γίνονται, σημάδι ότι έχουμε διέλθει ταχέως στην εποχή όπου η χαρά περιορίζεται και μόνο όταν, αν και εφόσον μπαίνει ο μισθός.

Στις δε επαγγελματικές πιάτσες, δεν μιλά κανείς πια για την ποιότητα και τις συνθήκες εργασίας, αλλά απλά και μόνο για το αν η τάδε επιχείρηση πληρώνει στην ώρα της. Εκεί έχουμε φτάσει. Σε αυτό το θλιβερό σημείο έχει καταλήξει ο κόσμος, στο σημείο του να θεωρείται θαύμα να μπορείς να ψωνίζεις από ένα σούπερ μάρκετ και να βάζεις κάποια έναντι στα χρωστούμενα από τους λογαριασμούς. Ρυθμίσεις παντού, συνεχή τηλέφωνα από τράπεζες και Οργανισμούς, απειλές ότι θα σου κόψουν το ρεύμα και το νερό, όλα αυτά διανθισμένα από προσφορές της συμφοράς από τις μεγαλοεταιρείες και το κράτος, για να γίνεται παιχνίδι και να τζιράρεται το μαύρο χρήμα.

Κοντά σε όλα αυτά και ο ξερολισμός που είναι πια κατεστημένο, αλλά και η παραπληροφόρηση που εκγυμνάζει την φαντασιοπληξία, αποστερεί την δυνατότητα της εκμάθησης, αφού πλέον όλα τα γνωρίζει κανείς στο διαδίκτυο, ανεξάρτητα αν όλα αυτά που λέγονται δεν είναι παρά παραμύθια της Χαλιμάς. Αρκεί ο καθένας και η καθεμιά να θεωρεί πως επιβιώνει χωρίς να έχει κάποιον ενεργό ρόλο στη ζωή. Αρκεί να περνά η ώρα και η μέρα με το να ασχολείται κανείς επισταμένως με τις φήμες και την διασπορά ψευδών ειδήσεων του κάθε φαντασμένου, που πλάθει ιστορίες στο διαδίκτυο για να μαζεύει κλικ και να γίνεται famous και ει δυνατόν, να βγάζει και λεφτά από αυτό.

Το επίσημο κράτος επιχαίρει από όλη αυτή την κατάσταση και επιβάλλει νέους όρους κηδεμονίας με την σοφή κίνηση που κάνει τον ένα να εξουσιάζει τον άλλο. Αστήρικτες και ασαφείς θεωρίες διαρρέουν σκόπιμα, για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των πολιτών, θεωρίες που λανσάρονται ως αληθινές, για να αποκρυφτεί η πραγματική αλήθεια που βρίσκεται αλλού.

Με λίγα λόγια, όσο περισσότερα ψέματα, τόσο πιο δύσκολη η αλήθεια. Όσο πιο πολλά σενάρια επιστημονικής φαντασίας, τόσο πιο μεγάλη απόσταση από την αλήθεια που βρίσκεται δίπλα μας. Είναι όπως έκαναν κάποτε οι κλέφτες και οι δραπέτες, οι μεν έκλεβαν δίπλα από αστυνομικά τμήματα που κανείς δεν θα το περίμενε, και οι δε κρύβονταν στα ίδια τους τα σπίτια γιατί εκεί κανείς δεν θα υποψιαζόταν πως θα ήταν κάποιος τόσο αφελής να το κάνει.

Υπομονή, λοιπόν και αντοχή σε ποιον κόσμο; Όρια και ποια σε αυτό το συνονθύλευμα παραπληροφόρησης και αόριστης καχυποψίας; Ο κόσμος έχει αλλάξει προ πολλού, απλά δεν το έχουμε καταλάβει σε όλη του την έκταση. Και δεν φταίει ο κορωνοϊός και ο εγκλεισμός, παρά η ραγδαία υποχώρηση στην Παιδεία και την μόρφωση. Το γεγονός και μόνο ότι δεν μπορούμε να μείνουμε λίγο με τον εαυτό μας και τον/την σύντροφό μας. Πολύ περισσότερο που δεν είμαστε σε θέση να θυμηθούμε πως κάποτε πολλές δεκαετίες πριν οι άνθρωποι αυτοσχεδίαζαν και ειρωνεύονταν την εξουσία. Ενώ τώρα ο καθένας προσπαθεί να πάρει από το μερτικό της.