Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν είναι τόσο ότι δεν έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια στην στέρηση οι πολίτες, αλλά το γεγονός ότι κανείς δεν τους ξεκαθαρίζει πότε θα προσεγγίσουν αχνά τον δρόμο της ανάπτυξης. Ο κόσμος πάντως, έχει καταλάβει ότι η οικονομική κρίση δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, την ίδια στιγμή που τα κερδοσκοπικά παιχνίδια σε βάρος του ευρωπαϊκού νότου εξακολουθούν να έχουν την τιμητική τους.

Και αν η κρίση του καπιταλισμού βρίσκεται στο απόγειό της, με γενικευμένες συγχωνεύσεις τραπεζών, μαζικές απολύσεις και προκλητική μείωση προσωπικού στις επιχειρήσεις το τελευταίο οκτάμηνο και λόγω κορωνοϊού- καθώς η ρευστότητα έχει κάνει φτερά στις αγορές, τα ποσοστά ρεκόρ της ανεργίας που ολοένα και περισσότερο βλέπουν το φως της δημοσιότητας, όλα αυτά  απειλούν να τινάξουν στον αέρα τις εναπομείνασες πενιχρές κοινωνικές πολιτικές, την καρικατούρα απέναντι στην συσσωρευμένη μάζα των χρεών και των υποχρεώσεων απέναντι στο κράτος τιμωρό.

Δεν είναι ότι οι σαρωτικές αλλαγές στην οικονομία αφήνουν αδιάφορους τους πολίτες, αλλά το ότι κανείς δεν τους μιλά για το μέγεθος αυτών των αλλαγών, ούτε για το χρονικό διάστημα που αυτές θα διαρκέσουν.

Οι οικονομίες στην ευρωζώνη περνούν μεγάλη κρίση και αυτό το διαπιστώνει κανείς από το κατά πόσο έχει επηρεαστεί η ζωή και στις δύο ηγέτιδες χώρες, Γαλλία και Γερμανία και πάλι λόγω κορωνοϊού. Κερδοσκοπικά παιχνίδια από την μια, και γενικευμένη κεφαλαιακή επίθεση από την άλλη, επιφέρουν σαρωτικές αλλαγές στην καταναλωτική νοοτροπία.

Όλοι όσοι μέχρι τώρα κατανάλωναν και γεύονταν τους καρπούς της επίπλαστης αφθονίας, καλούνται τώρα να υποστούν την μεγάλη επίθεση από τους ομίλους εταιρειών και τις πολυεθνικές, που παίζοντας καλά το παιχνίδι της κερδοσκοπίας, απομυζούν την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων και αποθεμάτων των χαμηλών εισοδηματικά τάξεων, που θέλουν τουλάχιστον να μην παραδοθούν αμαχητί.

Πώς, όμως, μπορεί να γίνει αυτό; Υπό ποιες συνθήκες καλούνται να καταβάλλουν οι πολίτες την τελευταία τους προσπάθεια, αντιστεκόμενοι στις αλλεπάλληλες προκλήσεις; Μιλάμε για μια αντίσταση σε κλίμα τρομοκρατίας, για μια προσπάθεια επιβίωσης εν μέσω πολύ μεγάλων αλλαγών, που προκαλούν διαδοχικές παρενέργειες στον κοινωνικοοικονομικό ιστό.

Τα δεδομένα λοιπόν, άλλαξαν κατά πολύ και όλοι όσοι πίστευαν πως έχουν ακόμη χρόνο να σπαταλήσουν για προσωπικό τους όφελος, είδαν τις προσδοκίες τους να διαψεύδονται και τον χρόνο αυτόν να μειώνεται δραματικά.

Στην χώρα μας, αυτά τα δεδομένα οδηγούν σε ραγδαίες κοινωνικές ανατροπές και σε μεταρρυθμίσεις με απρόβλεπτο χαρακτήρα, μεταρρυθμίσεις που έχουν δραματικές επιπτώσεις  στην συμπεριφορά, αλλά και γενικότερα τη ζωή των πολιτών.

Μιλάμε για ολοκληρωτική αναδιανομή του εισοδήματος, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ξοδεύεται χωρίς δεύτερη σκέψη σε φόρους και χαράτσια.

Μιλάμε για απαιτήσεις που ξεπερνούν τα όρια της φαντασίας, καθώς οι αξιώσεις ξεκινούν από αδικαιολόγητες περικοπές ή «δικαιολογημένες» λόγω κορωνοϊού» και ταυτόχρονη υποχρέωση για εναρμονισμό με τα νέα δεδομένα, αλλά παράλληλα και από μηδαμινή προσφορά, με το επιχείρημα ότι τα αποθέματα έχουν εξαντληθεί. Ποια προοπτική λοιπόν, δίδεται στους πολίτες και για ποια ανάπτυξη μιλούν;

Οι πολίτες,  βέβαια, από την πλευρά τους, γνωρίζουν ότι έχουν εισέλθει σε μια νέα εποχή και πως τα παλιά «μεγαλεία» τέλειωσαν. Ξέρουν πολύ καλά πως τα οφίτσια χάθηκαν, γιατί πολύ απλά ήταν εικονικά. Κατ' αυτή την έννοια, δεν ελπίζουν προς το παρόν σε κάτι διαφορετικό, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς αναμένουν παθητικά την εκάστοτε εισοδηματική επιδρομή.

Θεωρώντας πως αυτή θα είναι και η τελευταία και θέλοντας να πιστέψουν πως τουλάχιστον κατάφεραν να επιβιώσουν παρά την σκληρή λιτότητα, αρκετοί από αυτούς θέλουν να πιστέψουν τις υποσχέσεις των κυβερνώντων πως τα δεδομένα θα διαφοροποιηθούν προς το καλύτερο και πως η ανάπτυξη θα έρθει. Και πάλι, όμως, αυτό με το πέρας του κορωνοϊού.

Αυτή η πεποίθηση, που εδράζεται αποκλειστικά και μόνο σε αόριστες υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον, είναι για κάποιους φάρμακο στον μονότονο και ψυχρό αγώνα επιβίωσης. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τους πολίτες εκείνους, που από την μια έχουν συνηθίσει την στέρηση, από την άλλη, δεν πείθονται από υποσχέσεις. Σε τούτο το κλίμα, αλλά και σε μια γενικευμένη φθορά του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, οι πολίτες και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών θα πρέπει κάποτε να αποφασίσουν να βγουν στους δρόμους. Θα μου πείτε - τώρα εν μέσω κορωνοϊού; Γιατί όχι, αν τα προβλήματα έχουν χτυπήσει κόκκινο;

Ο λόγος ανήκει στους ευρωπαίους πολίτες, που από παρίες του κερδοσκοπικού παιχνιδιού, οφείλουν να πρωταγωνιστήσουν στην εξέλιξη του παιχνιδιού αυτού, που ναι μεν γνωρίζουν, αλλά δεν μπορούν να μαντέψουν το τέλος του. Ο λόγος σε αυτούς που κανείς δεν πληροφόρησε ποτέ πώς θα βγουν από το σκοτεινό τούνελ της παρατεταμένης λιτότητας. Αυτή τη φορά, λένε οι ιθύνοντες, «λόγω κορωνοϊού».