Δεν γνωρίζει κανείς αν με αυτή την πανδημία τελείωσε και η ελπίδα για να ξαναγραφτούν σήριαλ ή ταινίες επιστημονικής φαντασίας, με δεδομένο ότι αυτά που βιώνουμε σήμερα αντανακλούν στο έπακρο παλαιότερα σενάρια που είχαν δει το φως της δημοσιότητας.

Θα ήταν πέρα για πέρα βιαστική η διαπίστωση, όμως, ότι πλέον μπήκε ταφόπλακα στα όνειρα των ανθρώπων να ανατρέψουν την πορεία των πραγμάτων, καθώς από τις προσπάθειές τους θα κριθεί ένα ασφαλέστερο αλλά πάνω απ' όλα δημοκρατικό μέλλον, που θα αντικαταστήσει τις τωρινές φιλελεύθερες ολιγαρχίες που καταδυναστεύουν τον πλανήτη.

Είναι ίσως παρήγορο το γεγονός ότι κινητοποιούνται οι πάντες για την εξεύρεση εμβολίου, όσα κέρδη και αν αυτό αφήνει και όσες νέες παρενέργειες πιθανόν προκαλέσει. Ίσως φαίνεται περίεργο, αλλά με αυτή την διεθνή κινητοποίηση ξυπνούν παράλληλα και τα ένστικτα επιβίωσης ακόμη και των πιο δύσκολων, δύσπιστων και απομονωμένων ανθρώπων, την ίδια στιγμή που η επαναξιολόγηση των βιοτικών συνθηκών κερδίζει σταθερά έδαφος.

Σε αυτό το σύμπαν της αβεβαιότητας, όπου πλέον δεν χρειάζεται να υπάρξουν άλλα ψηφίσματα περιορισμού των ατομικών ελευθεριών διότι πλέον όλα είναι κορεσμένα, σε αυτό τον αγνωστικισμό ή καλύτερα χωρίς γνώμη κόσμο, εδώ που τα πάντα δε ρυθμίζονται ούτε από εγκυκλοπαιδικές γνώσεις και πολύ περισσότερο από την ψύχραιμη γνώμη στα πράγματα, εδώ είναι που την τελευταία λέξη παλεύουν να την πουν όλοι εκείνοι που δεν ήξεραν ποτέ να αρθρώσουν λέξη, εκείνοι οι αποκαλυπτικοί «σπασίκλες» για τους υπόλοιπους μαθητές στα σχολικά χρόνια.

Οι ημέρες τους τώρα είναι δοξασμένες και το παρουσαστικό τους γνωστό από εκείνες τις αλησμόνητες εποχές. Μήπως δεν ήταν αυτοί που έσπευδαν πρώτοι να φανερώσουν τα μυστικά στον διευθυντή του σχολείου; Μήπως από εκεί δεν περίμενε ένας ολόκληρος κόσμος καθηγητικού κατεστημένου της εποχής να λάμψει η περηφάνια στο πρόσωπό τους και να μην ασχολείται κανείς που η πλειοψηφία των μαθητών τελείωνε την τάξη χωρίς καμία γνώση;

Μετά μιλούν όλοι για Παιδεία και μόρφωση. Μετά απλά ακονίζουν τα δόντια τους, όπως τους είχαν μάθει εντός του κόμματος, προκειμένου να κατασπαράξουν τους άλλους διεκδικητές των αξιωμάτων. Και το ξέρουν καλά αυτό το χτύπημα κάτω από τη μέση, γνωρίζουν τις πρακτικές και τις μεθόδους για να εξασφαλίσουν την ποθητή θέση και να πάρουν το αίμα τους πίσω, που όλα τα χρόνια τους χλεύαζαν που δεν είχαν καν προσωπική ζωή στην εφηβεία ή που αν την είχαν, την ξόδευαν σε σαχλά αστεία και ανέκδοτα, όταν κάποιοι συνομήλικοί τους σκέφτονταν πώς θα αλλάξουν τον κόσμο.

Πέρασαν όλα αυτά, θα πει κανείς. Το σήμερα προέχει, η τωρινή πραγματικότητα με τις πολλαπλές και απρόσμενες εκπλήξεις. Όμως, αυτή ακριβώς η πραγματικότητα δεν είναι τυχαία. Πώς φτάσαμε ως εδώ, θα αναρωτηθεί κανείς. Δεν φτάσαμε τυχαία, ούτε μέσα από δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα. Οι δρόμοι ήταν πάντα γεμάτοι εμπόδια, το έδαφος σπαρμένο με παγίδες, μέχρι που φτάσαμε ως εδώ που κάποιοι νομίζουν πως ήδη μπήκε η ταφόπλακα. Και, όμως, δεν μπήκε, θα το ξαναπώ. Δεν μπήκε γιατί με την πανδημία και τα παρεπόμενά της βράζουν όλοι στο ίδιο καζάνι, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. Αν υπάρχει διαφορετική μεταχείριση στην περίθαλψή τους, αυτό δεν αλλάζει τους πάγιους συσχετισμούς. Είναι η φυσιολογική πορεία. Αυτό που αλλάζει είναι μόνο η απουσία γνώμης και άποψης για τα τεκταινόμενα. Από όλο αυτό το ανενεργό τμήμα του πληθυσμού.

Κατά τα άλλα, τα κάγκελα της φυλακής είναι τα ίδια. Χρειάζεται μόνο ένας επίμονος αγώνας επιβίωσης ενάντια στην κατάσταση απομόνωσης. Μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος, αλλά και ο σωστός χρόνος να βγουν από την θέση τους. Για να μην βρεθούμε, όμως, από την μια στιγμή στην άλλη απροετοίμαστοι και χωρίς σχέδιο, επιβάλλεται η ψυχική προετοιμασία. Εξάλλου, αυτό ήταν και το ζητούμενο στις ποικίλες φιλοσοφικές σχολές της αρχαίας Αθήνας. Καλλιέργεια του νου και της ψυχής, με παράλληλη άσκηση του σώματος. Μακριά από κάθε εξωτερική και εσωτερική φυλακή.