Πήγα χθες το απόγευμα στους Αμπελοκήπους, σε ένα διαγνωστικό κέντρο, για τις ανά τρίμηνο εξετάσεις μου, κυρίως μαγνητική και αξονική τομογραφία, που επιβάλλει ο ογκολόγος μου. Πήγα και γύρισα, όχι όπως άλλοτε με το μετρό, αλλά με ταξί. Σε αμφότερες τις διαδρομές, και οι δυο οδηγοί ταξί, μονολογούσαν. Για το πόσο πυκνή ήταν η κίνηση των οχημάτων. Λες και δεν υπάρχουν περιοριστικά μέτρα. Σαν να ήταν μια συνηθισμένη Τετάρτη. Τόσο πυκνή, ώστε η φιλοδοξία μου, να φθάσω ένα τέταρτο πριν από την ώρα που μου είχαν ορίσει, πήγε περίπατο.

Θα χρειάζονταν πολλές χιλιάδες ακόμη αστυνομικοί, ίσως ακόμη και ο στρατός, για να μπορούν να κάνουν πραγματικό έλεγχο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, αν είχαν πράγματι σοβαρό λόγο να μετακινούνται, σε μια ώρα που δεν συνέπιπτε με χρόνους προσέλευσης είτε αποχώρησης από εργασία. Μόνο και μόνο επειδή δεν είναι επαρκής ο βαθμός αυτοελέγχου, για μια μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας.

Και μετά πιστεύουμε, πιστεύουν οι πολιτικοί μας, αλλά και οι επιστήμονες που τους συμβουλεύουν, ότι θα σωθούμε επειδή ...καταργήσαμε τα κάλαντα. Επειδή δεν θα βγουν τα παιδάκια στους δρόμους. Να μας κτυπήσουν το κουδούνι με το χαρμόσυνο ερώτημά τους: «Να τα πούμε;».

Πολλά πράγματα με πονούν στην διάρκεια αυτής της περιπέτειας που βιώνουμε με την πανδημία. Αλλά αυτό το τελευταίο μου ήλθε αρκετά βαρύ. Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι εδώ και αρκετό καιρό, συνδυάζοντας την ηλικία μου με την κατάστασή μου, ζω την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Πόσο μάλλον, όταν δεν πρόκειται για μια καθημερινή, αλλά για ετήσια γιορτή. Όταν δεν είναι καθόλου βέβαιο αν θα υπάρχεις ξανά, στα επόμενα Χριστούγεννα, το να σου στερούν, τώρα που ζεις ακόμη, αυτή τη χαρά, έχει έναν ιδιαίτερο πόνο. Ιδίως όταν μια τέτοια απαγόρευση όζει οσμή κοινωνικής υποκρισίας.

Να μην κυκλοφορήσουν τα νήπια, τα παιδόπουλα, τα εφηβάκια, για να σωθούμε. Αλλά να είναι ασφυκτικώς γεμάτοι οι δρόμοι από κυρίους και κατά το πλείστον, όπως έβλεπα- νεαρές κυρίες, που οργώνουν την Αθήνα, όπως φαντάζομαι και άλλες πόλεις, προκειμένου να πάνε σε καταστήματα να παραλάβουν ό,τι έχουν παραγγείλει με την μέθοδο της τηλεπαραγγελίας. Του «κλικ εγουαίη».

Όχι. Ποτέ να μην το ξαναζήσουν αυτό οι μεταγενέστεροι. Ποτέ ξανά γιορτές χωρίς κάλαντα.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr