Το γράμμα και το πνεύμα των διατάξεων του οικογενειακού δικαίου, χρήζει πράγματι εκσυγχρονισμού. Ιδίως οι προβλέψεις ως προς την άσκηση του δικαιώματος επιμέλειας των παιδιών στις περιπτώσεις διαζυγίων. Από την άποψη αυτή, η σχετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης είναι πράγματι αναγκαία. Υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι δεν θα δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από εκείνα τα οποία επιχειρεί να θεραπεύσει.

Είναι γεγονός ότι το πνεύμα που κυριαρχεί ως τώρα αδικεί μια μερίδα χωρισμένων πατεράδων. Διότι ναι μεν είναι ορθή στην βάση της η παραδοχή ότι κάθε παιδί έχει, πρωτίστως, την ανάγκη της μητρικής φροντίδας, αλλά η ζωή έχει αποδείξει και αναδείξει και άλλες αλήθειες. Πρώτον, ότι δεν είναι όλες οι μητέρες, εξ ορισμού, υποχρεωτικώς καλύτερες, για την ανατροφή ενός παιδιού. Και δεύτερον ότι, στις σύγχρονες κοινωνίες, ένα ιδιαιτέρως σεβαστό ποσοστό πατεράδων δεν έχει καμία σχέση με το στερεότυπο του απόμακρου «πατέρα- αφέντη». Αλλ' αντιθέτως, επιδεικνύουν εξαιρετική επιμέλεια συστηματικής ενασχόλησης με την ανατροφή των παιδιών τους.

Έτσι αναπτύχθηκαν, διεθνώς αλλά και στην χώρα μας, οργανώσεις για τα «δικαιώματα του πατέρα». Οι οποίες παρεμβαίνουν στην συζήτηση, για την αλλαγή της νομοθεσίας, με δικές τους προτάσεις. Οι περισσότερες από τις οποίες είναι λογικές. Αλλά κάποιες τραβούν στα άκρα. Μια από αυτές επιχειρείται να περάσει και στην νέα νομοθεσία. Η πρόταση να μοιράζεται η ζωή ενός παιδιού, ανάμεσα στους δυο γονείς, σε περίπτωση απολύτως εξ ημισείας. Μια εβδομάδα με την μητέρα, μια με τον πατέρα.

Με συμπαθάτε. Ένα παιδί δεν είναι ούτε τρόλεϊ να κάνει δρομολόγια μεταξύ δυο σπιτιών, ούτε καρπούζι να το κόβουμε στη μέση.

Είναι γνωστή η ιστορία, από την εβραϊκή μυθολογία, που μνημονεύεται παγκοσμίως ως «σολομώντειος λύση». Το τέχνασμα δηλαδή, του Σολομώντα, που διέταξε να κόψουν στη μέση ένα παιδί προκειμένου, εκ των αντιδράσεων, να εκμαιεύσει το ποια, από τις δυο γυναίκες που το διεκδικούσαν, ήταν η πραγματική του μητέρα. Ό,τι επιλέξετε δεν μπορεί να εδράζεται στην ...διχοτόμηση της ζωής ενός παιδιού. Πρέπει, πρωτίστως, να εξασφαλίζει την ψυχική του ηρεμία και την πνευματική του ολοκλήρωση, χωρίς επικίνδυνα τραύματα.

Διερωτώμαι αν αρκεί η απόφαση ενός μονομελούς δικαστικού οργάνου, ή αν πρέπει να θεσπισθούν ειδικά όργανα με συμμετοχή επιστημόνων παιδοψυχολόγων που θα κρίνουν, κατά περίπτωση, τι είναι περισσότερο συμφέρον για την ζωή κάθε παιδιού.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr