Έχουν και τα «μνημόνια» την καλή τους πλευρά. Ας θυμηθούμε ότι χρειάσθηκε να μας επιβληθούν, έξωθεν, τυπικώς τρία και ουσιαστικώς τέσσερα μνημόνια, για να μπορέσουν κάποια στιγμή οι πολιτικοί μας ταγοί να αποφασίσουν, εκόντες άκοντες, να προχωρήσουν σε κάποια μέτρα εξορθολογισμού της κρατικής λειτουργίας. Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την περίπτωση του ασφαλιστικού. Όπου, από το παλαβό και άκρως αμαρτωλό καθεστώς των εκατοντάδων ιδιαίτερων ασφαλιστικών ταμείων κάθε κλάδου, οδηγηθήκαμε πια στο αυτονόητο, τον ΕΦΚΑ.

Τώρα βρισκόμαστε ενώπιον της προοπτικής ενός νέου μνημονίου. Αυτού που συζητά η κυβέρνηση με την παγκόσμια και την ευρωπαϊκή ομοσπονδία ποδοσφαίρου, την UEFA και την FIFA. Με την ελπίδα να «καθαρίσει» κάπως ο χώρος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ώστε να λειτουργεί με σταθερές αρχές και διαδικασίες και να μην... «απειλείται η κοινωνική ειρήνη», όταν πρόκειται να επιβληθεί ο νόμος στην μια ή την άλλη ομάδα που ανήκει σε κάποιον από τους πολύφερνους «ιδιοκτήτες» αυτού του λαϊκού αθλήματος.

Δυστυχώς, ο χώρος αυτός κυριαρχείται από πρόσωπα και λειτουργίες που έχουν ως πρώτο συνθετικό την πρόθεση «παρά». Από τους «παράγοντες» που επενδύουν στην δύναμη του ποδοσφαίρου για να προωθούν και τις άλλες δραστηριότητές του, ως την παραοικονομία που κυριαρχεί, ανελέγκτως, στον χώρο αυτό. Από τις «παράγκες» με τα στημένα παιγνίδια, ως την καθ' έξη παραβατική συμπεριφορά των «οργανωμένων οπαδών», που λειτουργούν ως συμμορίες, ενίοτε μάλιστα εξοπλισμένες με όργανα τραμπουκισμού, χρηματοδοτούμενες από εκείνους που τις κινητοποιούν. Από την ...καθιερωμένη, άκρως προκλητική για τον απλό φορολογούμενο, παραγραφή των χρεών των ΠΑΕ, ως την παρασιώπηση εξόφθαλμων παρανομιών.

Με την δύναμη που αποκτούν οι «παράγοντες», οι μόνοι πολίτες αυτού του κράτους που έχουν ευνοηθεί με καθεστώς σεισάχθειας, μπορούν και διαφθείρουν, εξαγοράζοντας, από πολιτικούς και δημοσιογράφους, έως δικαστικούς λειτουργούς, αστυνομικά όργανα, επιστήμονες που γνωματεύουν ό,τι θέλουν αρκεί να τους «ασημώσουν».  

Διό κανένα «μνημόνιο» δεν πρόκειται να οδηγήσει στην κάθαρση, αν η πολιτεία δεν επιβάλλει καθεστώς απόλυτης διαφάνειας στην διακίνηση του χρήματος στο χώρο αυτό. Με πραγματικό, εξονυχιστικό «πόθεν έσχες» για κάθε παράγοντα, κάθε διαιτητή, κάθε εμπλεκόμενο. Με έλεγχο του «μαύρου χρήματος», ιδίως αυτού που διακινείται με τα μυθικά ποσά των μεταγραφών. Με υποχρέωση όλων των φορέων να μην πληρώνουν ούτε ένα ευρώ σε μετρητά, αλλά μόνο μέσω τραπεζικών λογαριασμών.

Μόνο «ακολουθώντας το χρήμα» θα βρούμε άκρη.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr