Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Έχουμε τόσες πολλές ανέσεις, τόσα μέσα για να κινηθούμε και να επικοινωνήσουμε σε ελάχιστο χρόνο, αναρίθμητες ευκαιρίες να έρθουμε σε επαφή με ανθρώπους χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, να ανταλλάξουμε εμπειρίες και γνώσεις, να γίνουμε πραγματικά πολίτες του κόσμου.

Και ενώ έχουμε όλα αυτά, δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε και ο λόγος είναι απλός και συνίσταται στο ότι η παραγωγή δεν τελειώνει και τα gadgets μάς καταδυναστεύουν. Το μυστικό, όμως, βρίσκεται σε αυτήν ακριβώς την δυνατότητα, να μπορούμε να πορευόμαστε αντάμα με συνοδοιπόρους της σκέψης και όχι περσόνες της επίκρισης που αναζητούν ευκαιρίες να επιβληθούν με το στεγνό παρουσιαστικό τους.

Το κρυφά μυστικά, είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν κάποιοι, επιζούν. Αρκεί και μόνο μια κίνηση για να συνταυτιστεί κανείς με την απεραντοσύνη, να αναζητήσει τις δυνατότητες επικοινωνίας και όλα μπορούν να γίνουν. Με τις δυνατότητες της τεχνολογίας (γιατί όχι;) γίνεται κατορθωτή η δυνατότητα να αλλάξουμε τον κόσμο. Αλλά πάνω απ' όλα να απαλλαγούμε από τους δοσίλογους του συστήματος παραέχουν πληθύνει.

Δεν μιλώ για ολομέτωπη σύγκρουση, ούτε για ποταμούς αίματος -που δεν σύστηνε προφανώς και ο μεγάλος στοχαστής Καστοριάδης- πίσω από τα οδοφράγματα και τις καταλήψεις. Μιλώ για την αυτοδιάκριση και τον συντονισμό των δυνατοτήτων μας. Εξάλλου, εμείς δημιουργούμε το αύριο, όπως κάναμε και με το χθες.

Μιλώ, με λίγα λόγια, για την ποιότητα των ανθρώπων και την εξεύρεση κρυφών μονοπατιών, «των περασμάτων που δεν βρέθηκαν ποτέ», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά στον επεξηγηματικό του τίτλο το ελληνικό εναλλακτικό περιοδικό της δεκαετίας του 80 «Ανοιχτή πόλη». 

Οι δυνατότητες υπάρχουν, οι ευκαιρίες είναι εδώ. Αν κάποιος έχει κάνει το μοιραίο λάθος, αν το σύστημα πλέον -αυτό που κριτικάραμε σφοδρά στην νεότητα μπάζει από παντού, αυτό προκύπτει μόνο μέσα από την αδιέξοδη πορεία του και την αυτοαμφισβήτησή του, από τα λάθη των επαγγελματιών - εμπνευστών του ατομικού εγκλεισμού.

Δοθείσης της ευκαιρίας λοιπόν, όλα μπορούν να γίνουν. Και οι νέες γενιές να δείξουν δημιουργική απειθαρχία και τα νέα ζευγάρια να μεγαλώσουν τα παιδιά τους έξω από τις καθιερωμένες καταπιεστικές νόρμες. Και αυτό όχι για την μόδα της αμφισβήτησης, αλλά από κλίση προς εμβάθυνση της ζωής.

Δεν πρέπει λοιπόν, να είμαστε ανικανοποίητοι. Δεν πρέπει να γίνουμε δούλοι ενός συστήματος που ψάχνει ευκαιρίες να κλείσει τον κόσμο στα σπίτια του.

Πρέπει τουναντίον, να ξεσηκώσουμε τον εαυτό μας και να βγούμε από το δίλημμα της απάθειας ή της ενεργοποίησης των αντανακλαστικών μας, πολύ απλά γιατί ο δρόμος είναι ανοιχτός και ο στόχος ευδιάκριτος όσο ποτέ. Τα εμπόδια μπορεί να είναι πολλά, πολλές, όμως, είναι και οι ευκαιρίες.

Η πορεία αυτή θα είναι δύσκολη. Με σιγουριά, όμως και επειδή τα «λάθη» της καθεστηκυίας τάξης είναι πολυάριθμα, στο τέλος η επικράτηση θα είναι σχετικά εύκολη. Αρκεί να πεισθεί ο καθένας πως είναι δυνατός και ανθεκτικός, αλλά πάνω απ' όλα πολίτης του κόσμου.