Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν μπορεί να υπολογιστεί το κόστος στις ανθρώπινες επαφές μετά την καραντίνα λόγω κορωνοϊού, όσο και αν θέλουν κάποιοι -καλή τη πίστει-να υποβαθμίσουν την όλη κατάσταση, κίνηση που για κάποιους επιστήμονες και ειδικούς σε θέματα Δημόσιας Υγείας αποτελεί επιεικώς λάθος κίνηση, αν όχι ανωριμότητα και πρόκληση σοβαρού κινδύνου. Ναι, η πανδημία του κορωνοϊού είναι εδώ και δεν φαίνεται πως επηρεάζεται από τις υψηλές θερμοκρασίες. Ναι, δεν γνωρίζουμε και πολλά γι' αυτόν τον ιό.

Τι γίνεται, όμως, με τις ανθρώπινες σχέσεις; Πώς μιλούν έτσι ωμά για μια νέα πραγματικότητα που καλούμαστε να βιώσουμε και μάλιστα για πολύ καιρό ακόμη; Τι διαβεβαιώσεις υπάρχουν ότι θα βρεθεί κάποιο εμβόλιο και τι εμβόλιο θα είναι αυτό; Ερωτήματα που προς το παρόν παραμένουν αναπάντητα, καθώς οι ενασχολούμενοι σε ιατρικό και πολιτικό επίπεδο, είτε ξέρουν και δεν λένε (άρα είμαστε συνομωσιολόγοι), είτε δεν γνωρίζουν τίποτε και αυτό είναι ακόμη χειρότερο.

Οι πολίτες, θέλω να πω, είναι με την πλάτη στον τοίχο και δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι μπορεί να πιστέψουν αυτά που τους λένε. Είναι κρίμα πάντως, όποιος διαφωνεί να αποκαλείται στυγνά συνομωσιολόγος και με αυτό να ξεμπερδεύει κανείς από τις αντίθετες φωνές. Από την άλλη, δεν γίνεται πιστευτή και η θεωρία ότι δεν μπορεί τόσους μήνες να μην έχει βρεθεί το εμβόλιο, γιατί περί θεωρίας για αφελείς πρόκειται, όταν έχει να κάνει κανείς με την τεράστια δύναμη της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Συζητήσεις γίνονται, λοιπόν και θα γίνουν ακόμη περισσότερες, όσο αυτή η πανδημία κρατά. Σε τελευταία ανάλυση, δεν μπορεί να φιμώσει κανείς τις απόψεις, όπως γίνεται με την ανάσα και την προστατευτική μάσκα. Ελπίζω να μην φτάσουμε ποτέ στο σημείο να πέσουν οριστικά οι μάσκες, να μην πάει στράφι όλη αυτή η προσπάθεια του κόσμου να αντέξει την καραντίνα επί τόσο καιρό, αλλά και να εξακολουθεί να στερείται βασικών συνηθειών της καθημερινότητας. Κανονικότητα εξάλλου, τι είναι; Πάντως όχι μάσκες, απόσταση, μη εναγκαλισμοί και ασπασμοί.

Οι άνθρωποι λίγα πράγματα τους απομένει να ζήσουν. Αν και αυτά καταργηθούν, τότε η ζωή χάνει οριστικά το νόημά της. Για δε τις νέες γενιές, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, με δεδομένο ότι ήδη η απόσταση μεταξύ τους λόγω της τεχνολογίας έχει αμβλυνθεί και το πιο σοβαρό είναι ότι αυτή η καραντίνα μπορεί και να αντιμετωπίστηκε ως μέρος της γκατζετοποίησης της ζωής. Κοινώς, βιντεοκλήσεις, instagram,  twitter και facebook, μηνύματα και απομακρυσμένη ζωή. Διαιώνιση της απόστασης στο έπακρον.

Για όλους τους υπόλοιπους, απλά ένα πρωτόγνωρο σκηνικό ως επίλογος μιας μπερδεμένης και αποπροσανατολιστικής πραγματικότητας. Γιατί τόσο επί καραντίνας, όσο και κατά την περίφημη χαλάρωση, εξακολουθούν και γίνονται πολλά σε διάφορους τομείς της κοινωνικο-οικονομικής ζωής. Πράγματα που θα μάθουμε αργότερα, όταν ήδη θα είναι πολύ αργά για ενεργοποίηση των αντανακλαστικών αντίδρασης.