*Μπορεί όλοι να θέλουν, να αποζητάν και να ελπίζουν στην επανεκκίνηση της οικονομίας, στην τόνωσή της, αποβλέποντας στον τουρισμό, το μόνο «χαρτί» που διαθέτει η Ελλάδα για ν' ανακάμψει έστω και περιοδικά, μειώνοντας λίγο από τις απώλειές της, όμως ο φόβος και ο κίνδυνος ελλοχεύουν.

Σίγουρα θα υπάρχει η υποψία απ' όλους και τους επαγγελματίες και τους εργαζόμενους και τους ειδικούς λοιμοξιωλόγους και τους πολιτικούς-κυβερνητικούς παράγοντες, για την εξέλιξη που θα έχει η πανδημία, μετά το άνοιγμα των συνόρων και την υποδοχή και φιλοξενία ανθρώπων από χώρες που βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της μακάβριας λίστας θανάτων.

Ουδείς μπορεί να γνωρίζει τις συνέπειες από ένα τέτοιο εγχείρημα, που σίγουρα είναι αναπόφευκτο. Το θέμα, όμως, βρίσκεται στο ενδεχόμενο, μήπως ανοίγοντας τον δρόμο στους τουρίστες να βγουν, το Σεπτέμβριο ή και νωρίτερα, αναγκαστούμε εμείς να ξανακλειστούμε στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών μας.

Την πρώτη το παλέψαμε και το αντέξαμε. Όσο περνά ο καιρός όμως, και ιδιαίτερα για τους μεγάλους ανθρώπους, ο εγκλεισμός έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεσή τους, καθώς παρουσιάζουν έντονες καταθλιπτικές τάσεις.

*Το πάρκο της Αγ. Ειρήνης θεωρείται εργοτάξιο, δεν παύει, όμως, ν' αποτελεί χώρο πρασίνου και αναψυχής, καθώς είναι προσπελάσιμο και ανοιχτό για το κοινό. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται στην παρούσα φάση, είναι το λιγότερο η χείριστη. Εκτός από την ακαταστασία, τα χόρτα, που αλλού είναι κομμένα και αλλού όχι, δεν υπάρχει λόγος επίσκεψης, από γονείς και παιδιά, καθώς δεν υπάρχει τρόπος απασχόλησης και ουσία παραμονής. Δεν υπάρχουν ούτε παιχνίδια στην παιδική χαρά, ούτε χώρος διαθέσιμος για να τρέξουν ή να παίξουν. Πολλές ώρες της ημέρας δε, είναι γεμάτο από μετανάστες και γυφτο-οικογένειες που συνωστίζονται και δημιουργούν συνθήκες απαγορευτικές, όχι μόνο για τους ντόπιους, αλλά και για τους ίδιους. Να μην παραλείψουμε και το γεγονός ότι πολλοί ουρούν, πτύουν και αφοδεύουν όπου βρουν. Γενικότερα έχει γίνει αφιλόξενο και απόμακρο.

Τις προηγούμενες μέρες που η θερμοκρασία ήταν ιδιαίτερα υψηλή, μικρά παιδιά, γυμνά, δροσιζόταν στο σιντριβάνι που έχει κατασκευαστεί, δίνοντας το «κακό παράδειγμα» και στα υπόλοιπα που ήθελαν ν' ακολουθήσουν.

Ο μόνος τρόπος να σταματήσει η γκρίνια, να φύγουν από το πάρκο με το δέλεαρ του παγωτού. Και φυσικά να μην περάσουν ούτε απέξω. Αν αυτός είναι ο ρόλος των χώρων πρασίνου ή αν αυτός θα εξακολουθήσει να είναι και μετά τις όποιες μεγάλες ή μικρές, πολλές ή λίγες εναπομείνασες εργασίες ανάπλασης, να το ξέρουμε.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»