Αυτό που δεν ανακτάται, είναι τα χαμένα χρόνια και η ανεξάντλητη υπομονή για μια ζωή, που αν μη τι άλλο έχει απογοητεύσει όλους αυτούς που προσπάθησαν και προσπαθούν για το καλύτερο.

Αυτό που δεν μπορεί να διορθωθεί, είναι οι χαμένες ώρες συζητήσεων με ακατάλληλους ανθρώπους που κάνουν την ζωή να χάνει την σημασία της και την μελλοντική στόχευση για δικαιοσύνη ασύλληπτο όνειρο.

Μεγαλώνοντας, διαπιστώνεις πως αυτό που επιδιώκουν σχεδόν οι πάντες είναι να βολέψουν τους εαυτούς τους και αν αυτό δεν γίνει, να μεμψιμοιρούν για έναν γενικά και αόριστα άδικο κόσμο.

Μπορεί κανείς να το πει αυτό για όλους εκείνους που έδωσαν τα πάντα για να αλλάξει όψη αυτός ο κόσμος; Μπορούμε να το απευθύνουμε αυτό στους φιλόσοφους, τους λογοτέχνες και τους ποιητές, που με την πένα τους προσπάθησαν να δώσουν νέα πνοή στην κοινωνία και να αλλάξουν άρδην  τους συσχετισμούς; Όχι.

Αυτοί που θα πρέπει να εισπράξουν το μεγαλύτερο μερίδιο του θυμού θα πρέπει να είναι όλοι εκείνοι που υποσχέθηκαν στον κόσμο καλύτερες μέρες και αντί γι' αυτό τους εγκλώβισαν στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους και δεν εννοώ με αυτό την όποια έκτακτη καραντίνα.

Ειδικότερα λοιπόν, όλους εκείνους που θα πρέπει να λογοδοτήσουν όχι μόνο για την αμάθεια και την απαιδευσία τους, αλλά για το γεγονός ότι έσυραν τον κόσμο σε αδιέξοδους δρόμους, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα επιστροφής.

Το πρόβλημα, όμως, με την αιφνίδια αλλαγή του φίλου, συνεργάτη ή συνοδοιπόρου συνεχίζεται όσο τα δεδομένα αλλάζουν και δεν εννοείται με αυτό μόνο η επιστήμη και η τεχνολογία, αλλά η καθυπόταξη του καθενός σε αυτές.

Υπάρχουν άραγε, περιθώρια για φωτεινά μονοπάτια και κόσμους διαφορετικούς από αυτούς που έχουμε βιώσει μέχρι τώρα; Μπορεί ο άνθρωπος να μετακινηθεί από την βολική του θέση και να επιδιώξει καλύτερη πορεία από αυτή που του υπέδειξαν εκείνοι που πλέον δεν έχουν να προτείνουν τίποτε;

Άλλαξε ο κόσμος, λένε όλοι. Μαζί με τον κόσμο που άλλαξε, όμως, μεταβάλλονται άρδην οι συνήθειες και τα γούστα. Σχεδόν κανένας πλέον δεν υποστηρίζει προτάσεις για το πώς μπορεί να αλλάξει η κοινωνία, πέρα από τις στενές κομματικές πρακτικές που οδηγούν πάντα στην λογική του «μη χείρον βέλτιστον».

Το πιο δύσκολο, όμως, απ' όλα, είναι ότι πολλές φορές σκέπτεσαι πως μάλλον άδικος κόπος ήταν οι συζητήσεις. Τότε καταλαμβάνεσαι από μία αιφνίδια τάση για ανατροπή των πάντων. Δεν σου αρκούν πλέον οι δικαιολογίες, δε φτάνουν στο παραμικρό τα λόγια των άλλων που ψάχνουν να μεταμφιεστούν με τον καλύτερο τρόπο. 

Σκέπτεσαι μόνο πως πέρασαν τα χρόνια και οι αγωνιστές του χθες έγιναν οι καλύτεροι ηθοποιοί του σήμερα. Κάνεις τότε την τελευταία σου αναδρομή και προβαίνεις στους δέοντες απολογισμούς. Από το αποτέλεσμα εξαρτάται και η τωρινή σου πορεία, που σε κάθε περίπτωση δεν θα πρέπει να αφήνει τον χρόνο να περνά. Γιατί πολύ απλά, ο χρόνος χάνεται και πίσω δεν γυρνά.