Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι στόχοι για τους πολίτες είναι προφανείς, να αποστομωθούν και να μεταβληθούν σε υποδειγματικά φερέφωνα ενός συστήματος που το μόνο που το ενδιαφέρει, είναι η διαιώνιση των νοσηρών σχέσεων, αλλά πάνω απ' όλα η έλλειψη ενδιαφερόντων και ιδεών για έναν άλλο κόσμο. Εξού και όταν συμβαίνει κάτι λάθος ή πάει στραβά, σπρώχνουν τον πολίτη  προς την δεισιδαιμονία και τις προλήψεις προς κάθε κατεύθυνση, που οδηγεί σε αδιέξοδο επειδή αυτή ακριβώς η αποστόμωση έκανε όπως φαίνεται καλά την δουλειά της.

Πολίτες αποχαυνωμένοι όχι μόνο με την τηλεόραση αλλά κυρίως από την παρεχόμενη δήθεν ελευθεριότητα θεωρίας και πράξης μέσω των λαθρο-δικτύων έκφρασης και διατύπωσης νοσηρών ιδεών, σημαίνει εξασφαλισμένη εδραίωση ενός συστήματος κυριαρχίας που ακριβώς επειδή έχει χάσει σε όλα την επαφή του με τον κόσμο, προσπαθεί με ευρηματικές αγκυλώσεις να καθηλώσει στην ίδια θέση τους θέλοντες το διαφορετικό, μετατρέποντας αυτά ακριβώς τα θέλω σε συμβιβαστικού περιεχομένου επιθυμίες.

Ποιος από εσάς πιστεύει ότι ο σημερινός κόσμος έχει αληθινές επιθυμίες για την ζωή; Ποιος αναγάγει την απλή περισυλλογή σε μη επίπλαστη ενδοσκόπηση, όταν τα μέσα που χρησιμοποιούνται για να σκεφθεί κανείς είναι καθοδηγούμενες συνταγές υποτιθέμενης εναλλακτικής σκέψης που συνήθως καταλήγουν σε βασικές αρχές κατευθυντήριων οδηγιών στα τμήματα κοινωνικής προσφοράς ή κοινωνικής ευθύνης -όπως αποκαλούνται- μεγαλοεταιρειών και πολυεθνικών; Ποιος επιχειρεί έστω και να υποψιαστεί ότι κάποια πράγματα γίνονται για το καλό μας;

Υπάρχουν σίγουρα πολλές αφορμές για να καταρρίψει κανείς με σχετική ευκολία τα επιχειρήματα περί υποτιθέμενης δημιουργικής μετάγγισης ιδεών, τις απόψεις περί δήθεν εποικοδομητικού διαλόγου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε όλους εκείνους τους χώρους που διαμείβονται σχέσεις εξουσίας και ιεραρχίας επί το επιεικέστερον;

Και το μεγάλο ερώτημα παραμένει: Υπάρχει άραγε, κάπου στην σημερινή εποχή κάποια σύγχρονη Αντιγόνη του Σοφοκλή, όπου κάποιος/α παραβαίνει τους νόμους μιας προφανώς άδικης πόλεως ή από την άλλη ένας εκπρόσωπος της εξουσίας που τηρεί τους νόμους αυτούς με κάθε ευκαιρία, νόμους που ψήφισαν οι ίδιοι οι πολίτες και που στην αρχαία τουλάχιστον δημοκρατική Αθήνα όσο δεν τους έβλαπταν, δεν τους άλλαζαν;

Υπάρχει, με λίγα λόγια, σήμερα λόγος και αντίλογος, δράση και αντίδραση; Όσο οι άνωθεν εντολές καταπίνονται αμάσητες, όσο οι πολίτες δεν θεωρούν πως οι νόμοι πρέπει να είναι δημόσια γραμμένοι για να μπορεί ο καθένας να τους αμφισβητήσει, μιλάμε πολύ απλά για μια κοινωνία ανελευθερίας και απομονωτισμού. Οι δε στόχοι είναι προεπιλεγμένοι και σχετίζονται άμεσα με την μη απόκλιση ή παρέκκλιση. Γι' αυτόν και μόνο τον λόγο, οι νόμοι είναι περίπλοκα γραμμένοι, για να μην μπορεί κανείς να τους αναγνώσει και από τις πολλές παραπομπές, κάπου να χάνει τον δρόμο και τον στόχο.

Ο στόχος, όμως, αυτός για το σύστημα εξουσίας έχει ήδη επιτευχθεί, καθώς μη κατατοπισμένος πολίτης σημαίνει εύκολο θύμα. Και ελεγχόμενος πολίτης γίνεται πιο εύκολα φερέφωνο της λογικής του απομονωτισμού και της νοσηρότητας.