Πολλές είναι τελευταία οι αντιπαραθέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, με αφορμή τις γεωτρήσεις, τους πρόσφυγες, την υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο, τους αγωγούς, το Λιβυκό ή το κάθε τι άλλο που θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για την έξαρση των εθνικιστικών παθών. Ο Ερντογάν, στην προσπάθειά του να κυριαρχήσει στον λαό του, βάζει τον Τσαβούσογλου να επιδίδεται σε παλληκαρισμούς και να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους πως η Τουρκία ό,τι λέει το εννοεί, αλλά πάνω απ' όλα το κάνει.

Η χώρα μας, από την άλλη, ως εκ θαύματος στρέφεται προς το Ισραήλ, εκμεταλλευόμενη τις κακές σχέσεις του με την Τουρκία, αφήνοντας στην άκρη τις όποιες ενστάσεις του παρελθόντος για το Παλαιστινιακό και βάζοντας ως πρώτο στην ατζέντα το οικονομικό συμφέρον και όφελος της χώρας. Πάνε λοιπόν, οι εποχές, όπου το Ισραήλ έμπαινε στο στόχαστρο και γίνονταν ο «δήμιος» των Παλαιστινίων, πάνε τα χρόνια όπου οι ελληνικές κυβερνήσεις κατήγγειλαν την επιθετικότητα του εν λόγω κράτους κατά αθώων πολιτών. Σήμερα προέχει το γεωπολιτικό συμφέρον, η κυριαρχία στα θαλάσσια οικόπεδα που κρύβουν πλούτο και ευημερία.

Από την άλλη, οι ευρωπαίοι εταίροι καταδικάζουν μεν τις κινήσεις της Τουρκίας, σε ένα ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο, όμως, μάλλον θα παραμείνουν αμέτοχοι. Η καταφυγή της Ελλάδας στις ΗΠΑ επίσης, δείχνει την προσπάθεια αλλαγής στάσης απέναντι σε μια χώρα που μέχρι πρότινος δεν ήταν και τόσο προσφιλής στον ελληνικό λαό. Πολλά αλλάζουν λοιπόν, οι εποχές, οι συνήθειες, αλλά πάνω απ' όλα οι κινήσεις στην γεωπολιτική σκακιέρα.

Τα αλλεπάλληλα φραστικά επεισόδια και οι αντιπαραθέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας πολλαπλασιάζονται όλως περιέργως όταν υπάρχουν εσωτερικά προβλήματα, όταν το αδιέξοδο των οικονομιών των δύο χωρών επιτάσσει την αλλαγή πολιτικής από τις κυβερνήσεις και των δύο χωρών. Η τόνωση του εθνικισμού με τις «λεβέντικες» δηλώσεις γίνεται πλέον καθημερινό φαινόμενο.

Σίγουρα οι ευρωπαίοι εταίροι έπρεπε να στηρίξουν την Ελλάδα στην κρίση του Έβρου, γιατί είχαν συμφέρον από αυτό, να μην εισέλθουν άλλοι πρόσφυγες στο ελληνικό, που είναι ταυτόχρονα και ευρωπαϊκό έδαφος. Στόχος βέβαια, ήταν να μην εισέλθουν οι πρόσφυγες στην κεντρική Ευρώπη. Γιατί να τους απασχολήσει λοιπόν, ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο; Εκεί τα πράγματα αλλάζουν, καθώς συμφέρον δεν υπάρχει.

Και για να κάνουμε και λίγο τους προφήτες και να γίνουμε ελκυστικοί στους υπέρμαχους του θερμού επεισοδίου, λέμε ναι, αυτό μπορεί να συμβεί. Όμως, τι αποτελέσματα θα φέρει; Απολύτως τίποτε. Μονάχα οι λαοί και των δύο χωρών θα τρομοκρατηθούν, γιατί για τους εθνικιστές εκατέρωθεν ουδείς λόγος.

Ποια η συμβολική σημασία ενός τέτοιου επεισοδίου σε εποχές όπου το να επιβιώνει κανείς εν μέσω οικονομικού τέλματος φαντάζει επικό κατόρθωμα;

Οι λαοί των δύο χωρών δεν έχουν να χωρίσουν απολύτως τίποτε μεταξύ τους. Αυτοί που τους βάζουν σε περιπέτειες είναι οι κυβερνήσεις, οι δεσποτισμοί και η επίκληση της ιστορίας από του καθενός το μετερίζι. Αυτό αν γίνει αντιληπτό, δεν θα υπάρχει παρασυρμός σε επικίνδυνες ατραπούς. Αυτό αν ληφθεί σοβαρά υπόψιν, θα καταστήσει τους εκατέρωθεν λεονταρισμούς ακίνδυνους, αλλά πάνω απ' όλα άχρηστους.

Η τουρκική κυβέρνηση σαφώς και προκαλεί. Η δική μας, όμως, είτε πέφτει στην παγίδα ή ψάχνει με την σειρά της την κατάλληλη αφορμή για να στρέψει την προσοχή του λαού αλλού. Έτσι γινόταν πάντα. Δεν εύχομαι πάντως, να διαψευστώ και από τις απειλές να φτάσουμε εν έτει 2020 σε σύρραξη έστω και σύντομη. Γιατί αυτό πραγματικά θα κοστίσει πολύ.