Δεν είναι μόνο ότι έχουν παραιτηθεί από κάθε αξίωση για καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης αρκετοί πολίτες, αλλά το γεγονός ότι δεν επιζητούν από τον εαυτό τους να προβάλλει ενστάσεις για πράγματα που γίνονται χωρίς την θέλησή τους.

Παίρνω ως παράδειγμα τα μέτρα και τις αλλαγές στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και αυτό που μου κάνει εντύπωση με την πρώτη ματιά είναι αυτή η ξαφνική «αγάπη» προς το περιβάλλον, για την αλλαγή ενός τερατωδώς σχεδιασμένου αστικού περιβάλλοντος της πρωτεύουσας, που δήθεν ευαισθητοποιεί εξαίφνης κάποιους πολιτικούς.

Με απλά λόγια και χωρίς πολλά πολλά: Αφού οι προκάτοχοί τους κακοποίησαν εδώ και δεκαετίες το αστικό περιβάλλον, γκρεμίζοντας ιστορικά κτήρια και ελαχιστοποιώντας τις πλατείες, έρχονται τώρα πάνω σε αυτή την ασχήμια να χαράξουν ποδηλατόδρομους και πεζοδρόμια για τους επισκέπτες αυτής της πόλης, προκειμένου να διανθίσουν τις υποσχέσεις τους για μια καλύτερη Αθήνα, που περιορίζεται αυστηρά στο ιστορικό κέντρο, με τις συνοικίες να παραμένουν σε άθλια κατάσταση.

Αυτή η δήθεν ξαφνική ευαισθητοποίηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμη απόπειρα αποκομιδής ψήφων και επικροτήσεων από άλλους πολιτικούς χώρους, που έχουν συνδέσει την οικολογία αποκλειστικά και μόνο με τα έργα ανάπλασης.

Αυτό το τερατούργημα, όμως, που ονομάζεται Αθήνα, δημιούργημα δεκαετιών και εγκληματικών ρημοτομικών πολιτικών, δεν διορθώνεται με πασπαλίσματα και επιτηδευμένες κινήσεις. Θα το ξαναπώ για άλλη μια φορά: οι ρυπαντές δεν δικαιούνται να ομιλούν για οικολογία, πολύ περισσότερο για λυτρωτικούς αστερίσκους μέσα στην γενικότερη αστική υποβάθμιση. Το περιβάλλον μίας πόλης δεν διορθώνεται ούτε με μερικές δεκάδες δέντρων, ούτε πολύ περισσότερο με τις χορηγίες μεγαλοεταιρειών που ξαφνικά ένοιωσαν την ανάγκη να συνδράμουν στην σωτηρία της πόλης.

Οι πολίτες λοιπόν, θα πρέπει να εξετάσουν με προσοχή αυτά που τους λανσάρονται, αλλά πάνω απ' όλα τον τρόπο και τις προθέσεις. Δεν ζούμε σε εποχές όπου οι κυβερνήσεις παίρνουν δραστικά μέτρα για το περιβάλλον τουναντίον βιώνουμε μία κατάσταση όπου το περιβάλλον μπορεί να σωθεί μόνο με διατάγματα τύπου lockdown, με λίγα λόγια με καταστολή και σκληρούς νόμους, προκειμένου να ασκηθεί η μεγαλύτερη δυνατή πίεση στον κόσμο για κάτι που κανένας δεν είναι υπεύθυνος παρά μόνο οι κυβερνήσεις.

Μιλάμε εν ολίγοις, για έναν τρόπον τινά οικοφασισμό από όλους αυτούς που όχι μόνο δεν νοιάστηκαν ποτέ για το περιβάλλον, αλλά που τώρα θέλουν να επιβάλλουν με κάθε τρόπο γιατί πια δεν γίνεται αλλιώς νέες σκληρές πολιτικές, αυτή την φορά «για το καλό μας».

Όλα αυτά λοιπόν, συμβαίνουν σε μία εποχή όπου πολύς κόσμος είναι φαρμακο-εξαρτημένος, μία εποχή όπου το κάθε τι που γίνεται, έχει τον σκοπό του, με γνώμονα το χρήμα. «Κάντε περισσότερα λεφτά» που έλεγαν και τα συνθήματα των περασμένων δεκαετιών, ένα σύνθημα που βρίσκεται σήμερα στο απόγειό του, φυσική συνέπεια προκλητικά επιτηδευμένων πολιτικών.

Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι και πολύς κόσμος όχι μόνο τα αποδέχεται όλα αυτά, αλλά πέφτει εσκεμμένα στην παγίδα. Με προφανή έλλειψη Παιδείας, με το σκουπίδια να εκτοξεύονται χωρίς ενδοιασμούς από τα παράθυρα των αυτοκινήτων, με την περιχαράκωση στα του οίκου μας, η κίνηση να παίρνουν το ποδήλατο και να κατεβαίνουν στο κέντρο της πόλης δένει απόλυτα με την γενικότερη υποκρισία.

Θα πει κάποιος, βέβαια: «Δηλαδή, δεν πρέπει να γίνει τίποτε για την πόλη αυτή;» Απάντηση: Ας δει κανείς τι γίνεται στα σχολεία και την εκπαίδευση, τα Πανεπιστήμια και τους εργασιακούς χώρους και ας αφήσει επί του παρόντος τους ποδηλατόδρομους. Η εικόνα είναι σαφέσταστη των προθέσεων των εκάστοτε κυβερνώντων.

Ως πρόβλημα λοιπόν, παραμένει μόνο το τι πράττουν οι πολίτες απέναντι στις συνεχείς προκλήσεις και τι αξιώνουν από τους εαυτούς τους. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια.