Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν πειραματίζονται απλά με την κάθε κρίση, παρά δοκιμάζουν νέα συστήματα, προκειμένου να καταδυναστεύσουν έναν ολόκληρο κόσμο, την εποχή όπου οι συνθήκες είναι οι πλέον κατάλληλες για τον απλό λόγο ότι το management έχει οικειοποιηθεί τα πάντα, από το πώς κόβεις τα μαλλιά σου, μέχρι το τι διατηρείς στην σκέψη σου, από το πώς πρέπει να ντυθείς, μέχρι τι ιδέες θα προβάλλεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Τα νέα αυτά συστήματα εδράζονται σε σύγχρονες θεωρίες, νόμους και αξιώματα, που παραπέμπουν σε ευθεία καταπίεση, αλλά πάνω απ' όλα σε καταστρατήγηση και παραβίαση των κάθε είδους δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών. Η τελευταία περίπτωση της δολοφονίας του αφροαμερικανού αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα, αλλά πάνω απ' όλα μία ακόμη τρανταχτή απόδειξη ότι ο έλεγχος έχει χαθεί σε όλα τα επίπεδα. Κοινώς, ένα και μόνο δολάριο αξίζει η ανθρώπινη ζωή.

Τα σχέδια για περισσότερη και σκληρότερη κρατική καταστολή εφαρμόζονται με νέες μεθόδους σε όλα πλέον τα κράτη και επόμενο είναι η αντίδραση -όταν και όπως εκδηλώνεται να είναι πολυσύνθετη και απρόβλεπτη, ενίοτε και τυφλή. Δε μπορεί σαφώς να συγκρίνει κανείς την αντίδραση των προηγούμενων δεκαετιών, που είχε κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο. Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι τις δέουσες αναφορές στις εξεγέρσεις του παρελθόντος και τις αλλαγές που επέφεραν στον κοινωνικό ιστό.

Σιγά σιγά, όμως, με τα χρόνια, οι σχετικές ελευθερίες καταπατήθηκαν και αργά αλλά σταθερά, οδεύουμε προς ακόμη μεγαλύτερες καταχρήσεις εξουσίας από τις Αρχές που τείνουν να γίνουν μόνιμες.

Οι κρίσεις λοιπόν, δημιουργούνται ως πείραμα για να διαφανεί η αντοχή του κοινωνικού ιστού, για να δοκιμαστεί το κατά πόσον αντέχει ο κόσμος να του υποκλέπτουν τα πάντα, από τις συνομιλίες και τα μηνύματα, μέχρι την καθημερινή δραστηριότητα και τις συνήθειες.

Ζούμε λοιπόν, κάτι πρωτόγνωρο, με στέρεες βάσεις, όμως, στο παρελθόν. Ζούμε καταπιεστικά καθεστώτα που εξαϋλώνουν την ελεύθερη έκφραση και αυτό το ονομάζουν κατάκτηση και πορεία προς τα εμπρός.

Ζούμε την ξέφρενη ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, μια ανάπτυξη χωρίς όρια και με οδηγό τις προτιμήσεις των πολυεθνικών που έχουν το γενικό πρόσταγμα.

Δεν βιώνουμε καν τον καπιταλισμό, αλλά την πλέον αποκρουστική όψη  μικρών ή μεγάλων δικτατοριών που αναφύονται από το ερημωμένο έδαφος και την αποψιλωμένη κοινωνία. Μπορεί άραγε, να σκεφθεί με ωριμότητα ο μέσος πολίτης και να ζυγίσει τις αντιδράσεις του; Μπορεί να ελέγξει την συμπεριφορά του, όταν αυτά τα δόλια συστήματα παράγουν πληθώρα ρομποτοποιημένης σκέψης;

Και σε τελική ανάλυση, ποιος κυβερνά αυτό τον κόσμο; Νομίζω πως η πιο κατάλληλη απάντηση μπορεί να δοθεί από την καθημερινότητα και τις επικρατούσες συνήθειες, τα στερεότυπα και τα κλισέ. Πρόκειται για σύγχρονα συστήματα και δοκιμές πάσης φύσεως. Πειράματα που λαμβάνουν χώρα από πολλές πλευρές και κυβερνήσεις που δεν έχουν δεξιό, αριστερό, κεντρώο ή φιλελεύθερο πρόσημο. Συστήματα που βασίζονται στον μη εντοπισμό των θεμελίων τους.