Δεν έχει πραγματικά νόημα να προσπαθεί κανείς να πείσει τον διπλανό του ότι πρέπει κάποια στιγμή να αντισταθεί στις συμβάσεις και τις υποδεικνυόμενες άνωθεν εντολές, από την στιγμή που αυτός ο διπλανός θεωρεί πως έχει υποχρέωση να υποκύπτει σε πράγματα που του δίδαξαν από πολύ παλιά. Και δεν έχει νόημα, όχι γιατί δεν ακούει κανείς και τίποτε, αλλά επειδή ακόμη και αυτά που ακούει, τα περνά φευγαλέα από την κρίση του και τα καταπίνει με δυσκολία, σε αντίθεση με όλα όσα κάνει καθημερινά και έχει συνηθίσει.

Τι θέλω να πω; Πως είθισται να πιστεύει κανείς ευκολότερα όλους αυτούς που του λένε πως συντελείται πρόοδος, παρά εκείνους που του αμφισβητούν ευθέως την ωραιοποίηση της ασχήμιας. Μια ασχήμια που την ζούμε καθημερινά στους δρόμους των πόλεων αυτής της χώρας, συναντώντας ανθρώπους έτοιμους να αντιπαρατεθούν μαζί σου σε προσωπικό επίπεδο, ανθρώπους της σύγχρονης Ελλάδας που βρίθει από αναλφαβητισμό και χαμηλής ποιότητας συζητήσεις, μια χώρα που πρωτοστατεί στο κουτσομπολιό και την επίκριση της ζωής του άλλου.

Δεν έχει πραγματικά νόημα, λέω, να μιλά κανείς για τον όποιο δεκάλογο της αμαρτίας σε έναν τόπο που εκλείπει παντελώς η Παιδεία, αλλά πάνω απ' όλα η εκπαίδευση. Το κερασάκι στην τούρτα μάλιστα, το βάζει η σημερινή κυβέρνηση, με το να συντηρητικοποιεί περαιτέρω τον κοινωνικό ιστό και να στρέφει τα ενδιαφέροντα του κόσμου σε οτιδήποτε άλλο πέραν της καλλιέργειας της προσωπικότητας του καθενός. Μοιραία λοιπόν, η πορεία είναι και παραμένει καθοδική.

Και μιλώ για όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, για τον ρόλο που επιτελεί κανείς μέσα από το επάγγελμά του, για την πολιτική του ανάμιξη, για την σχέση του με την κοινωνία ολόκληρη, για όλα εκείνα που συνθέτουν τον ρόλο που επιτελεί στην εξέλιξη αυτής της χώρας με την μακρά ιστορία, αλλά με την ταχεία αποσύνδεση από αυτήν ακριβώς την πλούσια ιστορική παράδοση. 

Τι νόημα λοιπόν, έχει να προσπαθεί να πείσει κανείς τον διπλανό του ότι αυτό που ζει δεν είναι παρά μια κακοποίηση του πολιτισμού; Τι νόημα έχει να προσπαθείς να μεταπείσεις την μάζα πως αυτά που αναπαράγει στερεοτυπικά είναι ακριβώς όλα αυτά που την καταστρέφουν και την αποδομούν σε όλα τα επίπεδα; Εξάλλου, ποιοι νοιάζονται πλέον για δημιουργικές συζητήσεις και εποικοδομητικές αναλύσεις, όταν αποκαλούν όλα αυτά θεωρία και δήθεν «αριστερές» αναζητήσεις; Λες και οι αριστεροί είχαν ποτέ το προνόμιο του καλού συζητητή...

Όλα λοιπόν, συγκλίνουν στο να σκεφθείς πως μάλλον δεν αξίζει το να χάνεις τις δυνάμεις σου και να σκορπίζεις την επικοινωνιακή σου ικανότητα, που θα' πρεπε μάλλον να διοχετευθεί στην προσωπική σου ανέλιξη. Και δεν πρέπει να σκορπίζεσαι, όχι για να μην γίνεις χίλια κομμάτια, αλλά για να μην στερέψουν οι δυνάμεις σου και παύσει δια παντός η δημιουργική σου πορεία.

Πραγματικά λοιπόν, δεν αξίζει να προσπαθείς να πείσεις πως η συμβατική ζωή έχει και τις παρενέργειές της. Εξάλλου, πολλοί είναι αυτοί που θα σου πουν πως η αληθινή ζωή είναι αυτή και μόνο. Πως η σύμβαση είναι αναγκαία, ειδικά σε περιόδους κρίσεων. Ας όψονται όλοι όσοι έγραψαν στο παρελθόν για αυτή την τρόπον τινά δωσίλογη συμπεριφορά σε έναν κόσμο που βρίθει από ανεξέλεγκτη επιπολαιότητα. Σε έναν κόσμο που τρέφεται από την δυστυχία του άλλου, έναν κόσμο που τελεί υπό την επήρεια της ανορθοδοξίας και του ρητού ωχμωραδερφισμού.