Κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι οι εποχές που θα ζήσουμε θα χαρακτηρίζονται είτε από απόλυτη βαρβαρότητα, είτε από εξαιρεσιακή επαναστατικότητα, με λίγα λόγια αν θα καταβληθούν προσπάθειες για την εξημέρωση των έξαλλων και ταυτόχρονα νοσηρών παθών, είτε οι άνθρωποι θα αποφασίσουν να βάλουν πλάτη για να επιλυθούν μια και καλή προβλήματα ετών ή δεκαετιών.

Εγγυήσεις λοιπόν, δεν υπάρχουν, γιατί ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο αλλά και το χειρότερο. Το μόνο που μπορεί κανείς με βεβαιότητα να πει είναι ότι δεν υπάρχουν βεβαιότητες και ότι αυτό που θα προκύψει μπορεί να είναι και κάτι ολότελα τυχαίο.

Όταν διανύουμε εποχές π.χ., όπου ο κορωνοϊός αλλάζει άρδην τα κοινωνικο-οικονομικά δεδομένα, όταν επικρατούν συνθήκες που στην καλύτερη περίπτωση αποκακρύνουν την ανθρώπινη προσέγγιση και καταστρατηγούν την αμοιβαία εμπιστοσύνη, το μόνο που μπορεί να συμπεράνει κανείς είναι ότι οι προοπτικές είναι θολές και η πραγματικότητα ζοφερή.

Αν οι άνθρωποι δεν αποφασίσουν να αλλάξουν εν μία νυχτί τις λαβυρινθώδεις βιωτικές αλλά και βιωματικές συνθήκες, αν ο καθένας ξεχωριστά δεν επιθυμήσει να απεμπλακεί από υποτιθέμενες εξισωτικές αναλύσεις που κατανέμουν στην πραγματικότητα δυσανάλογα το βάρος, αν συνολικά δεν υπάρξει επιθυμία για κάθετη αλλαγή των κάθε είδους ανισοτήτων και αυτό δεν εμπεδωθεί σε όλη του την έκταση, τα δεδομένα δεν πρόκειται να αλλάξουν στο παραμικρό.

Και το χειρότερο είναι ότι σήμερα οι ευκαιρίες δεν μπορούν να σπαταληθούν, ούτε, όμως και να περιθωριοποιηθούν. Θέλω να πω πως τα δεδομένα δεν επιτρέπουν το όποιο γύρισμα της πλάτης με επιχείρημα το μόνιμο αδιέξοδο της όποιας επιχειρούμενης προσπάθειας.

Δεν περισσεύουν, με λίγα λόγια, οι ευκαιρίες που θα συνθέσουν ένα νέο μοντέλο ζωής, ακόμη και αν αυτές οι ευκαιρίες έχουν ξαναπαρουσιαστεί στο παρελθόν. Σήμερα λιγοστεύουν απελπιστικά τα ποσοστά επιτυχίας, καθώς καθημερινά δεν παρουσιάζονται δυνατότητες και ευκαιρίες, πολύ περισσότερο που αυτή η καθημερινότητα βρίθει από αναλγησία, αδιαφορία, αλλά πάνω απ' όλα ρητή κενότητα.

Μάταιες μάλιστα, είναι και οι προσπάθειες του υποτιθέμενου επικρατούντος συστήματος να ξυπνήσει τεχνητώς την ενεργητικότητα των ανθρώπων προς τις δικές του κατευθύνσεις, καθώς αυτές κατ' ουσίαν δεν υφίστανται από την στιγμή που πρώτος στόχος είναι και παραμένει η αποκοίμιση των μαζών. Άρα το αποτέλεσμα είναι και εις βάρος της πανδημικής κυριαρχίας, όταν το αποτέλεσμα ξεφεύγει από τα προκαθορισμένα όρια.

Κανέναν δεν συμφέρει λοιπόν, αυτό που υπάρχει σήμερα, προεξάρχουσας βέβαια της ιταμής θέλησης των πολιτών να αλλάξουν τα δεδομένα. Τι μένει για το τέλος; Αυτή η μπερδεμένη ατμόσφαιρα, που κάνει τον κόσμο να προτιμά να κλείνεται στα σπίτια του γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Αυτή η σαφέστατη υποταγή στην καθημερινότητα της αναπαραγωγικής συνήθειας να αναλώνεται κανείς με το ανούσιο και τετριμμένο.  

Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, κανείς δεν θα μιλούσε -ακόμη και αυτοί οι στυγνοί και ξύλινοι εκπρόσωποι της φιλελεύθερης ολιγαρχίας- για αλλαγή και μεταρρύθμιση. Κανείς δεν θα πρόφερε κουβέντες περί αλλαγής νοοτροπίας και λήθης για τα λάθη των προκατόχων. Βέβαια, δεν θα έλαμπαν δια της απουσίας τους και όλοι εκείνοι που συνεισφέρουν τα μάλα στην περαιτέρω κοινωνική αποβλάκωση, όλοι αυτοί οι κατ' επίφασιν πνευματικοί άνθρωποι που εξαρτούν την δουλειά τους από το κόστος μιας ευγενούς χορηγίας. Ούτως ειπείν ένας νέος κόσμος, απαλλαγμένος από στερεότυπα και διακρίσεις, είναι ακόμη πολύ μακριά.

Αυτό που δεν προβλέπεται πάντως, είναι η επικράτηση μιας μόνιμης βαρβαρότητας και ακαμψίας στις επιλογές εναντίον της. Και αυτό γιατί ουδείς, όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά περισσότερο δεν δικαιούται να λέει ότι γνωρίζει το μέλλον. Ένα μέλλον που σε κάθε περίπτωση είναι φυγείν αδύνατον και μη προσήκον σε όλους.